Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Συνεχίζει στὴν περιγραφή του περὶ δημιουργίας τοῦ κόσμου ὁ Τίμαιος ( «Τίμαιος», 34 b -37 c , Πλάτων) : «Καὶ καθῶς γιὰ τὴν ἐκτέλεσιν αὐτῆς τῆς περιστροφικῆς κινήσεως δὲν χρειαζόταν πόδια, τὸν κατασκεύασε ἀσκελῆ καὶ ἄπουν (χωρὶς πόδια). Αὐτὴ ἦταν ἡ σκέψις τοῦ αἰωνίου θεοῦ γιὰ τὸν θεὸν ποὺ ἐπρόκειτο νὰ δημιουργηθεῖ. Τοῦ ἔδωσε σῶμα λεῖον καὶ ὁμαλόν, ἀπολύτως συμμετρικὸν ὡς πρὸς τὸ κέντρον, ὁλοκληρωμένον καὶ πλῆρες, ἀποτελούμενον ἀπὸ τέλεια συστατικά. Στὴν μέση του -κόσμου- τοποθέτησε τὴν ψυχή, τὴν κατένειμε παντοῦ ὥστε νὰ καλύπτει ἀκόμη καὶ τὴν ἐξωτερικὴ ἐπιφάνεια τοῦ σώματός του, καὶ ἔτσι δημιούργησε ἕναν καὶ μοναδικὸν σφαιρικὸν οὐρανόν, μοναχικόν, ἱκανὸν χάριν στὴν ἀρετήν του νὰ συντροφεύει τὸν ἑαυτόν του, χωρὶς τὴν ἀνάγκη κανενὸς ἄλλου, αὐτάρκη μέσα στὴν σχέσιν καὶ τὴν φιλία πρὸς τὸν ἴδιον τὸν ἑαυτόν του. Γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους, αὐτὸς/ ὁ κόσμος ποὺ δημιούργησε (ὁ Δημιουργός) ἦταν ἕνας εὐδαίμων θεός. Τὴν ψυχὴ δὲν τὴν κατεσκεύασε ὁ θεὸς μετὰ ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης