Ετυμολογική

  24. Ἄλλες μεγάλες συμπτώσεις εἶναι καὶ τὸ περπάτημα τοῦ Ἰησοῦ ἐπὶ τῆς θαλάσσης, ( «ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης» , Κατὰ Ματθαῖον, 14, 25) καὶ τὸ γνωστὸ σὲ ὅλους Πάσχα, ποὺ καὶ πάλι φαίνονται νὰ εἶναι βγαλμένα ἀπὸ κάποια ἑλληνικὴ ἱστορία. Ὁ Ἀπολλώνιος ὁ Ῥόδιος στὰ «Ἀργοναυτικά» (Α’, 179-184) γράφει πὼς ὁ Ἀργοναύτης Εὔφημος, ὁ υἰὸς τοῦ Ποσειδῶνος εἶχε τὸ χάρισμα λόγῳ τοῦ πατρός του νὰ περπατᾶ/ τρέχει πάνω στὰ κύματα, χωρὶς κὰν νὰ βρέχει τὰ πόδια του : «Ταίναρον αὖτ’ ἐπὶ τοῖσι λιπὼν Εὔφημος ἵκανεν, τόν ῥα Ποσειδάωνι ποδωκηέστατον ἄλλων Εὐρώπη Τιτυοῖο μεγασθενέος τέκε κούρη. κεῖνος ἀνὴρ καὶ πόντου ἐπὶ γλαυκοῖο θέεσκεν οἴδματος, οὐδὲ θοοὺς βάπτεν πόδας, ἀλλ’ ὅσον ἄκροις ἴχνεσι τεγγόμενος διερῇ πεφόρητο κελεύθῳ». Σχετικῶς μὲ τὴν σταύρωσιν τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία ἑορτάζεται ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους Χριστιανοὺς κατὰ τὸ Πάσχα (Πεσάχ εἶναι μεγαλοπρεπὴς ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων πρὸς ἐνθύμισιν τῆς Ἐξόδου τους μὲ ἀρχηγὸν τὸν Μωϋσή, υἰοθετήθηκε ὁ ὅρος ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ συμβ

23. Ἄλλη κραυγαλέα σύμπτωσις εἶναι ἡ γέννησις τοῦ Ἰησοῦ σὲ ἕναν στάβλον στὴν Βηθλεέμ, ἱστορία ποὺ εἶναι ἴδια μὲ τὴν γέννησιν τοῦ Διός στὸ Ἰδαῖον Ἄντρον, ἕνα σπήλαιον στὴν Κρήτη. Ἐκεῖ εἶχε καταφύγει ἡ μητέρα του, Ῥέα, προκειμένου νὰ γλυτώσει τὸν υἰόν της ἀπὸ τὸν σύζυγόν της Κρόνον, ὁ ὁποῖος ἔτρωγε τὰ παιδιά του ὑπὸ τὸν φόβον ὅτι θὰ τοῦ πάρουν τὸν θρόνον του. Τὸν ἴδιο φόβον εἶχε καὶ ὁ Ἡρώδης πολλὲς χιλιετίες ἀργότερα, γι’ αὐτὸ καὶ διέταξε τὴν σφαγὴ τῶν νηπίων τῆς Βηθλεέμ, ὅταν ἔμαθε γιὰ τὴν γέννησιν τοῦ Ἰησοῦ. Τὸ σπήλαιον στὴν Ἴδη ἐλέγετο καὶ «Ἀρκέσιον», διότι ἦταν ἀρκετὸν γιὰ νὰ σωθοῦν ἡ Ῥέα καὶ ὁ Ζεὺς ἀπὸ τὴν μανία τοῦ Κρόνου. Ἑπόμενη πληροφορία ποὺ μαθαίνουμε σχετικὰ μὲ τὴν γέννησιν τοῦ Ἰησοῦ εἶναι πὼς τρεῖς Μάγοι ἀκολουθώντας ἕνα φωτεινὸν ἄστρον, ἔφτασαν στὴν φάτνη ὅπου γεννήθηκε ὁ Χριστὸς καὶ τοῦ προσέφεραν δῶρα. Τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ κάποιοι βοσκοί, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν  νὰ προσκυνήσουν τὸ θεῖο βρέφος. Ὅμως καὶ στὴν προγενεστέρα ἱστορία γεννήσεως τοῦ Διὸς στὸ Ἰδαῖον Ἄντρον συμβαίνουν

22. Ἕνα ἄλλο θέμα ποὺ ἀνελύθη σχοινοτενῶς νωρίτερα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων σὲ τριχοτόμησιν τοῦ θείου : «Θεὸς οὐράνιος, φῶς τριλαμπές» , Πυθία, χρησμὸς μαντείου Δελφῶν.    «Καὶ παρὰ ταῦτα οὐκ ἔστιν ἄλλο μέγεθος διὰ τὸ τὰ τρία πάντα εἶναι καὶ τὸ τρὶς πάντῃ. Καθάπερ γάρ φασι καὶ οἱ Πυθαγόρειοι, τὸ πᾶν καὶ τὰ πάντα τοῖς τρισὶν ὥρισται· τελευτὴ γὰρ καὶ μέσον καὶ ἀρχὴ τὸν ἀριθμὸν ἔχει τὸν τοῦ παντός, ταῦτα δὲ τὸν τῆς τριάδος» , Ἀριστοτέλης, Περὶ Οὐρανοῦ, κεφ. 1,268,α.   «Ὅτι οἱ Στωϊκοὶ τὸν κόσμον τριχῶς εἶναι λέγουσιν» , Λεξικὸν Σουΐδα, λῆμμα «Κόσμος». «Θεὸς τὸ Ἕν, ἐξ οὗ ὁ Τριαδικὸς Νοῦς ἀπορρέει» , Ἰάμβλιχος, Ὀρφικά. «Πᾶν...τριαδικὸν ὀφείλει εἶναι», Ἑρμείας εἰς Πλάτωνος Φαῖδρον, 248.44,F. «Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον» , Ἰλιάς, Η’, 132, Ὅμηρος. «Ζεῦ μεγαλώνυμε, χρυσολύρα τε ὃς Δῆλον ἔχεις ἱερὰν (Χρυσολύρης, γεννηθεὶς στὴν Δῆλον εἶναι ὁ Ἀπόλλων) καὶ σὺ κόρα γλαυκῶπι (γλαυκῶπις Ἀθηνᾶ) » , Θεσμοφοριάζουσαι, στ. 315, Ἀριστοφάνης. «Ὁ ἑσμὸς ( =ὅμιλος, σμῆνος