Ετυμολογική

Τὸ <<λέγω>> (βλ. μέρος 1ο) δὲν ἐμπλούτισε τὴν γλῶσσα μας, ἀλλὰ οὔτε γονιμοποίησε τὸν παγκόσμιον λόγον, μόνον μέσω ἑνὸς τύπου (λογ-/λεγ-/λεχ-) γιὰ τὸν ὁποῖον ἔγινε νύξις στὸ 1ο μέρος, ἀλλὰ καὶ μέσω τῶν ὑπολοίπων θεμάτων τού, τὰ ὁποῖα παίρνουμε ἀπὸ τοὺς ἀρχικούς του χρόνους. Οἱ ἀρχικοὶ χρόνοι του εἶναι: Ἐνεργητικὴ Φωνή: Λέγω, ἔλεγον, λέξω/ἐρῶ, ἔλεξα/εἶπον (ἔσπον)/εἶπα, εἴρηκα, εἰρήκειν Μεσοπαθητικὴ Φωνή: Λέγομαι, ἐλεγόμην, λέξομαι/λεχθήσομαι/ῥηθήσομαι, ἐλεξάμην/ἐλέχθην/ἐρρήθην/είπόμην, εἴρημαι, εἰρήμην Κι ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ θέματά του, ἔχει δημιουργήσει τόσες λέξεις, ποὺ ἕνα λεξικὸν δὲν φτάνει γιὰ νὰ τὶς χωρέσει ὅλες. Ἐνδεικτικῶς καὶ πολὺ συνοπτικῶς ἀναφέρω: ΛΕΞΙΛΟΓΙΟΝ, ΔΥΣΛΕΞΙΑ, ΛΕΞΙΠΛΑΣΙΑ, ΛΕΞΙΠΕΝΙΑ, ΡΗΜΑ, ΡΗΣΗ, ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ,ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΙΚΟΣ,ΔΙΑΡΡΗΔΗΝ, ΡΗΤΩΡ, ΚΟΜΠΟΡΡΗΜΟΣΥΝΗ, ΛΕΣΧΗ, ΑΡΡΗΤΟΣ, ΑΡΡΗΤΟΤΟΚΟΣ, ΑΝΕΙΠΩΤΟΣ, ΕΠΟΣ, ΚΑΛΛΙΕΠΕΙΑ, ΑΠΟΡΡΗΤΟΣ, ΠΑΡΡΗΣΙΑ, ΟΡΘΟΕΠΕΙΑ, ΑΜΕΤΡΟΕΠΕΙΑ, ΘΕΣΠΙΖΩ, ΘΕΣΠΕΣΙΟΣ, ΣΥΝΕΠΕΙΑ, ΑΥΤΟΛΕΞΕΙ, ΝΗΠΙΟΣ, ΕΝΙΠΗ ( =αὐστηρὸς λόγος) , ΕΙΡΩΝΕΙΑ, ΑΣΠΕΤΟΣ ( =ἀνέκφρασ

Στὴν ἐρώτησιν <<Τί σημαίνει λέγω;>>, οἱ πιθανότητες νὰ ἀκούσεις διαφορετικὴ ἀπάντησιν ἀπὸ τὰ <<ὁμιλῶ, ἀγορεύω>> ἤ τέλος πάντων ῥήματα σχετικὰ μὲ τὴν ὁμιλία, εἶναι ἐλάχιστες. Ἄν ὅμως ρωτήσεις νὰ σοῦ ἀπαριθμήσουν μερικὰ ἀπὸ τὰ παράγωγά του, εἶναι πολλὲς οἱ πιθανότητες νὰ ἀκούσεις λέξεις ποὺ δὲν ἔχουν καὶ τόσο ἄμεση σχέσιν μὲ τὸν λόγον. Μὰ πῶς γίνεται αὐτό; Ἡ ἀπάντησις εἶναι πὼς τὸ <<λέγειν>> εἶναι μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ζωντανὲς ἀποδείξεις τῆς παλαιότητος τῆς γλώσσης μας, καθῶς ἔχει ἀποκτήσει πολλὲς καὶ διαφορετικὲς μεταξύ τους -ἐκ πρώτης ὄψεως- σημασίες, μὲ τὸ πέρασμα τῶν χιλιετιῶν, ποὺ ὁμιλεῖται ἡ ἑλληνική. Ἐκτὸς αὐτοῦ, εἶναι κι αὐτὸ ἀπὸ τὰ πολλὰ ῥήματά μας, ποὺ ἔχουν γονιμοποιήσει τόσο πολὺ τὸν παγκόσμιον λόγον, ποὺ ἄν γιὰ κάθε παράγωγη λέξιν του, ποὺ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τοὺς ἀλλοθρόους, μᾶς πλήρωναν 1 ἑκατοστὸν τοῦ σέντ, θὰ ἤμασταν πάμπλουτη, ὡς χώρα!!! Γι’αὐτὸ καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς δὲν μπορεῖ νὰ καλυφθεῖ ὡς λῆμμα, οὔτε κὰν ἀδρομερῶς, σὲ ἕνα ἄρθρον,