(Ἀπόλλων Κιθαρωδός) Συνεχίζει ὁ Ἀθανάσιος Σταγειρίτης (Ὠγυγία ἤ Ἀρχαιολογία, Β', 10) περὶ τοῦ Ἀπόλλωνος : «Κατ' ἄλλους δὲ ἡ Λητὼ καταδιωκόμενη ὑπὸ τῆς Ἥρας, ἔλαβε τὰ τέκνα αὐτῆς εἰς τὰς ἀγκάλας καὶ ἤρχετο ἐκ τῆς Βοιωτίας πρὸς τοὺς Δελφούς, ἐν ᾧ τὰ βρέφη ἦταν τεσσάρων ἡμερῶν· καὶ ὅτε ἐπλησίασεν εἰς τὸ σπήλαιον τοῦ Πύθωνος, τὸ ὁποῖον ἦτον πλησίον τῆς ὁδοῦ, ὡς ῥηθήσεται ἐκεῖ, ὥρμησεν ὁ Πύθων νὰ τοὺς καταφάγῃ. Τότε μὲν ὁ Ἀπόλλων, ὅστις εἰς τοῦτον τὸ διάστημα ἐγυμνάσθη ἐντελῶς τὴν τοξικὴν ( = τοξοβολία) καὶ εἶχε τόξον καὶ βέλη ἡφαιστότευκτα, ἐπήδησεν εἰς τὴν Γῆν ἀπὸ τῶν μητρικῶν κόλπων καὶ τείνας τὸ τόξον, ἐτόξευσεν ἀδιακόπως κατὰ τοῦ θηρίου. Ἡ δὲ Λητὼ ἐντρομος γενομένη, ἀνέβη εἰς μίαν πέτραν, ἔχουσα τὴν Ἄρτεμιν εἰς τὰς ἀγκάλας καὶ ἐκεῖθεν βλέπουσα τὸν ἀγῶνα τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τὴν ὁρμὴν τοῦ δράκοντος, παρεθάρρυνεν αὐτόν, κράζουσα ἔντρομος «ἰὴ παῖ, ἰὴ βέλος*1». Ἡ πέτρα δὲ ἐκείνη ἦτον ὕστερον ὑποκάτω εἰς τὴν δελφικὴν πλάτανον καὶ εἶχον ἐπ' αὐτῆς ἄγαλμα χαλκοῦν τῆς Λητοῦς, ἐσχη
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης