Συνεχίζει ὁ Ἀθανάσιος Σταγειρίτης στὴν «Ὠγυγία ἤ ἀρχαιολογία» (τομ. Β', κεφ. Δ') περὶ τῆς Ἀθηνᾶς : «Ἐζωγράφιζον δὲ αὐτὴν νέαν, ὡραίαν, ὄμματα γλαυκὰ* ἔχουσαν καὶ περικεφαλαίαν εἰς τὴν κεφαλήν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκάθητο ἡ Γλαύξ· ἐνίοτε δὲ καὶ ἡ Σφίγξ· εἰς τὸ στῆθος εἶχε θώρακα, εἰς τὸν ὁποῖον ἦτον ἡ Αἰγὶς καὶ εἰς τὴν μέσην τῆς Αἰγίδος ἡ κεφαλὴ τῆς Μεδούσης· ἐνίοτε δὲ ἔγραφον τὴν Αἰγίδα καὶ τὴν κεφαλὴ τῆς Μεδούσης, εἰς τὴν ἀσπίδα αὐτῆς. Καὶ εἰς μὲν τὴν δεξιὰ χεῖρα εἶχε τὸ δόρυ, εἰς δὲ τὴν ἀριστερὰν τὴν ἀσπίδα· τὸ δὲ φόρεμα αὐτῆς ἦτον κυανοῦν (γαλάζιον)· πλησίον δὲ αὐτῆς ῆτον φυτὸν ἐλαίας καὶ ἡ γλαὺξ καθημένη. Τὸ ὄρνεον τοῦτο ἦτον ἱερὸν τῆς Ἀθηνᾶς, ὡς σύμβολον ὀξυδερκείας καὶ προσοχῆς· ἐπειδὴ ἀγρυπνεῖ τὴν νύκτα, βλέπει καὶ ὀξυδερκῶς· οἰκεῖα ἄρα ταῦτα εἰς τὴν πολιοῦχον Ἀθηνᾶν, ἡ ὁποία ἦτον φύλαξ τῶν πόλεων ἄγρυπνος καὶ μάλιστα τῶν Ἀθηνῶν· ἔτι δὲ ἦτον καὶ ἐπιχώριον τὸ ὄρνεον τῆς Ἀττικῆς, διαιτώμενον μάλιστα κατὰ τὸ Λαύρειον, ὅπου ἦταν μέταλλα χρυσοῦ· ὅθεν καὶ ἡ παροιμία «γλαύκας ἐς Ἀ
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης