Ὑπάρχουν ἀμέτρητες ἀποδείξεις, οἱ ὁποῖες καταρρίπτουν τὸ «φοινικικὸ» παραμύθι ποὺ διδάσκεται ἐδῶ καὶ δεκαετίες στὰ «σχολεῖα» καὶ στὰ «πανεπιστήμια», πάρ’αὐτα γιὰ κάποιον «περίεργον» λόγον ποτὲ δὲν ἀναφέρονται καὶ τὸ μόνον ποὺ ἀκοῦς ἀπὸ τοὺς ἐγκρίτους «ἐπιστήμονες», καὶ τὴν πλειονότητα τῶν «διδασκάλων» σήμερα εἶναι πὼς χρωστᾶμε τὴν εὑρεσιν τῶν γραμμάτων σὲ μία Σημιτικὴ φυλή, τοὺς λεγομένους…«Φοίνικες»!
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ;
Κατ’ἀρχὰς προτοῦ παρατεθοῦν τὰ πανάρχαια ἀποσπάσματα περὶ τῆς εὑρέσεως τοῦ ἑλληνικοῦ
ἀλφαβήτου, πρέπει νὰ ξεκαθαριστεῖ ἡ ἀλήθεια καὶ γιὰ τὸ ποῖοι ἦσαν οἱ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ Φοίνικες, πῶς πῆραν τὸ ὄνομά τους καὶ πῶς αὐτὸ κατέληξε νὰ
χαρακτηρίζει νομάδες ἐξ Ἀνατολῶν, οἱ ὁποῖοι στὴν πραγματικότητα ἔχουν τόση
σχέσιν μὲ τοὺς Φοίνικες, ὅση καὶ οἱ Μακεδόνες μας μὲ τοὺς Βουλγαροσκοπιανούς!
Ἡ πόλις Φοινίκη καὶ κατ’ἐπέκτασιν καὶ οἱ κάτοικοί της, οἱ
Φοίνικες πῆραν τὸ ὄνομά τους ἀπὸ τὸν τρισέγγονον τῆς Ἀργείας Ἰοῦς, τὸν Φοίνικα.
Πιὸ συγκεκριμένα, ἡ γενεαλογία ἔχει ὡς ἑξῆς:
Ἡ Ἰὼ μὲ τὸν Δία ἔκαναν τὸν Ἔπαφο κι ἐκεῖνος μὲ τὴν κόρη τοῦ Νείλου, Μέμφιδα ἔκανε
τὴν Λιβύη. Ἡ Λιβύη γέννησε ἀπὸ τὸν Ποσειδῶνα τὸν Βῆλο καὶ τὸν Ἀγήνορα. Ὁ Ἀγήνωρ,
σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπολλόδωρον (Γ’, 1,1), παραγενόμενος στὴν Φοινίκη, ἐνυμφεύθη τὴν
Τηλέφασσα, ἡ ὁποία τοῦ γέννησε τὸν Φοίνικα, τὸν Κίλικα, τὸν Κάδμο καὶ τὴν Εὐρώπη
(τὴν μητέρα -τουλάχιστον- τοῦ Μίνωος, τοῦ Ῥαδαμάνθυος καὶ τοῦ Σαρπηδόνος).
Ὁ Παυσανίας καὶ ὁ Εὐριπίδης ἀναφέρουν ὡς παιδί του καὶ τὸν Θάσο («Θάσιοι δέ,
Φοίνικες τὸ ἀνέκαθεν ὄντες καὶ ἐκ Τύρου καὶ Φοινίκης τῆς ἄλλης ὁμοῦ Θάσῳ τῷ Ἀγήνορος
κατὰ ζήτησιν ἐκπλεύσαντες τὴν Εὐρώπης»), τὸν ὁποῖον ὁ Ἀπολλόδωρος ἐμφανίζει ὡς παιδὶ τοῦ Ποσειδῶνος, ποὺ
βοήθησε στὴν ἐξεύρεσιν τῆς ἐξαφανισθεῖσας Εὐρώπης. Ὁ Ἀπολλόδωρος ἀναφέρει καὶ τὴν
ἐκδοχὴ ἡ Εὐρώπη νὰ εἶναι παιδὶ τοῦ Φοίνικος. Συγκεκριμένα γράφει (Βιβλιοθήκη, Γ,
1,1):
«…δύο
Λιβύη ἐγέννησε παῖδας ἐκ Ποσειδῶνος, Βῆλον καὶ Ἀγήνορα. Βῆλος μὲν οὖν βασιλεύων
Αἰγυπτίων…Ἀγήνωρ δὲ παραγενόμενος ( =εὑρισκόμενος) εἰς τὴν Φοινίκην γαμεῖ (βλ.
γάμος) Τηλέφασσαν καὶ τεκνοῖ ( =γεννᾶ) θυγατέρα μὲν Εὐρώπην, παῖδας δὲ Κάδμον
καὶ Φοίνικα καὶ Κίλικα. Τινὲς δὲ Εὐρώπην οὐκ Ἀγήνορος ἀλλὰ Φοίνικος λέγουσι».
