Ετυμολογική

Γράφει ὁ Ἀριστοτέλης στὸ «Περὶ ζώων μορίων» (Γ', 1) πὼς τὸ μέρος μεταξὺ κεφαλῆς καὶ αὐχένος ὀνομάζεται ΠΡΟΣΩΠΟΝ ( < πρός + ὤψ = ὀφθαλμός) καὶ ἀπὸ τῆς πράξεως αὐτῆς ἔχει πάρει τὸ ὄνομά του :  «τῶν ἀνθρώπων δὲ καλεῖται τὸ μεταξὺ τῆς κεφαλῆς καὶ τοῦ αὐχένος πρόσωπον, ἀπὸ τῆς πράξεως αὐτῆς ὀνομασθέν, ὡς ἔοικεν· διὰ γὰρ τὸ μόνον ὀρθὸν εἶναι τῶν ζῴων μόνον πρόσωθεν ὄπωπε καὶ τὴν φωνὴν εἰς τὸ πρόσω διαπέμπει».  «Πρόσω καὶ ἔμπροσθεν τοὺς ὦπας ἔχει, τὸ πρὸς τὴν ὦπα ὄν».  Καὶ εἰς τὸ πρόσωπον συναντῶμεν καὶ τὴν ΡΙΝΑ ( < ῥίς < ῥέω + ἴς = δύναμις), διότι «ἀπὸ ἐκεῖ ῥέει, κυλάει ἡ δύναμις, τὸ «μένος», ἡ ἴδια ἡ ζωή. Ὁ Ὅμηρος περιγράφει λίαν χαρακτηριστικῶς : «Ἀνὰ δὲ ῥῖνας δριμὺ μένος προὔτυψε», ω', 318.  «Τέλος θανάτοιο κάλυψεν ὀφθαλμοὺς ῥῖνάς τε», Π', 502».  Καὶ σχολιάζει ὁ ἀρχαῖος σχολιογράφος : «ἐπεὶ οἱ τελευτῶντες οὐ βλέπουσιν, οὐδὲ ἀναπνέουσι». Εἰδικώτερον :  «ῥινὸς τὸ ἔνθεν καὶ ἔνθεν πτερύγια καλεῖται, διότι ταῦτα κινεῖται ἐν ταῖς σφοδραῖς δυσπνοίαις».  «Ῥώθων δέ, ὅτι ῥόθο