Ετυμολογική

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ Ὅταν ὁ Ἰδομενεὺς εἶδε τὸν ἰατρὸν τῶν Ἀχαιῶν, Μαχάονα νὰ τραυματίζεται ἀπὸ τὸ βέλος τοῦ Πάριδος, προσεφώνη στὸν Νηληιάδη Νέστορα νὰ τὸν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ πεδίον τῆς μάχης, διότι : «Ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ, πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων ( =ὁ ἰατρὸς εἶναι ἀνὴρ ἰσότιμος μὲ πολλοὺς ἄλλους ἄνδρες) , ἰοὺς τ’ἐκτάμνειν ( =βέλη ἀφαιρεῖ) ἐπὶ τ’ ἥπια φἀρμακα πάσσειν ( = πασπαλίζει μὲ ἥπια φάρμακα/βότανα,-θεραπεύοντας-) », (Λ, 514, Ἰλιὰς, Ὅμηρος) Καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ καθιερώθηκε ὁ ἰατρὸς νὰ εἶναι ὁ τελευταῖος ποὺ θὰ βγαίνει στὴν μάχη, καθῶς ὁ θάνατος ἑνὸς πολεμιστοῦ σημαίνει μία ἀπώλεια στὸ στράτευμα, ὅμως αὐτὸς ἑνὸς ἰατροῦ σημαίνει πολλές.  Καὶ φυσικῶς ὁ θεῖος Ὅμηρος γράφοντας «ἰητρός» δὲν ἐννοεῖ τοὺς κατ’ἐπίφασιν σημερινοὺς, ἀργυρωνήτους δήμιους. Ἡ λέξις «ἰατρός/ἰητήρ/ἰήτωρ» ( < ἰἀομαι + παραγ. καταλ. -τηρ/τωρ/ος) ἐτυμολογικῶς σημαίνει τὸ πρόσωπον ποὺ ἐνεργεῖ ὡς ὄργανον/μέσον τῆς ἰάσεως. Ὡς πρὸς τὴν «ἴασιν», προέρχεται ἀπὸ τὸ ῥῆμα «ἰάομαι» τὸ ὁποῖον σημαίνει «θεραπεύω, γιατρεύω» καὶ α