Ετυμολογική

Στὸ «Ὄργανον», σύγγραμμα τὸ ὁποῖον ἀποδίδεται στὸν Ἀριστοτέλη, ὁ ἀναγνώστης ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς ἐπιχειρηματολογίας, τῆς ὀρθῆς συλλογιστικῆς πορείας, διὰ τὴν ἐπίτευξιν τῆς διαλεκτικῆς καὶ τὴν ἀναζήτησιν τῆς ἀληθείας. Συνάμα στὸ ἴδιο σύγγραμμα (βλ. κεφ. Σοφιστικοὶ Ἔλεγχοι) ἐπεξηγοῦνται οἱ σοφιστικὲς μέθοδοι/ τακτικὲς πειθοῦς τὶς ὁποῖες ὀφείλει ὁ ἀναζητῶν τὴν ἀ-λήθεια νὰ ἀναγνωρίζει, νὰ ἐλέγχει καὶ νὰ ἀποφεύγει, ὥστε νὰ μὴ καθίσταται χειραγωγούμενος καὶ ἕρμαιον τῶν λογικῶν πλανῶν τοῦ ἑκάστοτε συνομιλητοῦ.  Οἱ μέθοδοι αὐτὲς ἐρείζονται σὲ διαφόρων εἰδῶν παραλογισμούς, ἄλλοτε σὲ παραλογισμοὺς ποὺ προκύπτουν παρὰ τὴν λέξιν (ὅπως π.χ. ἡ προσῳδία, βλ. «Ἧξεις ἀφήξεις οὐ θνήξεις ἐν πολέμῳ» ) καὶ ἄλλοτε σὲ πλάνες ποὺ προκύπτουν «ἔξω της λέξεως» ( «Τρόποι δ´ εἰσὶ τοῦ μὲν ἐλέγχειν δύο· οἱ μὲν γάρ εἰσι παρὰ τὴν λέξιν, οἱ δ´ ἔξω τῆς λέξεως» , Σοφιστικοὶ ἔλεγχοι, Α', 4,1), ὅπως εἶναι τὸ νὰ θέτει κανεὶς ἕνα μὴ αἴτιον ὡς αἴτιον τοῦ ἐπιθυμητοῦ ὑπὸ τινὸς ἀποτελέσματος (ὥστε νὰ ἀσχολεῖται