(Ἀπόλλων Σαυροκτόνος, Λοῦβρον) Γράφει ὁ Ἀθανάσιος Σταγειρίτης (Ὠγυγία ἤ Ἀρχαιολογία, Β', 10) περὶ τοῦ Ἀπόλλωνος : «Τὴν δὲ Κυρήνην*1 ἁρπάσας ἔφερεν εἰς τὴν Λιβύην καὶ ἐγέννησεν ἐξ αὐτῆς τὸν Ἀρισταῖον. Ἀγαπήσας δὲ καὶ τὴν Νύμφην Βολίναν*2, ἐδυστύχησεν ἐπειδὴ ἐκείνη ἔπεσε καὶ ἐπνίγη εἰς τῆν θάλασσαν, εἰς ἀποφυγὴν τοῦ ἔρωτος. Τὴν δὲ Λευκοθόην*3 ἔθαψε ὁ πατὴρ αὐτῆς ζῶσαν, μαθὼν ὅτι εἶχεν ἔρωτα μὲ τὸν Ἀπόλλωνα· τὸ αὐτὸ ἔπαθε καὶ μὲ τὴν Κλυτίαν*3 καὶ μὲ ἄλλας πολλάς, καθὼς μὲ τὴν Κορωνίδα*4, Μάρπησσαν καὶ λοιπάς, ὡς ῥηθήσεται είς τοὺς οἰκείους τόπους. Ὅτε δὲ ἔκτιζεν ὁ Άλκάθους*5 τὰ τείχη τῶν Μεγάρων, εὑρέθη καὶ αὐτὸς ἐκεῖ συνεργὸς εἰς τὴν κτίσιν. Μαρτύριον δὲ τούτου ἦτον μία πέτρα εἰς τὰ Μέγαρα, εἰς τὴν ὁποίαν ἔβαλε τὴν κιθάραν, ὅτε ἐδούλευεν· ὅθεν ἡ πέτρα ἔλαβε τὴν μελωδία τῆς κιθάρας καὶ ἀνέδιδεν ἦχον κιθάρας, ὅτε ἐψηλάφει τὶς αὐτήν. Φιλονεικήσας δὲ καὶ τὸν Μαρσύαν*6 περὶ μουσικῆς καὶ νικήσας, ἔγδαρεν αὐτὸν ζῶντα, μετεμόρφωσε καὶ τὰ ὦτα τοῦ Μίδου εἰς ὦτα ὄνου, ἐπειδὴ γενόμενος κριτ
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης