Η ΚΑΤΑΡΡΙΨΙΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΛΟΧΟΝ ΤΩΝ ΘΗΒΩΝ
Τὰ φανταστικὰ σενάρια κάποιων περὶ κιναίδων ἐραστῶν καὶ ἐρωμένων φτάνουν μέχρι καὶ τὸν Ἱερὸν Λόχον τῶν Θηβῶν! Οἱ κορυφαῖες πολεμικὲς μονάδες τῶν Θηβῶν ποὺ ἀπαρτίζονταν ἀπὸ 150 ζεύγη Θηβαίων ὁπλιτῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν μεταξύ τους σχέσιν ἐραστοῦ-ἐρωμένου, ἀμαυρώνονται ἤδη ἀπὸ πάρα πολὺ παλαιά!
Γράφει ὁ
Πλούταρχος στὸν Βίον τοῦ Πελοπίδος (18,2) πὼς «κάποιοι λένε πὼς τὸ σύστημα αὐτὸ
(ὁ Ἱερὸς Λόχος) ἀπαρτίζεται ἀπὸ ἐραστὲς καὶ ἐρωμένους (δηλ. τῶν στενὰ
συνδεδεμένων διὰ δεσμοῦ φιλίας, σύγχ. ἀποδ. Ῥαγκαβή)».
Αὐτὴ ἡ φράσις ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ
συστηματικῶς ἀπὸ ὅσους, εἴτε δὲν ἐννοοῦν τὰ ὅσα προηγουμένως ἐξηγήθηκαν γιὰ τὴν
σχέσιν ἐραστοῦ-ἐρωμένου καὶ τὴν σημασία τῶν ἐτύμων, εἴτε προσποιοῦνται πὼς δὲν
ἐννοοῦν…
Μισὴ γραμμὴ πιὸ κάτω (Βίοι Παραλλ., Πελοπ.,18) συνεχίζει γράφοντας :
«…τακτικὸν εἶναι τὸν Ὁμήρου Νέστορα, κελεύοντα κατὰ φῦλα καὶ φρήτρας
συλλοχίζεσθαι τοὺς Ἕλληνας,
ὡς φρήτρη φρήτρηφιν ἀρήγῃ, φῦλα δὲ φύλοις (Ἰλιάς, Β, 363) δέον ἐραστὴν παρ' ἐρώμενον τάττειν. φυλέτας μὲν γὰρ φυλετῶν καὶ φρατόρων, φράτορας
οὐ πολὺν λόγον ἔχειν ἐν τοῖς δεινοῖς, τὸ δ' ἐξ ἐρωτικῆς φιλίας συνηρμοσμένον
στῖφος ἀδιάλυτον εἶναι καὶ ἄῤῥηκτον, ὅταν οἱ μὲν ἀγαπῶντες τοὺς ἐρωμένους, οἱ
δ' αἰσχυνόμενοι τοὺς ἐρῶντας, ἐμμένωσι τοῖς δεινοῖς ὑπὲρ ἀλλήλων.
Καὶ θαυμαστὸν τοῦτο δὲν εἶναι, ἀφ' οὗ καὶ μὴ παρόντας τοὺς ἐντρέπονται περισσότερον παρ' ἄλλους παρόντας, καθῶς ἐκεῖνος ὅστις, πεσὼν εἰς τὸν πόλεμον, παρεκάλει τὸν ἐχθρόν, ὅστις ἔμελλε νὰ τὸν σφάξῃ, νὰ τῷ βυθίσῃ εἰς τὸ στῆθος τὸ ξίφος του, «ὅπως, εἶπε, μὴ ἰδών με νεκρὸν ὁ ἐρώμενος εἰς τὴν ῥάχιν φέροντα πληγήν, ἐντραπῇ». Λέγεται δ' ὅτι καὶ ὁ Ἰόλεως, ἐρώμενος ὤν τοῦ Ἡρακλέους, μετεῖχε τῶν ἄθλων αὐτοῦ. Ὁ δ' Ἀριστοτέλης λέγει ὅτι καὶ ἐπ' αὐτοῦ ἔτι εἰς τοῦ Ἰόλεω τὸν τάφον ὤμνυον τοὺς ὅρκους τῆς πίστεως οἱ ἐρώμενοι καὶ οἱ ἐρασταί (Ἰλιάς, Β', 363).
Ἑπόμενον ἦτον λοιπὸν καὶ ὁ λόχος ἱερὸς νὰ ὀνομάζεται, καθ' ὅτι καὶ ὁ Πλάτων ἔνθεον φίλον ὠνόμασε τὸν ἔραστην».
Ἀναφέρει δηλαδὴ τὰ λόγια τοῦ Παμμένου, ποὺ λέγει πὼς ὁ
Νέστωρ δὲν ἐγνώριζε τὴν τακτικὴ (τοῦ Ἱεροῦ Λόχου) ὅταν ἐκέλευε «κατὰ φύλα καὶ
φρατρίες νὰ συστρατεύονται οἱ Ἕλληνες». Διότι οἱ φυλέτες περὶ τῶν φυλετῶν καὶ οἱ
φράτορες περὶ τῶν φρατόρων δὲν φροντίζουν καὶ πολὺ στοὺς κινδύνους ὁ ἕνας τὸν ἄλλον·
στῖφος ὅμως συνηρμοσμένον ἀπὸ φιλία μεταξὺ ἐραστοῦ καὶ ἐρωμένου, εἶναι ἀδιάλυτον καὶ ἄρρηκτον, ὅταν οἱ μὲν ἐραστὲς ἀγαποῦν τοὺς ἐρωμένους καὶ οἱ δὲ ἐρωμένοι
ντρέπονται τοὺς ἐραστές τους, τότε ἐμμένουν τοὺς κινδύνους ὑπὲρ ἀλλήλων. Θὰ ἦταν δὲ τεραστία ντροπὴ γιὰ ἕναν εἰσπνῆλον-ἐραστή νὰ τὸν δεῖ ὁ ἐμπνεόμενος-ἐρώμενός του νὰ ἔχει χτυπηθεῖ στὴν πλάτη (δεῖγμα ὅτι ἔστρεψε τὰ νῶτα γιὰ νὰ φύγει). Γι' αὐτὸ πεσὼν ὁ ἐραστὴς στὴν μάχη παρεκάλει τὸν ἐχθρὸν νὰ μπήξει τὸ ξίφος εἰς τὸ στῆθος, μὴ τυχὸν καὶ τὸν ἀποτελειώσει ὁ ἐνάντιος μὲ ῥαχιαῖον χτύπημα καὶ νομίζει ὁ ἐρώμενος ὅτι ὁ δάσκαλός του ὑπεχώρησε καὶ ντραπεῖ. Διότι ὁ ἐραστὴς εἶναι «ἔνθεος φίλος» γιὰ τὸν ἐρώμενόν του· ἐπιφορτισμένος νὰ τοῦ ἐμπνεύσει τὴν κατάκτησιν τῆς ἀρετῆς, μέρος τῆς ὁποία εἶναι καὶ ἡ ἀνδρεία.
Γιὰ ποιά κιναιδεία καὶ ἀνωμαλία ὁμιλοῦν λοιπὸν οἱ σαυλολάγνοι; Καὶ δὴ σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἰσχυροτέρους καὶ ἱεροτέρους δεσμούς μεταξὺ ἀνθρώπων, αὐτὸν τοῦ δασκάλου μὲ τὸ μαθητή του.
Διαβάζουμε παρακάτω στὸν «Βίον τοῦ Πελοπίδα», (18-19) :
«Ὀρθῶς δ' ὡς πρὸς τοῦτο συνῳκείωσαν μετὰ τῆς πόλεως καὶ τὴν Θεὰν ἥτις λέγεται ὅτι ἐγεννήθη ἐκ τοῦ Ἄρεως καὶ τῆς Ἀφροδίτης (σημ.: Ἐννοεῖ τὴν Ἁρμονία), διότι ὅπου τὸ μάχιμον καὶ πολεμικὸν τῶν ἀνθρώπων μέρος συνοικειοῦται καὶ ζῇ μετὰ τοῦ μετέχοντος πειθοῦς καὶ χαρίτων, ἐκεῖ τὰ πάντα μεθ' ἁρμονίας συνδυάζονται εἰς εὔτακτον πολιτείαν καὶ κοσμιωτάτην. Τὸν Ἱερὸν λοιπὸν τοῦτον Λόχον ὁ μὲν Γοργίδας εἶχε διαιρέσει εἰς τὰς πρώτας τάξεις, τάττων αὐτὸν καθ' ὅλον τὸ μῆκος τῆς φάλαγγος τῶν ὁπλιτῶν, δι' ὁ ἡ ἀνδρεία αὐτῶν δὲν ἐδύνατο νὰ ἐκδηλωθῇ, οὐδὲ νὰ γίνῃ τῆς δυνάμεως αὐτῶν χρῆσις πρὸς ἔργον κοινόν, διότι ἦσαν διαλελυμένοι, καὶ κατὰ πολὺ μεμιγμένοι μετὰ τῶν ἀνανδροτέρων. Ὁ δὲ Πελοπίδας, ὡς ἐξέλαμψεν ἡ ἀνδρεία αὐτῶν περὶ τὰς Τεγύρας, ὅπου ἠγωνίσθησαν περὶ αὐτὸν καὶ ὑπὸ τὰ βλέμματά του, δὲν τοὺς διῂρεσεν, οὐδὲ τοὺς διεχώρισε πλέον, ἀλλὰ τοὺς μετεχειρίζετο ὡς σῶμα αὐτοτελές, καὶ δι' αὐτῶν προεκινδύνευεν εἰς τοὺς μεγίστους ἀγῶνας. Διότι ὡς ἵπποι ταχύτερον τρέχουσιν ὅταν ζευχθῶσιν εἰς ἅρμα παρὰ καθ' ἑαυτούς, οὐχὶ διότι πολλοὶ ὁμοῦ ὁρμῶντες διαῤῥηγνύουσι μᾶλλον διὰ τοῦ πλήθους των καὶ βιάζουσι τὸν ἀέρα, ἀλλὰ διότι παροξύνει τὴν προθυμίαν αὐτῶν ἡ πρὸς ἁλλήλους ἄμιλλα καὶ φιλονεικία· οὔτως ἐνόμιζεν ὅτι οἱ ἀγαθοὶ ζῆλον καλῶν ἔργων εἰς ἁλλήλους ἐμπνέοντες, ὠφελιμώτατοι γίνονται εἰς κοινὸν ἔργον καὶ προθυμότατοι».
Μάλιστα ὁ Πλούταρχος
ποὺ ἔζησε καὶ συνέγραψε κατὰ τὸν 1ον-2ον μ.Χ αἰῶνα ἔχει
ζήσει ὅλη τὴν ῥωμαϊκὴ ἐποχὴ τῆς πλήρους διαστροφῆς καὶ διαφθορᾶς, τῶν χαμηλῶν ἠθῶν
ποὺ ἀκολούθησαν μετὰ τὴν πτῶσιν τῶν ἑλληνικῶν βασιλείων, γι’αὐτὸ ἀκούγοντας ἀπὸ
τοὺς μὴ ἐννοοῦντες ἀπὸ ἀρετὴ κι ἐκλύτους αὐτὰ ποὺ λίγο-πολὺ ἀκούγονται καὶ
σήμερα, ἀναφέρει τὰ λόγια τοῦ Φιλίππου, μετὰ τὴν μάχη τῆς Χαιρωνείας σχετικῶς μὲ τὸν Ἱερὸν Λόχον :
«Ἀπόλοιντο κακῶς οἱ τούτους τι ποιεῖν ἢ πάσχειν αἰσχρὸν ὑπονοοῦντες», Πελοπίδας, 18, Πλούταρχος.
[ = Ἄς ἔχουν κακὸν τέλος, ὅσοι ἐτόλμησαν νὰ ΥΠΟΝΟΗΣΟΥΝ (σημ.: οὔτε κὰν νὰ
ξεστομίσουν!) ὅτι αὐτοὶ (σημ.: ὁ Ἱερὸς Λόχος) ἔπραττον ἤ ἔπασχον ἀπὸ κάτι
αἰσχρόν (σημ. ἐννοώντας τὴν κιναιδεία)].
Στὰ σχόλια στὸν «Βίον τοῦ Πελοπίδα» τοῦ Πλουτάρχου (Τόμος Γ', ἀπόδ. Α.Ρ. Ῥαγκαβή, ἐκδ. Δ. Κορομηλά, 1864) ἀναφέρεται καταφανῶς :
«Ἐν Βοιωτίᾳ καὶ Φωκίδι ἐλατρεύετο ἰδίως ὁ ἔρως καὶ ἐτελοῦντο τὰ ἐρώτια. Ο ΕΡΩΣ ΟΥΤΟΣ ΗΝ Η ΘΕΡΜΗ ΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΑΣ ΠΑΡ' ΩΝ ΕΔΙΔΑΣΚΟΝΤΟ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΑΜΒΑΝΟΝ ΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΙΑΣ. Ὡς πρότυπον δὲ τῆς τοιαύτης φιλίας προὖκειτο αὐτοῖς ὁ Ἡρακλῆς καὶ ὁ Ἰόλαος. ΤΟΝ ΑΜΩΜΟΝ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΤΑΥΤΗΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΕΝ...ΑΥΤΟΣ Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ, Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΘΗΒΑΙΩΝ».
Ὁ Ἀθήναιος δὲ στοὺς «Δειπνοσοφιστές» (ΙΓ', 12) εἶναι σαφέστατος ὡς πρὸς τὴν κυριολεξία τῆς λέξεως «ἔρως», ἤτοι τῆς συνδέσεως-εἱρμοῦ πρὸς δι-ερ-εύνησιν ἀνωτέρων ἀξιῶν, τῆς ἀρετῆς:
«Ὁ Ποντιανὸς εἶπε ὅτι ὁ Ζήνων ὁ Κιτιεὺς ἐθεώρει τὸν Ἔρωτα ὡς θεὸν φιλίας καὶ ὁμονοίας, ἀκόμη καὶ προπαρασκευαστικὸν τῆς ἐλευθερίας, καὶ ΟΥΔΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ. Γι' αὐτὸ εἶπε στὴν Πολιτεία πὼς ὁ Ἔρως εἶναι θεὸς συνεργὸς στὴν ὕπαρξιν/ ἐξασφάλισιν τῆς σωτηρίας τῆς πόλεως. Καὶ οἱ προγενέστεροι αὐτοῦ φιλόσοφοι ἀναγνώριζαν τὸν Ἔρωτα ὡς σεμνὸν καὶ ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΟΝ/ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΤΙ ΑΙΣΧΡΟΝ καὶ αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὰ γυμνάσια, στὰ ὁποῖα ἵδρυσαν ἄγαλμα/ βωμὸν μαζὶ μὲ αὐτὰ τοῦ Ἑρμοῦ καὶ τοῦ Ἡρακλέους, τῶν ὁποίων -ὁ ἕνας- εἶναι προστάτης τοῦ λόγου καὶ ὁ ἄλλος τῆς ἀλκῆς, καὶ ὅταν αὐτὰ εἶναι ἑνωμένα γεννᾶται φιλία καὶ ὁμόνοια, μέσῳ τῶν ὁποίων συναύξεται ἡ καλλίστη ἐλευθερία σὲ ὅσους τὶς ἐπιζητοῦν.
Οἱ Ἀθηναῖοι τόσο πολὺ ἀπεῖχον ἀπὸ τὸ νὰ σκεφτοῦν ὅτι ὁ Ἔρως προΐσταται τῆς συνουσίας, ὥστε ἄν καὶ ἡ Ἀκαδημία ἦταν προφανῶς ἀφιερωμένη στὴν Ἀθηνᾶ, ἔστησαν σὲ αὐτὸ τὸ μέρος ἄγαλμα τοῦ Ἔρωτος καὶ ἐθυσίαζον καὶ σὲ αὐτόν.
Οἱ Θεσπιεῖς τιμῶσιν τὰ Ἐρωτίδια, ὅπως τὰ Ἀθήναια οἱ Ἀθηναῖοι, τὰ Ὀλύμπια οἱ Ἡλεῖοι, τὰ Ἁλίεια οἱ Ῥόδιοι. Καὶ στὶς δημόσιες θυσίες ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον τιμᾶται ὁ Ἔρως. Οἱ Λακεδαιμόνιοι πρὸ τῆς παρατάξεώς τους στὴν μάχη, θυσιάζουν στὸν Ἔρωτα, ἐπειδὴ χάριν στὴν φιλία τῶν παραταττομένων ἔγκειται ἡ σωτηρία καὶ ἡ νίκη· καὶ οἱ Κρῆτες στὶς παρατάξεις τους στολίζουν τοὺς καλλίστους τῶν πολιτῶν τους καὶ μέσῳ αὐτῶν προσφέρουν θυσίες στὸν Ἔρωτα, ὅπως ἱστορεῖ ὁ Σωσικράτης.
Ὁ δὲ παρὰ τοὺς Θηβαίους ὀνομαζόμενος Ἱερὸς Λόχος ἔχει συσταθεῖ ἀπὸ ἐραστὲς καὶ ἐρωμένους, ΕΜΦΑΙΝΩΝ ΤΗΝ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Ἔρωτος), οἱ ὁποῖοι ἀσπάζονται ἕναν ἔνδοξον θάνατον παρὰ ἕναν αἰσχρὸν καὶ ἐπονείδιστον βίον...».
Ὅτι ἐστήθη ἀνδριὰς ἀπεικονίζων λέοντα γιὰ τοὺς πεσόντας εἶναι βέβαιον, καθῶς τὸ ἀναφέρουν πολλοὶ συγγραφεῖς μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Παυσανίας στὸ «Ἑλλάδος Περιήγησις/Βοιωτικά» (10, 40,10):
«προσιόντων δὲ τῇ πόλει πολυάνδριον Θηβαίων ἐστὶν ἐν τῷ πρὸς Φίλιππον ἀγῶνι ἀποθανόντων. ἐπιγέγραπται μὲν δὴ ἐπίγραμμα οὐδέν, ἐπίθημα δ' ἔπεστιν αὐτῷ λέων: φέροι δ' ἂν ἐς τῶν ἀνδρῶν μάλιστα τὸν θυμόν: ἐπίγραμμα δὲ ἄπεστιν ἐμοὶ δοκεῖν ὅτι οὐδὲ ἐοικότα τῇ τόλμῃ σφίσι τὰ ἐκ τοῦ δαίμονος ἠκολούθησε» ).
Τὸ 6ον μέρος ἐδῶ: https://etymo-logiki.blogspot.com/2021/04/6.html
Οἱ πληροφορίες ἠντλήθησαν ἀπὸ τὰ βιβλία: <<Ο ΕΝ ΤΗι ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ>>, ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, <<ΟΙ ΚΙΝΑΙΔΟΙ>>, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΛΕΥΡΗΣ, <<ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ: Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ>>, ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ, <<ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ>>, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, <<ΕΙΡΗΝΗ>>, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, <<ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΟΥΣΑΙ>>, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, <<ΝΕΦΕΛΑΙ>>, ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, <<ΚΑΤΑ ΤΙΜΑΡΧΟΥ>>, ΑΙΣΧΙΝΗΣ, <<ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΡΕΣΒΕΙΑΣ>>, ΑΙΣΧΙΝΗΣ, <<ΓΟΡΓΙΑΣ>>, ΠΛΑΤΩΝ, <<ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΠΕΛΟΠΙΔΑΣ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ>>, ΞΕΝΟΦΩΝ, <<ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ>>, ΞΕΝΟΦΩΝ, <<ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ>>, ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΤΥΡΙΟΣ, <<ΗΘΙΚΑ, ΤΑ ΠΑΛΑΙΑ ΤΩΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΑΤΑ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΠΟΙΚΙΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ>>, ΚΛΑΥΔΙΟΣ ΑΙΛΙΑΝΟΣ, <<ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ/ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ>>, ΠΛΑΤΩΝ, <<ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΪΔΑ>>, <<ΛΕΞΙΚΟΝ LIDDELL- SCOTT>>, <<ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ>>, ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ, <<ΚΑΤΑ ΑΝΔΡΟΤΙΩΝΟΣ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ>>, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, <<ΚΑΤΑ ΜΕΙΔΙΟΥ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΝΔΥΛΟΥ>>, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, <<ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ>>, ARNALDO BISCARDI, <<ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΩΝ ΚΛΑΣΣΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ>>, DOUGLAS MAC DOWELL, <<ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΕΣ>>, ΑΘΗΝΑΙΟΣ, <<ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΚΑ>>, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, <<ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ>>, ΑΡΡΙΑΝΟΣ, <<ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ>>, ΞΕΝΟΦΩΝ, <<ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ>>, ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ, <<ΙΛΙΑΔΑ>>, ΟΜΗΡΟΣ, <<ΟΔΥΣΣΕΙΑ>>, ΟΜΗΡΟΣ, <<ΚΡΑΤΥΛΟΣ>>, ΠΛΑΤΩΝ, <<ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΠΟΜΠΗΙΟΣ>>, ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, <<ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ>>, ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, <<ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ>>, ΔΙΩΝ ΚΑΣΣΙΟΣ, <<ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ>>, ΟΒΙΔΙΟΣ, <<ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ>>, ΣΤΡΑΒΩΝ καὶ ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον «palaixthon. wordpress» . Θερμὰ εὐχαριστήρια καὶ στὸν κ. Ἀπόστολο Γονιδέλλη ποὺ μὲ τὸ συνολικὸν ἔργον του συνέβαλε στὸ ἀπόσπασμα περὶ τριβάδων.
Ἡ ἔρευνα, ἡ σύνταξις καὶ ἡ συγγραφὴ ἔγινε ἀπὸ τὴν ἘΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ (Κωνσταντῖνα Ἀ.)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου