Η ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΝΑΙΔΕΙΑ (ΜΕΡΟΣ 2ον)

Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΑΙΔΕΙΑ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ἤδη εἴδαμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα περὶ τῆς ἀποψεως τοῦ Πλάτωνος γιὰ τὴν κιναιδεία στὸ πρῶτον μέρος τοῦ ἄρθρου. Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία βρίθει τέτοιων ἀναφορῶν, ποὺ δὲν ἀφήνουν περιθώριον παρεξηγήσεων (περισσότερες ἀναφορὲς καὶ ἀποσπάσματα στὴν συνέχεια).

Ὅμως, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες δὲν ἔμειναν μόνον στὸν λεκτικὸν στιγματισμὸν τῶν ἐκφυλιστικῶν συμπεριφορῶν, ἀλλὰ φρόντισαν καὶ γιὰ τὶς νομικὲς ἐκτάσεις αὐτοῦ τοῦ φαινομένου. Ἔτσι ὑπῆρχαν σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα θεσπισμένοι νόμοι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὡς πρωτεύοντα στόχον νὰ ἐξαλείψουν τὴν ἄκρατη ἐλευθερία τῶν ἀνεξελέγκτων λακκοπρώκτων. Διότι ἡ ἀδιαφορία γιὰ μία κατάστασιν, ὅσο κακῆς ποιότητος κι ἄν εἶναι, ἄν δὲν ὁριοθετηθεῖ καὶ ἐπισήμως -τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ στὸν κοινὸν βίον, τὸν δημόσιον, τῶν μελῶν ποὺ συγκροτοῦν μία κοινωνία- , δὲν ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ γίνει μία κακὴ συνήθεια. Καὶ οἱ νοῦν ἔχοντες κατανοοῦν καὶ ἀντιλαμβάνονται πὼς διὰ τῆς συνηθείας, ὅσον σοκαριστικὰ ἐκμαυλιστικὴ κι ἄν εἶναι γιὰ τὸ ἄτομον καὶ τὸ σύνολον, μπορεῖ κάποιος νὰ καταστρέψει καὶ μάλιστα συναινετικῶς καὶ τὸ πιὸ συντηρητικὸν ἄτομον!
Ὅπως ξέρουμε πολὺ καλὰ πὼς οἱ πρόγονοί μας δὲν ἄφηναν τὴν κοινωνία τους ἕρμαιον τῆς τύχης, οὔτε ἀδιαφοροῦσαν γιὰ τὸ πῶς θὰ γίνει ἰδανική (ἔγραφαν καὶ συνδιελέγοντο χρόνια ὁλόκληρα γιὰ τὴν ἰδανικὴ πολιτεία).

Μέγα ἐνδιαφέρον ἔχουν τὰ ὅσα μποροῦμε νὰ ἐξάγουμε γιὰ τὴν νομοθεσία τῶν Ἀθηνῶν περὶ κιναιδείας, ἀπὸ τὸ σύγγραμμα τοῦ Αἰσχίνη «Κατὰ Τιμάρχου». Πρὶν ὅμως εἰσαχθῶ στοὺς σχετικοὺς νόμους, ἔχει ἐνδιαφέρον ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἔχουμε σήμερα στὰ χέρια μας αὐτὸ τὸ ἀριστούργημα. Μᾶς παρέχει ἀκόμα μία πληροφορία γιὰ τὸ πόσο κολάσιμον ἐθεωρεῖτο τότε νὰ εἶναι κάποιος ἐξήκεστος.

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον -καὶ- ἡ Ἀθῆνα εἶχε χωριστεῖ στὰ δύο. Σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔβλεπαν στὸν Μακεδόνα βασιλέα Φίλιππον, τὸ πρόσωπον ποὺ θὰ ἐνώσει τοὺς Ἕλληνες κατὰ τῶν βαρβάρων (φιλομακεδονικοί) καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔβλεπαν ἕναν ἀκόμα κατακτητὴ (ἀντιμακεδονικοί). Ὁ Αἰσχίνης στὴν ἀρχὴ ἦταν ἀντιμακεδονικός, ἔπειτα ὅμως ἄλλαξε γνώμη καὶ κατέληξε ἀπὸ τοὺς ἐνθέρμους ὑποστηρικτὲς τῶν φιλομακεδονικῶν. Μάλιστα μετὰ ἀπὸ χρόνια πολεμικῶν ἐνεργειῶν καὶ ἐφόσον ὁ Φίλιππος εἶχε ἰσοπεδώσει τὴν συμμαχία τῶν τότε ἰσχυροτέρων πολεμικῶς ὐπολοίπων Ἑλλήνων, ὁ Αἰσχίνης πηγαίνει μὲ πρεσβεία, τὸ 346 π.Χ στὸν Φίλιππον, γιὰ νὰ ὑπογράψουν τὴν γνωστὴ ὡς  «Φιλοκράτειον εἰρήνη». Ἡ συνθήκη αὐτή, κατὰ τὴν ὁποία κατήργετο οὐσιαστικῶς ἡ Β’ ἀθηναϊκὴ συμμαχία καὶ ἔδινε καὶ ἐπισήμως προβάδισμα στὸν Φίλιππον, μόνο θετικὴ ἐξέλιξις δὲν ἐθεωρεῖτο ἀπὸ τοὺς ἤδη ἀντιμακεδονικούς.

Ἔτσι λοιπὸν οἱ ἀντιμακεδονικοὶ κατηγοροῦν τὸν Αἰσχίνη γιὰ δωροδοκία (παραπρεσβεία), πράξιν ποινικῶς κολάσιμη καὶ μάλιστα ὑπερβολικῶς βαρεῖα κατηγορία. Ὁ κατήγορος εἶναι ὁ Τίμαρχος. Ὁ Αἰσχίνης, δὲν χάνει χρόνον καὶ ἑτοιμάζει τῆν γραμμὴ ὑπερασπίσεώς του. Δὲν ξέρουμε ἄν τελικῶς δωροδοκήθηκε, ἀλλὰ τὸ σίγουρον εἶναι πὼς στηρίζει τὴν ὑπεράσπισίν του στὸ νόμον τοῦ Σόλωνος, ποὺ ἔγραφε πὼς ὁποιουδήποτε ἡ διαγωγὴ εἶναι ἐπιλήψιμος, ΣΤΕΡΕΙΤΟ ΠΛΗΡΩΣ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ, ΗΤΟΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ( «οἱ μὲν γὰρ νόμοι προεῖπον αὐτῷ αἰσχρῶς βεβιωκότι μὴ δημηγορεῖν/ τοὺς αἰσχρῶς βεβιωκότας· τούτους οὐκ ἐᾷ δημηγορεῖν», Κατὰ Τιμάρχου, 3/27). Ἐν ὀλίγοις στοὺς διάγοντας ΑΙΣΧΡΟΝ ΒΙΟΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΔΗΜΗΓΟΡΟΥΝ! Ἄρα κάποιος ποὺ δὲν ἔχει πολιτικὰ δικαιώματα, ἀκόμα κι ἄν μηνύσει κάποιον, ἡ μήνυσίς του θεωρεῖται ἄκυρη!

Ἔτσι κατηγορεῖ τὸν Τίμαρχον γιὰ κιναιδεία («περὶ τῆς ἑταιρήσεως») καὶ τελικῶς -γιὰ τὴν ἱστορία- ἐπιτυγχάνει τὸν στόχον του καὶ κερδίζει τὴν δίκην (σύμφωνα μὲ ἄλλες πηγὲς ὁ Τίμαρχος γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸν δημόσιον ἐξευτελισμὸν καὶ τὴν ποινὴ περὶ ἑταιρήσεως, αὐτοκτόνησε δι' ἀπαγχονισμοῦ προτοῦ ἐκδοθεῖ ἡ δικαστικὴ ἀπόφασις)! Τὸ συμπέρασμα ποὺ ἐξάγουμε ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ συγγράμματος εἶναι πὼς ΟΙ ΚΙΝΑΙΔΟΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΑΓΩΓΗ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΕΠΙΜΕΜΠΤΟΙ ΚΑΙ ΕΣΤΕΡΟΥΝΤΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ! 

Τώρα σχετικῶς μὲ τοὺς νόμους ποὺ ἴσχυαν στῆν Ἀθῆνα γιὰ τοὺς ἡταιρηκότας, ἀλλὰ καὶ πρὸς προστασίαν τῶν παίδων ἀπὸ τὶς ἔκφυλες διαθέσεις μερικῶν, στὸ «Κατὰ Τιμάρχου», ἀναφέρονται οἱ ἑξῆς (σὲ σύγχρονη ἀπόδοσιν) : 

1. «Οἱ δάσκαλοι νὰ μὴν ἀνοίγουν τὰ διδασκαλεῖα πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου καὶ νὰ τὰ κλείνουν πρὶν ἀπὸ τὴν δύσιν. Δὲν ἐπιτρέπεται σὲ ὅποιον εἶναι ἡλικιακῶς ἄνω τῆς παιδικῆς ἡλικίας ( >12) νὰ εἰσέρχεται ἐντὸς τοῦ διδασκαλείου, ἐνῶ βρίσκονται ἐντὸς τὰ παιδιά, ἐκτὸς ἄν πρόκειται γιὰ τὸν υἰόν, τὸν ἀδελφὸν ἤ τὸν γαμπρὸν (σύζυγος τῆς κόρης) τοῦ διδασκάλου. ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΡ’ΑΥΤΑ ΕΙΣΕΛΘΕΙ, ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟΝ. 

Οἱ γυμνασιάρχαι, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἑορτῶν τοῦ Ἑρμοῦ, εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ μὴν ἀφήνουν κανέναν ἡλικιωμένον νὰ κάθεται μαζὶ μὲ τὰ παιδιά. Ὁ γυμναστὴς ποὺ ἐπιτρέπει κάτι τέτοιο καὶ δὲν διώχνει ἀπὸ τὸ γυμναστήριον τὸν παραβάτη, εἶναι ἔνοχος ἀπέναντι στὸν νόμον, περὶ διαφθορᾶς τῶν ἐλευθέρων παῖδων. Οἱ καθιστάμενοι ἀπὸ τὸν Δῆμον χορηγοί, πρέπει νὰ ἔχουν ἡλικία ἄνω τῶν 40 ἐτῶν», (12)

2. «Ἄν κάποιος ὑβρίσει/ἀτιμάσει ἐλεύθερον παῖδα, νὰ τὸν μηνύει ὁ κηδεμὼν τοῦ παιδὸς στοὺς εἰσαγγελεῖς καὶ νὰ ζητᾶ τὴν τιμωρία του. ΕΑΝ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ, ΝΑ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ 11 ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ. ΕΑΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΕΙ ΣΕ ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΙΝ ΝΑ ΤΗΝ ΕΞΟΦΛΕΙ ΕΝΤΟΣ 11 ΗΜΕΡΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ, ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΞΟΦΛΗΣΕΙ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΞΟΦΛΗΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕΙΡΞΙΝ. Ἔνοχοι γιὰ αὐτὲς τὶς πράξεις νὰ εἶναι καὶ ὅσοι τὶς διαπράττουν καὶ σὲ δούλους», (16, βλ. καὶ νόμους Σόλωνος, ἄρθρ. 331). 

Γράφει μάλιστα στὴν ἑπομένη παράγραφον (17) πὼς ἴσως κάποιος ἀπορήσει ποὺ ὁ νομοθέτης συμπεριέλαβε καὶ τοὺς δούλους σὲ αὐτὴν τὴν νομοθεσία, ὅμως τὸ ἔκανε γιὰ νὰ συνηθίσει τοὺς πολῖτες ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΟΝ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ…ΔΙΟΤΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΖΕΙ ΕΝΤΟΣ ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΔΟΥΛΟΝ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟΝ, ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ.

3. «Ἐάν κάποιος ἑταιρήσει (εἶναι κίναιδος, ὄχι μόνον πεπορνευμένος = ἐπὶ πληρωμῇ, ἀλλὰ καὶ ἠταιρηκώς = ἀπὸ εὐχαρίστησιν) ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ:
Α. ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 9 ΑΡΧΟΝΤΕΣ
Β. ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΙΕΡΕΥΣ
Γ. ΝΑ ΔΙΚΗΓΟΡΗΣΕΙ ΔΗΜΟΣΙΩΣ
Δ. ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΑΞΙΩΜΑ ΕΝΤΟΣ  Ή ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΔΗΜΟΥ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΚΛΗΡΟΝ, ΕΙΤΕ ΚΙ ΑΝ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ ΜΕ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΑΥΤΟ
Ε. ΝΑ ΑΠΟΣΤΑΛΕΙ ΚΗΡΥΞ 
ΣΤ. ΝΑ ΠΕΙ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ
Ζ. ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
Η. ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΕΦΑΝΩΘΕΙ ΣΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ/ ΣΤΕΦΑΝΟΦΟΡΙΕΣ 
Θ. ΝΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΓΙΑΣΘΕΙ ΜΕ ΡΑΝΤΙΣΜΑ 

ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΙΗΣΕΙ ΑΥΤΑ, ΕΝΩ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΑΙΔΟΣ, ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟΝ!», (21, καὶ ΝΟΜΟΙ ΣΟΛΩΝΟΣ, 5,5, ἄρθ. 332). 

Ἐπιρρωνύει τὰ αὐτὰ καὶ ὁ Δημοσθένης («Κατ' Ἀνδροτίωνος Παρανόμων», 30/73) : 

«Μήτε λέγειν ( = οὔτε νὰ ἀγορεύουν) μήτε γράφειν ( = οὔτε νὰ προτείνουν πρὸς ψήφισιν/ καταγγέλλουν) ἐξεῖναι τοῖς ἡταιρηκόσιν ( = ἐπιτρέπεται στοὺς ἠταιρηκότας)... οὗ τὸ σῶμ᾽ ἡταιρηκότος οὐκ ἐῶσιν ( =δὲν ἀφήνουν) οἱ νόμοι εἰς τὰ ἱέρ᾽ εἰσιέναι ( = νὰ εἰσέλθει στὰ ἱερά)». 

... 

«Οἱ καταδικαζόμενοι δι' ἑταίρησιν ἐκηρύσσοντο ἄτιμοι καὶ ἐστεροῦντο τῶν ἀστικῶν καὶ ποινικῶν τους δικαιωμάτων», Ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ Δίκαιο, σελ. 57, Arnaldo Biscardi, ἐκδ. Παπαδῆμα, 1996. 

Ἄν κάποιος πόρνος παραβίαζε τοὺς περιορισμοὺς τῆς στερήσεως τῶν πολιτικῶν του δικαιωμάτων, ὑπέκειτο σὲ μήνυσιν γιὰ πορνεία «γραφὴ ἑταιρήσεως», στὴν ὁποία ἡ ποινὴ ἦταν θάνατος. 

Η ΚΑΤΑΡΡΙΨΙΣ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ ΟΣΩΝ ΔΙΑΤΕΙΝΟΝΤΑΙ ΠΩΣ Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΥΠΗΡΞΕ ΕΥΡΥΠΡΩΚΤΟΣ

Στὸ ἴδιο κείμενον («Κατὰ Τιμάρχου»), λίγο πιὸ κάτω ὁ Αἰσχίνης ἀναφέρεται ὑποτιμητικῶς καὶ μέμφει καὶ τὸν φανατικὰ ἀντιμακεδονικὸν Δημοσθένη μὲ τὴν ἴδια κατηγορία -ψευδῶς ὅμως- (οἱ ὑποστηρικτὲς τῶν ψευδῶν περὶ ἀρχαίας Ἑλλάδος, ὑπερπηδοῦν τὴν νομοθεσία, ἀλλὰ παραδόξως αὐτὸ τὸ σημεῖον δείχνουν νὰ τὸ ἔχουν διαβάσει). Ὁ Αἰσχίνης ἐπιχειρεῖ ἀκόμη μία πολιτικὴ σκοπιμότητα καὶ ῥητορικὴ πλάνη, διότι ὁ Δημοσθένης -εἶναι γνωστὸν- πὼς ὄχι ἁπλῶς ἦταν ἀντιμακεδονικός, ἀλλὰ ἀσκοῦσε ἐπιρροὴ καὶ δὲν ἤθελε τὸν Φίλιππον, καθῶς τὸν ἔβλεπε ὡς κατακτητή, πόσῳ μᾶλλον ἕναν «ἀποστατημένον» καὶ φιλομακεδονικόν. Μάλιστα εἶχε κατηγορήσει εὐθέως καὶ δημοσίως τὸν Αἰσχίνη γιὰ δωροδοκία  -βλ. «Περὶ τῆς παραπρεσβείας», Δημοσθένης-, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν διπλωματικῶν ἐπαφῶν του μὲ τοὺς Μακεδόνες. 

(Δημοσθένης) 

Συγκεκριμένα, οἱ φιλοευρύπρωκτοι ἀναφέρονται στὸ σημεῖον ὅπου ὁ Αἰσχίνης ἀπεκάλεσε ἐνώπιον τῶν δικαστῶν τὸν Δημοσθένη, Βάταλον ( =πρωκτός, < βαίνω), καὶ εἶπε πὼς τὸ ὄνομα αὐτὸ τὸ ἔχει «ἐξ ἀνανδρίας καὶ κιναιδείας», (131).
Ἐκτὸς ὅμως ὅτι ἀκολουθεῖ τὴν ῥητορικὴ τῆς ὑποτιμήσεως τοῦ ἤθους τοῦ ἀντιπάλου (χρησιμοποιεῖ τὸν ὅρο «βάταλος», ὡς προσβολὴ, ὅπως καὶ ἑμεῖς σήμερα τὸ σύγχρονον συνώνυμόν του, καὶ αὐτὸ νομίζω δείχνει πολλὰ γιὰ τὸ πόσο βαρεῖα κατηγορία ἦταν καὶ εἶναι ἡ κιναιδεία!), δὲν μένει μόνον σὲ αὐτόν, ἀλλὰ προχωρᾶ καὶ ἕνα βῆμα παρακάτω καὶ στὸ «Κατὰ Κτησιφῶντος», 246, κατηγορεῖ καὶ τὸν Κτησιφῶντα, ὡς πορνοβοσκόν, διότι τολμᾶ νὰ προτείνει τὸν ἀντίπαλόν του, Δημοσθένη, ὡς ἄξιον τιμῶν.

Ὅμως, πονηρὰ καὶ εὔστοχα παίζει καὶ μὲ τὶς λέξεις καθῶς ὁ συνεσταλμένος Δημοσθένης ἦταν βάΤΤαλος ( < βατταρίζω =ψευδίζω), δηλαδὴ ψευδός. Νομίζω εἶναι πασίγνωστον πὼς ὁ Δημοσθένης, ἀντιμετώπιζε πρόβλημα μὲ τὴν ἐκφορὰ τοῦ -ρ, γι’αὐτὸ κατέβαινε στὸ Φάληρον καὶ ἔβαζε βότσαλα στὸ στόμα του, γιὰ νὰ «ῥερητορεύσει -τὸ ὑπὸ τοῦ διδασκάλου του- ῥερητορευμένον ῥῆμα», ὥστε ἐπιτέλους νὰ καταφέρει μία μέρα νὰ ῥητορεύσει στὰ δικαστήρια κατὰ τῶν θετῶν γονέων του, ποὺ τοῦ κατασπατάλησαν τὴν περιουσία τῶν πραγματικῶν γονέων του. («Βάτ(τ)αλος, σκωπτικὸν ἐπώνυμον διδόμενον τῷ Δημοσθένει, ἔχον σχέσιν πρὸς τὸ ῥῆμα βατ(τ)αρίζω, ἐπειδὴ ἐτραύλιζεν ὅτε ἦτο νέος καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ προφέρῃ το ρ», ΛΕΞΙΚΟΝ LIDDELL- SCOTT).

Μάλιστα λόγῳ τοῦ προβλήματός του ἦταν ἀρκετὰ «μαζεμένος» καὶ ὡς ἤθισται καὶ σήμερον, θὰ μποροῦσε εὐκόλως νὰ παρεξηγηθεῖ ὡς λέμε τοὺς πιὸ γυναικώδεις-συνεσταλμένους ἄνδρες, γύννους (βλ. Σουΐδα).

Καὶ γιὰ ὅσους ψάχνουν ἀφορμὲς νὰ προσάψουν ὁ,τιδήποτε στὸν Δημοσθένη, μποροῦν νὰ πιάσουν ὅλα τὰ ἔργα τοῦ ἀντιπάλου του, Αἰσχίνου καὶ ἐκεῖ θὰ βροῦν διάφορες κατηγορίες, πέραν ἀπὸ κιναιδεία, ὅπως δειλία (μαλακία), χρηματισμόν, λιποταξία, ἀνανδρία κοκ ( «Περὶ παραπρεσβείας», 150, 151, «Κατὰ Κτησιφῶντος»,244, 245, 247, κοκ), παρ’ὅτι -γιὰ τὴν ἱστορία- ὁ Δημοσθένης εἶχε τὰ κότσια νὰ τὰ βάλει καὶ μὲ τὸν Φίλιππον, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν Μ. Ἀλέξανδρον, ἐκτὸς τῶν ἄλλων!

…Αὐτὸ ποὺ σίγουρα δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ἀρνηθοῦν εἶναι ὅτι ὁ κατὰ τὴν φαντασία τους κίναιδος, Δημοσθένης καὶ δημοσίως κυκλοφοροῦσε, καὶ στὰ ἱερὰ ἔμπαινε, καὶ ἠγόρευε, καὶ ἐμήνυε, καὶ γενικῶς ὅλα του τὰ πολιτικὰ δικαιώματα τὰ ἀσκοῦσε, παρὰ τὴν αὐστηρὴ νομοθεσία κατὰ τῶν καθυβρισμένων! 
Μάλιστα μετὰ θάνατον στὴν Ἀθῆνα τοῦ ἔστησαν καὶ χάλκινον ἀνδριάντα καὶ ψήφισαν ὁ μεγαλύτερος τοῦ γένους του νὰ τρέφεται δωρεὰν στὸ Πρυτανεῖον (Βίοι Παράλληλοι, Δημοσθένης, 30, Πλούταρχος). 

Τὸ 3ον μέρος ἐδῶ: https://etymo-logiki.blogspot.com/2021/04/3.html

Οἱ πληροφορίες ἠντλήθησαν ἀπὸ τὰ βιβλία: <<Ο ΕΝ ΤΗι ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ>>, ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, <<ΟΙ ΚΙΝΑΙΔΟΙ>>, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΛΕΥΡΗΣ, <<ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ: Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ>>, ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ, <<ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ>>, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, <<ΕΙΡΗΝΗ>>, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, <<ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΟΥΣΑΙ>>, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, <<ΝΕΦΕΛΑΙ>>, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ,  <<ΚΑΤΑ ΤΙΜΑΡΧΟΥ>>, ΑΙΣΧΙΝΗΣ,  <<ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΡΕΣΒΕΙΑΣ>>, ΑΙΣΧΙΝΗΣ, <<ΓΟΡΓΙΑΣ>>, ΠΛΑΤΩΝ, <<ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΠΕΛΟΠΙΔΑΣ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ>>, ΞΕΝΟΦΩΝ, <<ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ>>, ΞΕΝΟΦΩΝ, <<ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ>>, ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΤΥΡΙΟΣ, <<ΗΘΙΚΑ, ΤΑ ΠΑΛΑΙΑ ΤΩΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΑΤΑ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΠΟΙΚΙΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ>>, ΚΛΑΥΔΙΟΣ ΑΙΛΙΑΝΟΣ, <<ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ/ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ>>, ΠΛΑΤΩΝ, <<ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΪΔΑ>>, <<ΛΕΞΙΚΟΝ LIDDELL- SCOTT>>, <<ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ>>, ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ, <<ΚΑΤΑ ΑΝΔΡΟΤΙΩΝΟΣ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ>>, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, <<ΚΑΤΑ ΜΕΙΔΙΟΥ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΝΔΥΛΟΥ>>, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, <<ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ>>, ARNALDO BISCARDI, <<ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΩΝ ΚΛΑΣΣΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ>>, DOUGLAS MAC DOWELL, <<ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΕΣ>>, ΑΘΗΝΑΙΟΣ, <<ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΚΑ>>, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, <<ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ>>, ΑΡΡΙΑΝΟΣ, <<ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ>>, ΞΕΝΟΦΩΝ, <<ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ>>, ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ, <<ΙΛΙΑΔΑ>>, ΟΜΗΡΟΣ, <<ΟΔΥΣΣΕΙΑ>>, ΟΜΗΡΟΣ, <<ΚΡΑΤΥΛΟΣ>>, ΠΛΑΤΩΝ, <<ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΠΟΜΠΗΙΟΣ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ>>, ΔΙΩΝ ΚΑΣΣΙΟΣ, <<ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ>>, ΟΒΙΔΙΟΣ, <<ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ>>, ΣΤΡΑΒΩΝ καὶ ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον «palaixthon. wordpress» . Θερμὰ εὐχαριστήρια καὶ στὸν κ. Ἀπόστολο Γονιδέλλη ποὺ μὲ τὸ συνολικὸν ἔργον του συνέβαλε στὸ ἀπόσπασμα περὶ τριβάδων.
 Ἡ ἔρευνα, ἡ σύνταξις καὶ ἡ συγγραφὴ ἔγινε ἀπὸ τὴν ἘΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ (Κωνσταντῖνα Ἀ.)