Ετυμολογική

  (Ὁ Ἄρης μὲ τὴν Ἀφροδίτη, ὅπως αὐτοὶ ἐκτίθενται στὸ Μουσεῖον τῆς «Villa Carlotta», τὸ ὁποῖον βρίσκεται στὴν τοποθεσία Tremezzo, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν λίμνη Como. Ἀνάμεσα στὰ πολλὰ παιδιὰ ποὺ ἀπέκτησαν ὁ Ἄρης μὲ τὴν Ἀφροδίτη συγκαταλέγονται καὶ ὁ Δεῖμος μὲ τὸν Φόβον, ἐξ οὗ καὶ ἀποτελοῦν καὶ τοὺς δορυφόρους τοὺ πλανήτου Ἄρεως.)  Ψάχνοντας κανεὶς λέξεις συνώνυμες τοῦ φόβου στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία   διαπιστώνει πὼς ὁ φόβος τῶν Ἑλλήνων συνεσχετίζετο συνήθως εἴτε μὲ τὸ δέος πρὸς τὸ θεῖον [ «οὐδένα ἄνθρωπον δεσπότην, ἀλλὰ τοὺς θεοὺς προσκυνεῖτε ( < κυνῶ =φιλῶ)», Ξενοφῶντος, Κύρου Ἀνάβασις , 3,2,13], εἴτε μὲ τὴν ἀπώλεια τῶν ἀξιῶν, τῶν ἰδανικῶν καὶ τῆς ἀρετῆς. Ἐν ἀντιθέσει ὁ φόβος τῶν βαρβάρων συνεσχετίζετο μὲ τὰ γήινα καὶ τὰ ὑλικά, γι’αὐτὸ καὶ οἱ μὲν «βάρβαροι προσκυνήτωσαν» (Εὐριπίδης, Φοίνισσαι, 293) καὶ γι’αὐτὸ καὶ ὁ Ἀριστοτέλης ἔγραψε «βάρβαρον καὶ δοῦλον ταὐτὸν φύσει» ( Πολιτικά, 1,2,5 ), ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς Ἕλληνας οἱ ὁποῖοι «οὐκ εἴθισται ἄνθρωπον προσκυνέειν» , πόσω μάλλον κύ

  ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ: ( Τὴν ἵδρυσε ὁ Πτολεμαῖος Α’ ὁ Σωτήρ, ὕστερα ἀπὸ παρότρυνσιν τοῦ Δημητρίου Φαληρέως περὶ τὸ 300 π.Χ. Φιλοξενοῦσε πάνω ἀπὸ 1.000.000 τόμους βιβλίων) : (Δημήτριος Φαληρεὺς, ὁ ἐμπνευσθεὶς τὴν ἀρχαίαν βιβλιοθήκην τῆς Ἀλεξανδρείας) 1. 48 π.Χ - Ὁ Ἰούλιος Καῖσαρ, ὅταν ὁ ὄχλος τῆς Άλεξανδρείας ξεσηκώθηκε κατὰ τῶν Ῥωμαίων, ὀχυρώθηκε στὸ λιμάνι καὶ ἔβαλε φωτιὰ γιὰ νὰ τοῦς ἀπομακρύνει, ἡ ὁποία ἐξαπλώθηκε καὶ κατέστρεψε τὴν Βιβλιοθήκη. Ὁ Δίων ὁ Κάσσιος δέχεται πὼς ἐκάησαν μόνον τὰ βιβλία ποὺ ηὐρίσκοντο στὸν ναύσταθμο (μερικὲς δεκάδες χιλιάδες, τουλάχιστον 40.000 κύλινδροι ἀρίστης ποιότητος) , μὲ σκοπὸ τὴν μεταφορά τους στὴν Ῥώμη. 2. 270 μ.Χ- Ὁ αὐτοκράτωρ Αὐρηλιανὸς θέλοντας νὰ καταπνίξει τὴν ἐξέγερσιν στὴν Παλμύρα, ἔδωσε μάχες στὴν Ἀλεξάνδρεια, καταστρέφοντας ἕνα μέρος τῆς βιβλιοθήκης καὶ τὰ ἀνάκτορα. 3. 390 μ.Χ- Μὲ διάταγμα τοῦ μισέλληνος Θεοδοσίου ( τοῦ μεγάλου!), ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, Θεόφιλος ἀφανίζει τὴν βιβλιοθήκη τοῦ Σεραπείου μαζὶ μὲ τὸν ναό. Καταστ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ/ ΠΕΡΙ ΦΘΟΓΓΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΔΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ Δυστυχῶς, τοὺς τελευταίους αἰῶνες ἔχει καθιερωθεῖ ἡ λεγομένη ἐρασμική/ ἐράσμια/ ἐρασμιακὴ προφορά, ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἀρχαία μορφὴ τῆς γλώσσης μας. Καὶ καλᾶ οἱ ἀλλόθροοι βαρβαρόμυθοι νὰ πιστεύουν σὲ αὐτό, ἀλλὰ τὸ χειρότερον εἶναι πὼς τὴν δεχόμεθα καὶ ἑμεῖς οἱ χρῆστες της.  Μᾶς ἔχουν πείσει πλέον πολλοὶ  «ἐπαΐοντες», «φύλακες» τῆς γλώσσης μας, «ἐπιστήμονες» * 1 ,  πὼς οἱ κανόνες ἁρμονίας καὶ μουσικῆς ποὺ μᾶς μετελαμπάδευσαν οἱ πρόγονοί μας εἶναι μία πλάνη καὶ πὼς οἱ ἀρχαῖοι  Ἕλληνες δὲν προέφεραν -σχεδὸν- ὅπως σήμερα τῆν γλῶσσα μας!  Οἱ Ἕλληνες, οἱ φιλόμουσοι σὲ ὅλα, οἱ ἄριστοι ῥήτορες , τοὺς ὁποίους συνηθροίζοντο οἱ Ῥωμαῖοι νὰ ἀκούσουν, γιατὶ τοὺς φαινόταν πὼς « ἐλάλουν ὡς ἀηδόνες». Οἱ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι πέραν τοῦ ὅτι ἦταν πρωτοπόροι σ’αὐτὸ ποὺ συνολικῶς ὄνομάζουμε «μουσικὴ», εἶχαν ὡς κύριον μέλημά τους μὲ ὁ,τι ἡσχολοῦντο, αὐτὸ νὰ ἔχει ἁρμονία, μέτρον, ῥυθμὸν καὶ κάλλος, γι’αὐτὸ καὶ ἤδη ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τους ἔστε