ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΣΑΧΛΑΜΑΡΑΣ ( ΣΥΝΟΠΤΙΚΩΣ)

Ἡ ἰνδοευρωπαϊκὴ ἀνοησία εἶναι μία θεωρία γιὰ τὴν ὁποία θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ συζητᾶ ὧρες, ὅπως καὶ γιὰ ὁποιοδήποτε σενάριο ἐπιστημονικῆς φαντασίας. Ὅμως ἐπειδὴ ἔχει πάρει διαστάσεις ἀληθινῆς πανδημίας καὶ δυστυχῶς πλέον τὴν ἔχουν ἀσπαστεῖ καὶ διάφοροι ἔγκριτοι  <<γλωσσολόγοι>> ( τώρα τὸ ποῦ βασίζονται, ἐφόσον οἱ ὅποιες <<ἀποδείξεις>> εἶναι ἀνυπόστατες, ἀτεκμηρίωτες καὶ ἀβάσιμες, ἔγκειται μᾶλλον στὰ πλαίσια τῆς συγχρόνου ἐπιστημονικότητος! ), καλὸ εἶναι νὰ γίνει μία συνοπτικὴ παρουσίασις τοῦ πῶς ξεκίνησε καὶ καθιερώθηκε αὐτὸ τὸ ψεῦδος γιὰ τὴν γλῶσσα μας. Τουλάχιστον νὰ μὴν ἀναρωτιοῦνται οἱ περισσότεροι τί σημαίνει αὐτό τὸ <<Ι.Ε>>, <<σανσ.>>, παλαιότερα <<ἰαπετ.>>,  ποὺ συνοδεύει τὰ λήμματά μας μὲ τὴν ἀκατανόητη, μηδέποτε ὀμιλουμένη καὶ γεγραμμένη ῥίζα, ἡ ὁποία συμπληρώνει τὴν ἐτυμολογικὴ αὐτὴ παρωδία!

Ἡ ἐν λόγῳ θεωρία προῆλθε ἀπὸ τὴν παρατήρησιν ὅτι οἱ ἀρχαῖες καὶ νεώτερες γλῶσσες (σανσκριτική, ἑλληνική, κελτική, λατινική, γερμανική κλπ) παρουσιάζουν οὐσιώδεις ὁμοιότητες .

Ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος παρετήρησε τὴν ὁμοιότητα τῶν ῥιζῶν ἦταν ἕνας καθηγητὴς γλωσσολογίας στὸ πανεπιστήμιο Πετρουπόλεως, ὁ Γκότλιμπ Σίγκφριντ Μπάγιερ (1690-1738), ὁ ὁποῖος ἔλεγε πὼς τὰ σανσκριτικὰ προέρχονται ἀπὸ τὰ ἑλληνικά.

[σημ.: Σανσ-κριτικά =ἀρχαῖα ἰνδικὰ, ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ εἴτε ἐκ τοῦ σένος ( =ὁ παλαιός καὶ κατ’ἐπέκτασιν ἱερός, βλ. saint, seigneur κλπ ) + κραίνω ( =πράττω, ἐκτελῶ, βλ. créer, create,crear κλπ), εἴτε ἀπὸ τὸ ἄνις ( =ἄνευ, βλ. sine,sans, senza κλπ ) + σκαριφῶ ( = γράφω, βλ. scribo, schreiben, écrire κλπ ), τὰ μὴ ἔχοντα γραφή. Πράγματι ἡ σανσκριτικὴ χωρίζεται σὲ δύο περιόδους, στὴν βεδικὴ, πρὸ τοῦ 500 π.Χ, ὅπου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ γραπτὴ φιλολογία καὶ στὴν μεταβεδικὴ, ἡ ὁποία ἦταν μία γλῶσσα ἱερατική, ἀποκρυφιστικὴ ἡ ὁποία δὲν ὠμιλήθη ποτέ, παρὰ μόνον χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ ἕνα κλειστὸ ἱερατεῖον, ( <<μόνους τοὺς ἱερεῖς γιγνώσκειν>>, Διόδωρος Σικελιώτης, Γ’)].

Τὸ 1767 ἕνας φυσικὸς ὀνόματι Τζέιμς Πάρσονς διετύπωσε πὼς οἱ γλῶσσες τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀνατολῆς μᾶλλον ἔχουν ἕναν κοινὸν πρόγονον καὶ στηριζόμενος ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ σὲ μεσαιωνικὰ κείμενα καὶ στὴν Βίβλο κατέληγε στὴν ΥΠΟΨΙΑ πὼς ΙΣΩΣ νὰ συνδέονται μέσω τοῦ βιβλικοῦ Ἰάφεθ.

(σημ.: Καὶ ὁ Ἰάφεθ καὶ οἱ ἰαπετικὲς ῥίζες ποὺ κάποτε ἔγραφαν τὰ παλαιότερα λεξικά –πρὶν ἀντικατασταθοῦν ἀπὸ τὸ <<Ι.Ε>> -, θυμίζουν τρομερὰ στὸ ὄνομα τὸν Τιτάνα ἀδελφόν τοῦ Κρόνου, Ἰαπετόν! ).

Ὅμως ὁ <<μεγάλος>> ἐφευρέτης τῆς ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗΣ θεωρίας τῶν Ἰνδοευρωπαίων ἦταν ὁ Γ. Τζόουνς.

(σημ.: Ἀνυπόστατη εἶναι διότι ἡ ἐπιστήμη ΔΕΝ στηρίζεται σὲ δόγματα, ἀλλὰ σε ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ, ΤΕΚΜΗΡΙΑ καὶ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ. Καὶ γιὰ τοὺς Ἰνδοευρωπαίους δὲν ἔχει ἀνευρεθεῖ οὔτε τὸ παραμικρόν, οὔτε ἀπὸ Ἕλληνες, οὔτε ἀπὸ Ἰνδούς, οὔτε ἀπὸ κανέναν ἄλλον, τίποτε!!! Οὔτε γραφὴ, οὔτε μία πλάκα, ἕνα μνημεῖον, ἕνα δεῖγμα πολιτισμοῦ, κάτι τέλος πάντων ποὺ νὰ ἄρει τὴν ὑποψία ὅτι κάποιοι, κάπου, κάποτε ζοῦσαν, δημιουργοῦσαν καὶ μιλοῦσαν ἰνδοευρωπαϊκῶς.)

Ὁ Γ. Τζόουνς (τῆς γνωστὴς οἰκογενείας τῶν Τζόουνς. Ὁ συνώνυμος στὸ ὀνοματεπώνυμον πατέρας του εἶναι αὐτὸς ποὺ ξαφνικὰ ἀνεκάλυψε τὸν ἀριθμὸν «π» ποὺ εἶχε προσεγγίσει ὁ Ἀρχιμήδης κάποιους αἰῶνες νωρίτερα! Καὶ ὁ παππούς του ἦταν ὁ Τζόν Τζόρτζ Τζόουνς ἤ Σιόν Σιόμ, ὅπως τὸν εἶχαν βαπτίσει στοὺς μασονικοὺς κύκλους, στοὺς ὁποίους ἄνηκε), ἦταν πολύγλωσσος. Μιλοῦσε ἀραβικά, ἰταλικά, γαλλικά, ἰσπανικά, πορτογαλικά. Γνώριζε ἐπίσης ἑλληνικά, λατινικά, περσικά, ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ εἶχε τρομερὴ εὐχέρεια λόγου καὶ τὰ μάθαινε πολὺ γρήγορα λέγεται -κατὰ κοινὴ ὁμολογία- πὼς ἦταν στὰ ἑβραϊκά.

Αὐτὸς λοιπὸν ὁ πολύγλωσσος δικαστής, τὸ 1758 διεφώνησε μὲ τὰ ὅσα εἶχε πεῖ προηγουμένως ὁ Μπάγιερ καὶ τὸ 1813 ἡ <<ὁμογλωσσία>> ἐβαπτίσθη <<Ἰνδοευρωπαϊκή>>, ἤ  << Ἰνδογερμανική-Ἰνδοκελτική>> ἀπ'τοὺς Γερμανούς, γιὰ εὐνοήτους λόγους.

Τὸ λεξικὸ Duden ἐπιμένει στὸν ὅρο <<Ἰνδογερμανική ῥίζα>>, παρ' ὅλον ποὺ ὁ Γερμανὸς γλωσσολόγος Φ. Μπόμπ στὴν <<Συγκριτικὴ γραμματική>> τοῦ 1857 γράφει πὼς δὲν ἀποδέχεται αὐτὸν τὸν ὅρον, παρ’ὅτι καὶ ὁ ἴδιος προσπαθοῦσε μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια νὰ δώσει λίγη κλεμμένη αἴγλη στὸ ἔθνος του, θέτοντας μάλιστα καὶ τὰ θεμέλια τῆς συγκριτικῆς γλωσσολογίας*. Ἀλλὰ δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ ἀποδεκτεῖ πὼς ἡ σανσκριτικὴ ἔχει προέλθει ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ καὶ ὄχι τὸ ἀνάποδον! 

* (Ἡ ἐπιστήμη τῆς συγκριτικῆς γλωσσολογίας πρέπει νὰ στηρίζεται στὴν ΣΥΓΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΑ!! Καὶ ἡ σύγχρονος <<συγκριτικὴ γλωσσολογία>> ΔΕΝ λαμβάνει ὑπ'ὄψιν τὴν ἱστορικὴ ἐποχὴ τῶν γλωσσικῶν καταστάσεων!
Ἀκόμη καὶ ὁ Ζ. Μουνὲν ἤ ἀλλοιῶς Λουί Λεμπουσὲρ στὰ  <<Κλειδιὰ τῆς γλωσσολογίας (Clefs pour la sémantique) >>  παραδέχεται:

<<Συνέκριναν τὰ σανσκριτικὰ τῆς πρώτης χιλιετίας, μὲ τὰ ἑλληνικὰ τοῦ 8ου. αἰ, π.Χ., τὰ λατινικὰ τοῦ 5ου αἰ. καὶ τὰ γοτθικὰ τοῦ 4ου!!>> 

Ἡ σύγκρισις γιὰ νὰ εἶναι ἔγκυρη ὅμως πρέπει νὰ εἶναι ΣΥΓΧΡΟΝΙΚΗ καὶ ὄχι διαχρονική! 

<<Τὸ ψεῦδος ὡς ἀληθὲς προμαθόντες ἐκ παίδων καὶ σύντροφον ἔχοντες ἐξαμαρτήσονται >>, (Φίλων ὁ Ἀλεξανδρεύς. Αὐτὸ συμβαίνει αὐτὴν τὴν στιγμή… )

Ῥόλον στὴν καθιέρωσιν τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς πλάνης ἔπαιξε καὶ ὁ Τ. Γιάνγκ, ὁ ὁποῖος συνέκρινε τὸ λεξιλόγιον μεγάλου ἀριθμοῦ γλωσσῶν καὶ τὶς ὠνόμασε καὶ ἐπισήμως ἰνδοευρωπαϊκές, τὸ 1813, δίνοντας τὴν σκυτάλη στὸν Ὁλλανδὸν Μ. Μπόξχορν νὰ δηλώσει πὼς ἡ κοινὴ γλῶσσα πίσω ἀπὸ ὅλες ἦταν…ἡ Σκυθικὴ γλῶσσα!

Φυσικῶς κατὰ καιρούς, ἔβγαιναν καὶ πολλοὶ ἄλλοι νὰ δηλώσουν καὶ τὴν κοιτίδα αὐτοῦ τοῦ ἀνυπάρκτου λαοῦ…Ὅ,τι βόλευε τὸν καθέναν. Ἄλλος εἶπε τὴν Μικρὰ Ἀσία (λόρδος Κ. Ρένφριου, ὁ γνωστὸς ἀνθέλλην <<φιλέλλην>> ἐφευρέτης εἰδωλίων καὶ ὑποστηρικτὴς τοῦ δανεισμοῦ τῶν ἀρχαιοτήτων μας σὲ μουσεῖα τοῦ ἐξωτερικοῦ), ἄλλος τὴν ἀνατολικὴ καὶ κεντρικὴ Εὐρώπη (Λιθουανία) καὶ τὰ Βαλκάνια -ἐξαιρουμένης ὅμως τῆς Ἑλλάδος! - (Ρ. Λάθαμ), ἄλλος μόνον τὰ Βαλκάνια, ἐξαιρουμένης τῆς Ἑλλάδος ὅμως καὶ πάλι! (Ἰγκ. Ντιάκονοφ) ἄλλος τὴν Βαλτικὴ (Σμίνι) , ἄλλος τὴν Μεσοποταμία (Γιόχαν Φ. Σμίτ), ἄλλος τὴν ἀνατολικὴ Τουρκία (Γκαμκερελιτζέ), τὸν Καύκασο κοκ. Ὑπῆρχαν ὅμως καὶ κάποιοι, ὅπως ὁ Σέιν γιὰ τὸν ὁποῖον τὸ 1880 ἡ ἄρια γλῶσσα ἦταν ἀσιατικὴ ὑπόθεσις, τὸ 1890 ἦταν εὐρωπαϊκὴ καὶ 30 χρόνια ἀργότερα ἔγινε μικρασιατική! 

Θεωρίες καὶ ἀπόψεις βεβαίως μποροῦν νὰ εἰπωθοῦν πολλές…Ἡ μόνη ἀλήθεια πάνω στῆν ὁποία στηρίζεται αὐτὴ ἡ 200ἐτὴς ἰνδοευρωπαϊκὴ μποῦρδα μίας ἐπιπλάστου γλώσσης ἑνὸς ἀνυπάρκτου λαοῦ, εἶναι πὼς πράγματι οἱ γλῶσσες μεταξύ τους ὁμοιάζουν!

Καὶ πῶς νὰ μὴν ἔχουν ὅμως μία κοινὴ καταγωγὴ, ΟΤΑΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΕ ΓΡΑΠΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΙΛΙΕΤΙΩΝ ΜΕ ΠΛΗΘΟΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΥΡΗΜΑΤΩΝ, ΜΕ ΑΠΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΠΑΝΑΡΧΑΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ, ΜΕ ΓΡΑΦΗ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΤΩΝ, ΚΑΤΑΓΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΟΙΤΙΔΑ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΝ, ΜΕ ΜΝΗΜΕΙΑ, ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ. Μόνον σὲ αὐτὴν βρίσκουν νόημα τὰ ἔτυμα καὶ μόνον αὐτὴ μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἐννοιολογική καὶ ὄχι ἁπλῶς συμβατικὴ γλῶσσα. Οἱ ἑλληνικὲς διάλεκτοι (οἱ ὁποῖες κατὰ ἕναν περίεργο τρόπον ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ σὲ καμμία φιλοσοφικὴ σχολή, οὔτε κὰν ἐν Ἑλλάδι!!, ὅπως καὶ ἡ προϊστορία μας μὲ τὰ ταξίδια τοῦ Διονύσου καὶ τοῦ Ἡρακλέους κοκ) εἶναι ἡ ζωντανὴ ἀπόδειξις καὶ τοῦ πότε καὶ τοῦ πῶς γονιμοποίησε ἡ γλῶσσα μας τὸν παγκόσμιον λόγον (βλ. εἰκόνες), ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἀποτελεῖ καὶ τὴν κατάρρευσιν τοῦ ἰνδοευρωπαϊκοῦ ἀφηγήματος, τῶν κέντουμ-σατέμ γλωσσῶν, τῆς λατινικῆς γλώσσης ἤ ὀρθοτέρως τῆς παραποιημένης αἰολοδωρικῆς διαλέκτου μας, ποὺ τάχα μου δήθεν εἶναι διαφορετικὴ γλῶσσα ἀπὸ τὰ ἑλληνικά κοκ.

Καὶ φυσικὰ ἐπειδὴ ἀνάμεσα σὲ αὐτὰ τὰ ἀτεκμηριότητα <<ἐπιστημονικά>> ἀφηγήματα, ποὺ κατακλύζουν τὰ λεξικά, αἴρονται καὶ θέματα παλαιότητος καὶ καταγωγῆς-αὐτοχθονίας, πρέπει νὰ εἰπωθοῦν συνοπτικῶς κάποια πράγματα.

Πρῶτον, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ οὔτε μετανάστες, οὔτε ἐπήλυδες, οὔτε ἀθίγγανοι, οὔτε νομάδες, οὔτε τίποτε ἀπὸ ὅσα ονειρώσσουν κάποιοι <<ἐπιστημονικῶς>>. Τὰ συγγράμματά μας βρίθουν ἀποδείξεων καὶ τὰ ὅσα διεσώθησαν εἶναι γραμμένα στὰ ἑλληνικὰ γιὰ ὅσους ἐνδιαφέρονται νὰ τὰ διαβάσουν καὶ ὅχι σὲ μία δυσανάγνωστη ψευδογλῶσσα, τις ῥίζες τῆς ὁποίας οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ ἐφευρέτες τῶν μποροῦν νὰ προφέρουν!

Δεύτερον, ἐπειδὴ πολλοὶ, τὰ τελευταῖα χρόνια, στηρίζουν τὶς φανταστικὲς θεωρίες τους σὲ κάποια κάθοδόν μας ἀπὸ στέπες, απὸ τὴν Σιβηρία ἤ τὴν μετανάστευσίν μας ἀπὸ τὴν Ἀνατολία (βλ. Τζιμπούτας-Κουργκάν καὶ Ρένφριου κυρίως), πρέπει νὰ εἰπωθεῖ πὼς ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ δὲν ἀναφέρεται κάποια κάθοδός μας. ΟΥΤΕ ΣΕ ΕΝΑ! ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ, ἴσα-ἴσα τὸ ἀντίθετον: Φύγαμε καὶ δημιουργήσαμε πολιτισμὸν σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς, ἀπ’τὴν Ὑπερβορέα μέχρι τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Ἀσία (βλ. Στράβωνα, Ὅμηρον-ταξίδι Ὁδυσσέως μέχρι καὶ τὸν σημερινὸν Καναδά-, Πλούταρχον, Ἀρριανόν, Διόδωρον Σικελιώτη, Θεόφραστον κλπ πάμπολλους, βλ. εἰκόνες) ! 

Ἡ γνωστή <<κάθοδος τῶν Δωριέων>> ποὺ ἔχει κατακλύσει τὰ βιβλία ἱστορίας μὲ ἀπαράδεκτα ψευδεῖς χρονολογήσεις δὲν εἶναι τίποτε ἄλλον ἀπὸ τὴν ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ, γιὰ τὴν ὁποία γίνεται ἀναφορὰ σὲ πάρα πολλὰ ἀρχαῖα συγγράμματα, θέτοντάς την στὴν σφαῖρα τῆς ἱστορίας καὶ ὄχι τῆς φαντασίας! Καὶ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλον παρὰ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν ἐκδιωχθέντων ἐκ τῆς Πελοποννήσου ἀπογόνων τοῦ Ἡρακλέους στὴν προγονική, δωρικὴ Πελοπόννησον! Ἐν ὀλίγοις πρόκειται γιὰ μετακινήσεις ΑΥΤΟΧΘΟΝΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ καὶ ὄχι γιὰ εἰσβολὴ!
Εἶχε δοθεῖ μάλιστα καὶ χρησμὸς στοὺς Ἡρακλεῖδες ὅτι εἶχαν ἐπιστρέψει νωρίτερα ἀπὸ ὅτι ἔπρεπε << πρὸ τοῦ δέοντος κατελθεῖν>>: 

<<Τελευτήσαντος ( Ἀφ’ὅτου πέθανε) Ἡρακλέους, οἱ παῖδες αὐτοῦ φυγόντες Εὐρυσθέα, πρὸς Κήυκα παρεγένοντο ( =παρευρίσκομαι, στέκομαι δίπλα) . Ὡς δὲ ἐκείνους ἐκδιδόναι λέγοντος Εὐρυσθέως καὶ πόλεμον ἀπειλοῦντος ἐδεδοίκεσαν ( =εἶχαν φοβηθεῖ), Τραχίνα καταλιπόντες ( =ἐγ-καταλείπω), διὰ τῆς Ἑλλάδος ἔφυγον. Διωκόμενοι δὲ ἦλθον εἰς Ἀθήνας καὶ καθεσθέντες ( =ἀφοῦ ἔκατσαν) ἐπὶ τὸν ἐλέου βωμὸν ἠξίουν( =ἀξίωσαν βοήθεια) βοηθεῖσθαι. Ἀθηναῖοι δὲ οὐκ ἐκδιδόντες αὐτοὺς πρὸς τὸν Εὐρυσθέα, πόλεμον ὑπέστησαν, καὶ τοὺς μὲν παῖδας αὐτοῦ ἀπέκτειναν, αὐτον δὲ Εὐρυσθέα φεύγοντα ἐφ' ἅρμ ατος καὶ πέτρας ἤδη Σκειρωνίδας παριππεύοντα ( =ἱππεύοντας γύρω ἀπὸ), κτείνει διώξας Ὕλλος… Ἀπολομένου ( =ἀφανισμένου) δὲ Εὐρυσθέως, ἐπὶ Πελοπόννησον ἦλθον οἱ Ἡρακλεῖδαι καὶ πάσας εἶλον ( =κατέστρεψαν) τὰς πόλεις. Ἐνιαυτοῦ δὲ αὐτοῖς εν τῃ καθόδωι παρελθόντος, φθορὰ πάσαν Πελοπόννησον κατέσχε, καὶ ταύτην γενέσθαι χρησμός, διὰ τοὺς Ἡρακλείδας ἐδήλου:  πρὸ γὰρ τοῦ δέοντος χρόνου αὐτοὺς κατελθεῖν >>, (Βιβλιοθήκη Ἀπολλοδώρου). 

Ὁ χρησμὸς ποὺ τοὺς εἶχε δοθεῖ <<περιμείναντες τὸν τρίτον καρπὸν κατέρχεσθαι>>, προφανῶς δὲν ἐννοοῦσε καρπὸν γῆς, ἀλλὰ τρίτη γενεά! Γι’αὐτὸ καὶ ὁ Τήμενος <<ἐπήξατο ( =στερέωνε, ἔφτιαχνε) νῆες ( > ναύς=καράβι) >> σὲ κάποιον τόπο, ποὺ ὠνομάσθη… Ναύπακτος.

Ἀναφορὲς γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Ἡρακλειδῶν γίνονται καὶ ἀπὸ πολλοὺς ἄλλους συγγραφεῖς. Ἐνδεικτικῶς:

Ἡρακλειδῶν κατελθόντων...( Ἀριστοτ, σπαραγμ, 8, 44)

Μετὰ δὲ τὴν Ἡρακλειδῶν κάθοδον...( Στράβων, Η, Γ, 383)

Ἡρακλείδαις κατιοῦσιν εἰς Πελοπόννησον ( Στράβων, Η, Γ, 357)

Τὴν εἰς Ἡλείαν κάθοδον, προγονικὴν οὔσαν... ( Ἔφορος, ἀποσπ, F, 18) Πρὸς τὴν κάθοδον τῶν Ἡρακλειδῶν ( Διόδ. Σικελιώτης, 1, 5)

Τόσο παλαιοὶ καὶ ἀκόμη παλαιότεροι εἴμαστε!

 

Ἀκόμα ἀναρίθμητα εἶναι καὶ τὰ ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ἀπὸ τοὺς προγόνους μας ποὺ καταρρίπτουν τὶς <<ἐπιστημονικές>> ψευδαισθήσεις τῶν τελευταῖων δεκαετιῶν..

Ἐνδεικτικῶς, γράφει ὁ:

1.Ἰσοκράτης: Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην ( = Εἶναι κοινὴ ὁμολογία πὼς ἡ πόλις μας εἶναι ἀρχαιοτάτη καὶ μεγίστη καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους/σὲ ὅλον τὸν κόσμον ὀνομαστοτάτη/<<ἔχει ὄνομα>>)·...ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν ΟΥΧ ΕΤΕΡΟΥΣ ΕΚΒΑΛΟΝΤΕΣ οὐδ᾽ ΕΡΗΜΗΝ καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν ΜΙΓΑΔΕΣ συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ΕΞ ΗΣΠΕΡ ΕΦΥΜΕΝ, ταύτην ἔχοντες ΑΠΑΝΤΑ τὸν χρόνον διατελοῦμεν, ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ὄντες ( =αὐτὴν μὲν κατοικοῦμε ὄχι βγάζοντας/διώχνοντας ἄλλους, οὔτε ἔρημη τὴν καταλάβαμε, οὔτε ἀπὸ πολλὰ ἔθνη ἀνακατεμένοι/μεμειγμένοι μαζευτήκαμε ἐδῶ πέρα, ἀλλὰ τόσον καλῶς καὶ γνησίως ἔχουμε γίνει ὥστε ἐξ αὐτῆς τῆς ὁποίας φυτρώσαμε, αὐτὴν τὴν χώρα ἐξακολουθοῦμε ἀνέκαθεν νὰ ἔχουμε, ὄντες ἀπὸ τὴν ἴδια γῆ/ αὐτόχθονες). (23-24, Πανηγυρικός, Ἰσοκράτης)

<<Ὄντας δὲ μήτε μιγάδας ( =οὔτε μιγάδες), μήτ’ἐπήλυδας ( =οὔτε ἐπελαύνοντες), ἀλλὰ μόνους αὐτόχθονας…>>, (Ἰσοκράτης, Παναθηναϊκός, 124)

2.Θουκυδίδης: Ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον ( =Θὰ ἀρχίσω ἀπὸ τοὺς προγόνους πρῶτον)...τὴν γὰρ χώραν οἱ ΑΥΤΟΙ ΑΙΕΙ ΟΙΚΟΥΝΤΕΣ διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι’ ἀρετὴν παρέδοσαν ( =Τὴν χώρα οἱ ἴδιοι πάντα κατοικοῦντες διαδοχικὰ καὶ ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, ἐλευθέρα μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ πρόγονοί μας διὰ τῆς ἀρετὴς /τῆς ἀνδρείας τους.), Θουκυδίδου, Ἱστορίαι, 2,36,1.
<<Τὴν γοῦν Ἀττικὴν...ἄνθρωποι ὤικουν οἱ ΑΥΤΟΙ ΑΙΕΙ ( =κατοικοῦσαν πάντοτε οἱ ἴδιοι)>>, (1, 2)

3.Αἰσχύλος:<<Τοῦ γηγενοῦς γάρ εἰμ᾽ ἐγὼ Παλαίχθονος ἶνις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, τῆσδε γῆς ἀρχηγέτης>>. (Αἰσχύλος, Ἱκέτιδες, 250-1) 

4.Ἡρόδοτος: <<ἀρχαιότατον μὲν ἔθνος παρεχόμενοι, μοῦνοι δὲ ὄντες ΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΑΙ>>, (Ἰστορίαι, 7,61)
<<Οἰκέει δὲ τὴν Πελοπόννησον ἔθνεα ἑπτά. Τούτων δὲ τὰ μὲν δύο αὐτόχθονα ἐόντα κατὰ χώρην ἵδρυται νῦν τε καὶ τὸ πάλαι οἴκεον, Ἀρκάδες τε καὶ Κυνούριοι, ἓν δὲ ἔθνος τὸ Ἀχαιικὸν ἐκ μὲν Πελοποννήσου οὐκ ἐξεχώρησε, ἐκ μέντοι τῆς ἑωυτῶν, οἰκέει δὲ τὴν ἀλλοτρίην. 2 τὰ δὲ λοιπὰ ἔθνεα τῶν ἑπτὰ τέσσερα ἐπήλυδα ἐστί, Δωριέες τε καὶ Αἰτωλοὶ καὶ Δρύοπες καὶ Λήμνιοι. Δωριέων μὲν πολλαί τε καὶ δόκιμοι πόλιες, Αἰτωλῶν δὲ Ἦλις μούνη, Δρυόπων δὲ Ἑρμιών τε καὶ Ἀσίνη ἡ πρὸς Καρδαμύλῃ τῇ Λακωνικῇ, Λημνίων δὲ Παρωρεῆται πάντες. 3 οἱ δὲ Κυνούριοι αὐτόχθονες ἐόντες δοκέουσι μοῦνοι εἶναι Ἴωνες, ἐκδεδωρίευνται δὲ ὑπό τε Ἀργείων ἀρχόμενοι καὶ τοῦ χρόνου, ἐόντες Ὀρνεῆται καὶ οἱ περίοικοι. Τούτων ὦν τῶν ἑπτὰ ἐθνέων αἱ λοιπαὶ πόλεις, πάρεξ τῶν κατέλεξα, ἐκ τοῦ μέσου κατέατο,  εἰ δὲ ἐλευθέρως ἔξεστι εἰπεῖν, ἐκ τοῦ κατήμενοι ἐμήδιζον>>, (Οὐρανία, 73)

5. Εὐριπίδης: <<ἐλθὼν λαὼν εἰς αὐτόχθονα κλεῖνον Ἀθηνῶν>>, (Ἴων, 29-30)
<<τοὺς σοὺς ΠΑΛΑΙΟΥΣ ΕΚΓΟΝΑΣ ΑΥΤΟΧΘΟΝΑΣ >>, (Ἀπόσπ, 362, 8)

6. Λουκιανός: <<Ἀθηναῖοι δὲ τὸν Ἐριχθόνιον ΕΚ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΝΑΔΟΘΗΝΑΙ φασιν καὶ τοὺς πρώτους ἀνθρώπους ἐκ τῆς Ἀττικῆς ΑΝΑΦΥΝΑΙ καθάπερ τὰ λάχανα, πολὺ σεμνότερον οὗτοί γε τῶν Θηβαίων, οἳ ἐξ ὄφεως ὀδόντων Σπαρτούς τινας ἀναβεβλαστηκέναι διηγοῦνται>>, (Φιλοψευδὴς ἤ Ἀπιστών, 3)

7. Πλούταρχος: <<παλαιόν ἀπ'Ἀρκάδων τὸ ἔθος, οἷς ἔστι τις συγγένειαν πρὶς τὴν δρῦν, πρῶτοι γὰρ ἀνθρώπων γεγονέναι δοκοῦσιν ἐκ γῆς, ὥσπερ ἡ δρῦς τῶν φυτῶν>>, (Αἴτια Ῥωμαϊκά, 92)
<<Θησέως τὸ μὲν πατρῷον γένος εἰς Ἐρεχθέα καὶ τοὺς πρώτους αὐτόχθονας ἀνήκει, τῷ δὲ μητρῴῳ Πελοπίδης ἦν>>, (Βίοι Παράλληλοι, Θησεύς, 3)

8. Δημοσθένης: << Μόνοι γὰρ πάντων αὐτόχθονες ὑμεῖς ἔστε κἀκείνοι>>, (Περὶ καταπρεσβείας, 424)

9. Παυσανίας: <<Ἀρκάδες αὐτόχθονες καὶ Ἄχαιοί>>, (Ἑλλάδος Περιήγησις, 5,1,1)

10. Ἀριστοτέλης: <<ὥσπερ ἐν τοῖς ἀπὸ φύσεως γιγνομένοις, ἔνια γὰρ κἀκεῖ ταὐτὰ καὶ ἐκ σπέρματος γίγνεται καὶ ἄνευ σπέρματος>>, (Μετὰ τὰ φυσικά, 7,30)

<<αὕτη δὲ οὐκ ἀεὶ κατὰ τοὺς αὐτοὺς τόπους, ἀλλ᾿ ὥσπερ ὁ καλούμενος ἐπὶ Δευκαλίωνος κατακλυσμός· καὶ γὰρ οὗτος περὶ τὸν Ἑλληνικὸν ἐγένετο τόπον μάλιστα, καὶ τούτου περὶ τὴν Ἑλλάδα τὴν ἀρχαίαν. αὕτη δ᾿ ἐστὶν ἡ περὶ Δωδώνην καὶ τὸν Ἀχελῷον·οὗτος γὰρ πολλαχοῦ τὸ ῥεῦμα μεταβέβληκεν· ᾤκουν γὰρ οἱ Σελλοὶ ἐνταῦθα καὶ οἱ καλούμενοι τότε μὲν Γραικοὶ νῦν δ᾿ Ἕλληνες>>, (Μετεωρολογικά, Ι, 352 )

[ σημ. Εἴμαστε ὁ μόνος λαὸς ποὺ στὰ γραπτά του ἀναφέρονται 3 κατακλυσμοί: Τοῦ Ὠγύγου, τοῦ Δαρδάνου καὶ τοῦ Δευκαλίωνος. Ὁ τελευταῖος μάλιστα εἶναι ὁ γνωστὸς κατακλυσμὸς τοῦ Νῶε ( > νέω) 

11.Πλάτων: <<τὸν οὐρανὸν ἡμεῖς ἀκοὴν παρεδεξάμεθα.’ ἀκούσας οὖν ὁ Σόλων ἔφη θαυμάσαι καὶ πᾶσαν προθυμίαν σχεῖν δεόμενος τῶν ἱερέων πάντα δι' ἀκριβείας οἱ τὰ περὶ τῶν πάλαι πολιτῶν ἑξῆς διελθεῖν. τὸν οὖν ἱερέα φάναι: ‘φθόνος οὐδείς, ὦ Σόλων, ἀλλὰ σοῦ τε ἕνεκα ἐρῶ καὶ τῆς πόλεως ὑμῶν, μάλιστα δὲ τῆς θεοῦ χάριν, ἣ τήν τε ὑμετέραν καὶ τήνδε ἔλαχεν καὶ ἔθρεψεν καὶ ἐπαίδευσεν, προτέραν μὲν τὴν παρ' ὑμῖν ἔτεσιν χιλίοις, ἐκ Γῆς τε καὶ Ἡφαίστου τὸ σπέρμα παραλαβοῦσα ὑμῶν, τήνδε δὲ ὑστέραν>>, (Τίμαιος, 23, d, e)

12. Ἀπολλώνιος ὁ Ῥόδιος: <<Ἀρκάδες, οἳ καὶ πρόσθε σεληναίης ( =προσέληνοι) ὑδέονται ( =ὑμνῶ) ζώειν, φηγὸν ( =βελανιδιά) ἔδοντες ἐν οὔρεσιν ( =τρώγοντας στὰ βουνά)>>, (Ἀργοναυτικά, Δ, 265)
Οἱ Ἀρκάδες ὀνομάζονται προσέληνοι διότι ὑπῆρχαν πρὶν κὰν ἐμφανιστεῖ ἡ σελήνη!

13. Εὐστάθιος: <<Δοκεῖ δὲ φασί, παλαιότατα ἔθνη Ἑλλήνων εἶναι τὰ Ἀρκαδικά, διὸ καὶ προσέληνοι ἐλέγοντο οἱ Ἀρκάδες, ὅπερ, φασίν, Ἴππυς ὁ Ῥηγῖνος πρῶτον αὐτοὺς ἐκάλεσε>>, (Εὐστ, Β, 603,σελ. 300, 12)

14. Ὀβίδιος: << Οἱ Ἀρκάδες κατεῖχαν τὴν χῶρα τους πρὶν ἀπὸ τὴν γέννησιν τοῦ Διός…τὸ γένος τους εἶναι παλαιότερον ἀπ’ τὴν Σελήνη >> 

15. Ἀρριανὸς: <<ἀπὸ μὲν δὴ Διονύσου βασιλέας ἠρίθμεον Ἰνδοὶ ἐς Σανδράκοττον τρεῖς καὶ πεντήκοντα καὶ ἑκατόν, ἔτεα δὲ δύο καὶ τεσσαράκοντα καὶ ἑξακισχίλια.>>

[ =Ἀπὸ τὸν Διόνυσον μέχρι τὸν Σανδρόκοττον (σύγχρονον τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου) οἱ Ἰνδοὶ ὑπελόγιζαν πὼς ΕΙΧΑΝ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕΙ 153 ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΚΑΙ 6042 ΕΤΗ], Ἀρριανός, Ἰνδική, 9,9.

Ἀκόμα κι ἄν πάρουμε τὴν χρονιὰ ποὺ πέθανε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, δηλ. τὸ 323 π.Χ, ἀναγόμεθα τουλάχιστον τὸ 6365 π.Χ γιὰ τὴν ἐκστρατεία τοῦ Διονύσου στὴν Ἀσία!

<<καὶ πρὸ Ἀλεξάνδρου Διονύσου μὲν πέρι πολλὸς λόγος κατέχει ὡς καὶ τούτου στρατεύσαντος ἐς Ἰνδοὺς καὶ καταστρεψαμένου Ἰνδούς, Ἡρακλέος δὲ πέρι οὐ πολλός.>>

( = Καὶ πρὸ τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐπεκράτει μεγάλη φήμη περὶ τοῦ Διονύσου ὅτι καὶ έκεῖνος ἐξεστράτευσε στοὺς Ἰνδοὺς καὶ τοὺς κατέστρεψε/ὑπεταξε, γιὰ τὸν Ἡρακλῆ ἡ φήμη δὲν ἦταν τόσο διαδεδομένη», Ἀρριανός, Ἰνδική, 5,8

<<Ἡρακλέα δέ, ὅντινα ἐς Ἰνδοὺς ἀπικέσθαι λόγος κατέχει, παρ᾽ αὐτοῖσιν Ἰνδοῖσι γηγενέα λέγεσθαι. Τοῦτον τὸν Ἡρακλέα μάλιστα πρὸς Σουρασηνῶν γεραίρεσθαι>> , Ἀρριανός, Ἰνδική, 8,5

Ἐν ὀλίγοις γιὰ τοὺς Ἰνδοὺς ὁ Ἡρακλῆς, ὁ ὁποῖος πῆγε στὰ μέρη τους, ἐθεωρεῖτο γηγενὴς καὶ τὸν γεραίρουν ( > γέρας , ἤτοι τὸν τιμοῦν) κιόλας. Μάλιστα γράφει στὴν παράγραφον 8,1-3 τοῦ ἰδίου συγγράμματος καὶ γιὰ τὸν Διόνυσον, πὼς ὅταν ἔφυγε ἀπὸ ἐκεῖ κατέστησε βασιλέα τὸν Σπατέμβα, ὁ ὁποῖος βασίλευσε 52 χρόνια καὶ ὅταν πέθανε βασίλευσε ὁ υἰός του, Βουδύας, ὁ ὁποῖος βασίλευσε 20 ἔτη καὶ ἀπὸ τότε καθιερώθηκε ἡ διαδοχὴ νὰ γίνεται ἔτσι, ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά. ( <<πιόντα δὲ ἐκ τῆς Ἰνδῶν γῆς…καταστῆσαι βασιλέα τῆς χώρης Σπατέμβαν, τῶν ἑταίρων τὸν ΒΑΚΧΩΔΕΣΤΑΤΟΝ: τελευτήσαντος δὲ Σπατέμβα τὴν βασιληίην ἐκδέξασθαι Βουδύαν τὸν τούτου παῖδα… καὶ τὸ ἀπὸ τοῦδε τὸ πολλὸν μὲν κατὰ γένος ἀμείβειν τὴν βασιληίην, παῖδα παρὰ πατρὸς ἐκδεκόμενον>>)

