Ετυμολογική

Ὁ θεὸς τῆς ἰατρικῆς, ποὺ ἀνέσταινε μέχρι καὶ νεκρούς, υἰὸς τοῦ Ἀπόλλωνος, Ἀσκληπιός, ἤτοι ὁ τὰ ἀσκελῆ ποιῶν ἥπια, μὲ τὴν σύζυγόν του, Ἡπιόνη ( < ἥπιος) ἐγέννησαν τέκνα τὰ ὁποῖα ὑπηρετώντας ἐπάξια τὴν τέχνη τοῦ προπάτορός τους, τὴν ἰατρικὴ ἄφησαν τὰ ὀνόματά τους ἀνεξίτηλα στὴν παγκόσμια ἱστορία.  Τὰ ὀνόματα τῶν τέκνων του, τὰ γνωρίζουμε καὶ τὰ φθέγγουμε μέχρι καὶ σήμερα, ἁπλῶς ἡ ἀφελληνοποίησις καὶ ὁ ἀνθελληνισμὸς ποὺ ἐπιμελῶς πραγματοποιεῖται αἰῶνες τώρα, ἔχει καταστήσει τοὺς νοῦς ἀπὸ δαήμονες ( < δαίω =φωτίζω) ποὺ τοὺς ἔπλαθε ἡ ἑλληνικὴ κοσμοθέασις σὲ ἀδαεῖς ( =ἀνιδέους, σκοτεινούς)· καὶ μάλιστα τόσον ἀδαεῖς ποὺ προθύμως ἀνταλλάσσουν τὸν «φωτεινὸν λίθον» τῆς ἀνθρωπότητος, γιὰ λίγη τρυφηλότητα στὴν «χώρα τῶν Κιμμερίων». Οἱ Ἀσκληπιάδες λοιπὸν ἦταν ἡ ΥΓΙΕΙΑ (σχετικὴ ἐτυμολογικῶς τῆς ὑγρότητος ποὺ σηματοδοτεῖ τὴν ζωή), ἡ ΙΑΣΩ [ < ἰάομαι ( =θεραπεύω)], ἡ ΑΚΕΣΩ [ < ἀκέομαι ( =θεραπεύω δι 'ὀξέως ὀργάνου). Ἥταν ἡ θεότητα ποὺ βοηθοῦσε στὴν ἐπούλωσιν τῶν πληγῶν, τὴν ἀνάρρωσι