Ετυμολογική

22. Ἕνα ἄλλο θέμα ποὺ ἀνελύθη σχοινοτενῶς νωρίτερα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων σὲ τριχοτόμησιν τοῦ θείου : «Θεὸς οὐράνιος, φῶς τριλαμπές» , Πυθία, χρησμὸς μαντείου Δελφῶν.    «Καὶ παρὰ ταῦτα οὐκ ἔστιν ἄλλο μέγεθος διὰ τὸ τὰ τρία πάντα εἶναι καὶ τὸ τρὶς πάντῃ. Καθάπερ γάρ φασι καὶ οἱ Πυθαγόρειοι, τὸ πᾶν καὶ τὰ πάντα τοῖς τρισὶν ὥρισται· τελευτὴ γὰρ καὶ μέσον καὶ ἀρχὴ τὸν ἀριθμὸν ἔχει τὸν τοῦ παντός, ταῦτα δὲ τὸν τῆς τριάδος» , Ἀριστοτέλης, Περὶ Οὐρανοῦ, κεφ. 1,268,α.   «Ὅτι οἱ Στωϊκοὶ τὸν κόσμον τριχῶς εἶναι λέγουσιν» , Λεξικὸν Σουΐδα, λῆμμα «Κόσμος». «Θεὸς τὸ Ἕν, ἐξ οὗ ὁ Τριαδικὸς Νοῦς ἀπορρέει» , Ἰάμβλιχος, Ὀρφικά. «Πᾶν...τριαδικὸν ὀφείλει εἶναι», Ἑρμείας εἰς Πλάτωνος Φαῖδρον, 248.44,F. «Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον» , Ἰλιάς, Η’, 132, Ὅμηρος. «Ζεῦ μεγαλώνυμε, χρυσολύρα τε ὃς Δῆλον ἔχεις ἱερὰν (Χρυσολύρης, γεννηθεὶς στὴν Δῆλον εἶναι ὁ Ἀπόλλων) καὶ σὺ κόρα γλαυκῶπι (γλαυκῶπις Ἀθηνᾶ) » , Θεσμοφοριάζουσαι, στ. 315, Ἀριστοφάνης. «Ὁ ἑσμὸς ( =ὅμιλος, σμῆνος