Μάλιστα καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος στὸ <<Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις>> τοῦ Ἀρριανοῦ γιὰ χάριν τοῦ Διονύσου ἀφήνει ἐλευθέρα τὴν Νύσσα μετὰ ἀπὸ παράκκλισιν τοῦ Ἀκούφιδος, ὁ ὁποῖος τοῦ λέει πὼς ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΧΤΙΣΕ Ο ΕΛΛΗΝ ΔΙΟΝΥΣΟΣ πρὶν φύγει γιὰ νὰ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ στὴν ἑλληνικὴ θάλασσα καὶ ἐγκατέστησε ἐκεῖ τοὺς ἀπομάχους στρατιῶτες του πρὸς ἀνάμνησιν τῆς ἐκστρατείας του.

( <<Ὦ βασιλεῦ͵ δέονταί σου Νυσαῖοι ἐᾶσαι σφᾶς ἐλευθέρους τε καὶ αὐτονόμους αἰδοῖ τοῦ Διονύσου. Διόνυσος… ἐκ τῶν ΑΠΟΜΑΧΩΝ στρατιωτῶν͵ οἳ δὴ αὐτῷ καὶ ΒΑΚΧΟΙ ἦσαν͵ ΚΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΤΗΝΔΕ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΠΛΑΝΗΣ τε καὶ νίκης τοῖς ἔπειτα ἐσόμενον>>), Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις, 1,5

Καὶ ὄχι μόνον αὐτὸ ἀλλὰ τοῦ Ἀλεξάνδρου τοῦ ἄναψε μέσα του καὶ ὁ πόθος νὰ δεῖ τὰ ὑπομνήματα τοῦ Διονύσου ποὺ ηὑρίσκοντο ἐκεῖ ( <<Ἀλέξανδρον δὲ πόθος ἔλαβεν ἰδεῖν τὸν χῶρον͵ ὅπου τινὰ ὑπομνήματα τοῦ Διονύσου οἱ Νυσαῖοι ἐκόμπαζον>>, Ἀλεξάνδρου Ἀναβ. 2.5)

και ὅταν τὸν ὡδήγησαν ἐκεῖ καὶ εἴδαν αὐτὸς καὶ οἱ Μακεδόνες του τὸν κισσὸν καὶ τὴν δάφνη ποὺ πρὶν τὸν Διόνυσον δὲν ὑπῆρχαν ἐκεῖ, τὸ ἑώρτασαν καὶ ἔφτιαξαν στεφάνια ἀπὸ αὐτὰ καὶ ΕΨΑΛΛΑΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΥΜΝΟΥΣ στὸν Διόνυσον!

( <<καὶ τοὺς Μακεδόνας ἡδέως τὸν κισσὸν ἰδόντας͵ οἷα δὴ διὰ μακροῦ ὀφθέντα (οὐ γὰρ εἶναι ἐν τῇ Ἰνδῶν χώρᾳ κισσόν͵ οὐδὲ ἵναπερ αὐτοῖς ἄμπελοι ἦσαν) στεφάνους σπουδῇ ἀπ΄ αὐτοῦ ποιεῖσθαι͵ ὡς καὶ στεφανώσασθαι εἶχον͵ ἐφυμνοῦντας τὸν Διόνυσόν τε καὶ τὰς ἐπωνυμίας τοῦ θεοῦ ἀνακαλοῦντας>>), Ἀλεξ. ἀναβ. 2,6 

Κ.ἄ πάμπολλους συγγραφεῖς μας, χρόνον νὰ ἔχει κάποιος νὰ διαβάζει…

Περισσότερες πληροφορίες στὶς εἰκόνες.

Οἱ πληροφορίες ἠντλήθησαν ἀπὸ τὰ βιβλία: <<Ο ΕΝ ΤΗΙ ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ>>, ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ,  <<ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ>>, ΑΝΝΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ-ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ, <<THE REMAINS OF JAPHET: BEING HISTORICAL ENQUIRIES INTO THE AFFINITY AND ORIGIN OF THE EUROPEAN LANGUAGES>>, J. PARSONS, <<DICTIONNAIRE SANSCRIT- ANGLAIS>>, A. MACDONELL, <<CLEFS POUR LA SÉMANTIQUE>>, G. MOUNIN,  <<ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΥ>>, ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ, <<ΤΙΜΑΙΟΣ>>, ΠΛΑΤΩΝ, <<ΙΣΤΟΡΙΑΙ>>, ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, <<ΙΣΤΟΡΙΑΙ>>, ΗΡΟΔΟΤΟΣ, <<ΙΩΝ>>, ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, <<ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ>>, <<ΣΦΗΚΕΣ>>, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, <<ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ>>, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, <<ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ>>, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, <<ΑΙΤΙΑ ΡΩΜΑΪΚΑ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΠΕΡΙ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΗΣ>>, ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ,<<ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΙΔΑ>>, <<ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΠΡΕΣΒΕΙΑΣ>>, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, <<ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ>>, ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, <<ΙΚΕΤΙΔΕΣ>>, ΑΙΣΧΥΛΟΣ, <<ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ>>, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, <<ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΑ>>, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, <<ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ>>, ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ καὶ ἀπὸ τὴν ψηφιακὴ ἀρχαία Κυπριακὴ Γραμματεία