Ετυμολογική

Στὴν ἐρώτησιν <<Τί σημαίνει λέγω;>>, οἱ πιθανότητες νὰ ἀκούσεις διαφορετικὴ ἀπάντησιν ἀπὸ τὰ <<ὁμιλῶ, ἀγορεύω>> ἤ τέλος πάντων ῥήματα σχετικὰ μὲ τὴν ὁμιλία, εἶναι ἐλάχιστες. Ἄν ὅμως ρωτήσεις νὰ σοῦ ἀπαριθμήσουν μερικὰ ἀπὸ τὰ παράγωγά του, εἶναι πολλὲς οἱ πιθανότητες νὰ ἀκούσεις λέξεις ποὺ δὲν ἔχουν καὶ τόσο ἄμεση σχέσιν μὲ τὸν λόγον. Μὰ πῶς γίνεται αὐτό; Ἡ ἀπάντησις εἶναι πὼς τὸ <<λέγειν>> εἶναι μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ζωντανὲς ἀποδείξεις τῆς παλαιότητος τῆς γλώσσης μας, καθῶς ἔχει ἀποκτήσει πολλὲς καὶ διαφορετικὲς μεταξύ τους -ἐκ πρώτης ὄψεως- σημασίες, μὲ τὸ πέρασμα τῶν χιλιετιῶν, ποὺ ὁμιλεῖται ἡ ἑλληνική. Ἐκτὸς αὐτοῦ, εἶναι κι αὐτὸ ἀπὸ τὰ πολλὰ ῥήματά μας, ποὺ ἔχουν γονιμοποιήσει τόσο πολὺ τὸν παγκόσμιον λόγον, ποὺ ἄν γιὰ κάθε παράγωγη λέξιν του, ποὺ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τοὺς ἀλλοθρόους, μᾶς πλήρωναν 1 ἑκατοστὸν τοῦ σέντ, θὰ ἤμασταν πάμπλουτη, ὡς χώρα!!! Γι’αὐτὸ καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς δὲν μπορεῖ νὰ καλυφθεῖ ὡς λῆμμα, οὔτε κὰν ἀδρομερῶς, σὲ ἕνα ἄρθρον,

ΕΠΤΑΝΗΣΑ-ΛΟΙΠΕΣ ΝΗΣΟΙ (ΚΙΤΡΙΝΟ ΧΡΩΜΑ) Τελειώνοντας μὲ τὰ γνωστότερα νησιὰ τοῦ Αἰγαίου πελάγους, περνᾶμε στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ στὸ ἄλλο τῆς πέλαγος, τὸ  ΙΟΝΙΟ  [ καὶ Ἰώνιο > Ἴωνες, ποὺ χάθηκαν ἐκεῖ ( Θεόπομπος)] . Πιὸ σίγουρη ὅμως εἶναι ἡ ἐτυμολογία του ἀπὸ τὴν Ἰώ, τὴν ἐρωμένη τοῦ Διός, τὴν ὁποία ὁ τελευταῖος μεταμόρφωσε σὲ ἀγελάδα, γιὰ νὰ γλυτώσει ἀπὸ τὸ μένος καὶ τὴν ζήλεια τῆς Ἥρας. Ὁ Αἰσχύλος γράφει πὼς τὸ Ἰόνιο παλαιότερα ἐλέγετο ΚΟΛΠΟΣ ΤΗΣ ΡΕΑΣ , ἀλλὰ ἄλλαξε τὸ ὄνομά του, ὅταν τὸ διέσχισε ἡ Ἰώ [ ὅπως καὶ πολλὰ ἄλλα μέρη, τὰ ὁποῖα ἡ τελευταία ὠνόμασε στὸ διάβα της, βλ. Βόσπορος ( βοῦς +πόρος) κλπ πολλά ]. Ξεκινώντας ἀπὸ τὸ βόρειο μέρος τὸ μεγαλύτερο νησὶ ποὺ συναντοῦμε εἶναι ἡ  ΚΕΡΚΥΡΑ/ ΚΟΡΚΥΡΑ . Ἡ Κέρκυρα χρωστᾶ τὸ ὄνομά της στὴν νύμφη Κέρκυρα, κόρη τοῦ Ἀσώπου, τὴν ὁποία ἀγάπησε ὁ Ποσειδῶν καὶ τὴν ἔφερε στὸ νησὶ καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομά της. Ἀπὸ τὸν ἔρωτά τους γεννήθηκε ὁ Φαίαξ, ὁ γενάρχης τῶν Φαιάκων [> φαιός ( =ὁ σκοτεινός]). Γι’αὐτὸ καὶ ὁ Θουκυδίδης καὶ

ΕΥΒΟΙΑ-ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ-ΒΟΡΕΙΕΣ ΣΠΟΡΑΔΕΣ (ΠΡΑΣΙΝΟ ΧΡΩΜΑ) Τὸ 2ο μεγαλύτερο νησί μας καὶ σὲ ἔκτασιν ἀλλὰ καὶ σὲ πληθυσμὸν εἶναι ἡ ΕΥΒΟΙΑ . Τὸ ὄνομά της τὸ ὄφείλει στὰ καλά της βόδια, ἐφόσον ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὸ ἐπίρρημα <<εὖ>> καὶ τὸ οὐσιαστικόν <<βοῦς>>. Πράγματι ἦταν γνωστὴ γιὰ τὴν ἐκλεκτὴ ποιότητα τῶν βοοειδῶν της. Ἄλλοι λένε πὼς τὸ ὄνομα ὀφείλεται στὴν νύμφη Εὔβοια, κόρη τοῦ Ἀσωποῦ, γι’αὐτὸ καὶ ἐλέγετο καὶ ΑΣΩΠΙΣ . Ὁ Ἡσίοδος τὴν ὀνομάζει ΑΒΑΝΤΙΔΑ ἀπὸ τὸν βασιλιά Ἄβαντα. Οἱ Ἄβαντες εἶναι τὸ δεύτερο ἑλληνικὸ φύλο ποὺ ἐγκαταστάθηκε ἐκεῖ μετὰ τοὺς Ἴωνες. Ἐλέγετο καὶ ΧΑΛΚΟΔΟΝΤΙΣ , ἀπὸ τὸν Χαλκόδοντα, υἰὸν τοῦ Ἄβαντος. Ὁ Στράβων τὴν ἀνέφερε ΜΑΚΡΙΔΑ , λόγω τοῦ σχήματός της, ἀλλὰ καὶ ΕΛΛΟΠΙΑ , ἀπὸ τὸν Ἔλλοπα, υἰὸν τοῦ Ἴωνος. Ἀκόμα τὴν λέει καὶ ΕΥΣΕΙΣΤΟΝ , λόγω ἑνὸς μεγάλου σεισμοῦ ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν Στερεὰ Ἑλλάδα. Σύμφωνα μὲ τὸν Πλούταρχο, ὠνομάζετο καὶ ΧΑΛΚΙΔΑ , λόγω τῶν κοιτασμάτων χαλκοῦ ποὺ πλεόναζαν στὴν περιοχή.