Ὅταν ὁ Ζεὺς, μεταμορφωμένος σὲ ταῦρον ἅρπαξε τὴν Εὐρώπη καὶ τὴν πῆρε στὴν ΚΡΗΤΗ, ὁ πατήρ της μὴ ξέροντας ποῦ εὑρίσκεται διέταξε τοὺς υἰούς του νὰ μὴ γυρίσουν πίσω ἄν δὲν βροῦν τὴν ἀδελφή τους, οἱ ὁποῖοι μάλιστα κατὰ τὴν περιήγησίν τους αὐτὴν ἐγκαταστάθηκαν σὲ ἄλλες πόλεις καὶ ἵδρυσαν καὶ ἀποικίες, χαρίζοντάς τους ὀνόματα, τὰ ὁποῖα μᾶς εἶναι γνωστὰ μέχρι σήμερα.
Ο ΦΟΙΝΙΞ ΙΔΡΥΣΕ ΤΗΝ ΦΟΙΝΙΚΗΝ, ὁ Κίλιξ τὴν Κιλικία,ὁ Θάσος ἔδωσε τὸ ὄνομά του στὴν
Θάσον, ὁ Κάδμος καὶ ἡ Τηλέφασσα ἐγκατεστάθησαν στὴν Θράκη («Βιβλιοθήκη» τοῦ Ἀπολλοδώρου
(Γ,1,1) καὶ ὁ Κάδμος ἦταν καὶ ὁ ἱδρυτὴς τῆς Θῆβας ἤ…Καδμείας. Ἀπὸ τὴν γενιά του
Κάδμου κρατοῦσε καὶ ὁ γνωστὸς, Οἰδίπους (ἦταν τρισέγγονός του) :
«Ταύτης Ζεὺς ἐρασθείς ( =ἀφοῦ αὐτὴν ἐρωτεύτηκε ὁ Ζεύς), ταῦρος χειροήθης ( =ἥρεμος) γενόμενος, ἐπιβιβασθεῖσαν διὰ τῆς θαλάσσης ἐκόμισεν ( =ἐπιβιβασθεῖσα αὐτή -ἐπὶ τοῦ ταύρου, ὁ ὁποῖος- τήν μετέφερε μέσω θαλάσσης) εἰς Κρήτην. Ἡ δέ, ἐκεῖ συνευνασθέντος ( =συνουσιαζομένη) αὐτῇ Διός, ἐγέννησε Μίνωα Σαρπηδόνα Ῥαδάμανθυν…ἀφανοῦς δὲ Εὐρώπης γενομένης ( =ὅταν ἡ Εὐρώπη ἔγινε ἀφανής/ἐξαφανίστηκε) ὁ πατὴρ αὐτῆς Ἀγήνωρ ἐπὶ ζήτησιν ἐξέπεμψε ( =ἔστειλε πρὸς ἀναζήτησιν αύτῆς) τοὺς παῖδας, εἰπὼν μὴ πρότερον ἀναστρέφειν ( =νὰ μὴν ἐπιστρέψουν) πρὶν ἂν ἐξεύρωσιν Εὐρώπην. Συνεξῆλθε δὲ ἐπὶ τὴν ζήτησιν αὐτῆς…καὶ Θάσος ὁ Ποσειδῶνος…ὡς δὲ πᾶσαν ποιούμενοι ζήτησιν εὑρεῖν ἦσαν Εὐρώπην ἀδύνατοι ( =Ὅταν παρ’ὅτι ἔκαναν τὰ πάντα νὰ τὴν βροῦν, ἡ εὕρεσίς της ἦταν ἀδύνατος), τὴν εἰς οἶκον ἀνακομιδὴν ἀπογνόντες ἄλλος ἀλλαχοῦ κατῴκησαν ( =ἀποκλείοντες τὴν ἐπιστροφὴν στὸν οἶκον τους, κατοίκησαν καθένας σὲ διαφορετικά μέρη), ΦΟΙΝΙΞ ΜΕΝ ΕΝ ΦΟΙΝΙΚΗι, Κίλιξ δὲ Φοινίκης πλησίον, καὶ πᾶσαν τὴν ὑφ᾽ ἑαυτοῦ κειμένην χώραν ποταμῷ σύνεγγυς Πυράμῳ Κιλικίαν ἐκάλεσε· Κάδμος δὲ καὶ Τηλέφασσα ἐν Θρᾴκῃ κατῴκησαν. Ὁμοίως δὲ καὶ Θάσος ἐν Θρᾴκῃ κτίσας πόλιν Θάσον κατῴκησεν».
Τὰ ἴδια γράφει καὶ ὁ πολὺ μεταγενέστερος Στέφανος Βυζάντιος
στὰ «Ἐθνικά» (668-9) γράφει : «Φοινίκη, ἡ χώρα, ἀπὸ Φοίνικος …ὁ δὲ Φοῖνιξ ἦν ( =ἦταν)
Ἀγήνορος παῖς ἢ Ποσειδῶνος καὶ Λιβύης. Ἐκαλεῖτο δὲ πρότερον Ῥαββώθη καὶ
Κολπίτης. Τὸ ἐθνικὸν τῷ ὀνόματι τοῦ οἰκιστοῦ Φοῖνιξ».
Ἀκόμα καὶ ὁ ἀνθέλλην Ἰουδαῖος Ἰώσηπος στὸ «Κατὰ Ἀπίωνος/Κατὰ Ἑλλήνων»
(12,60), ἀνάμεσα στὶς πολλὲς κατηγορίες καὶ στὰ ψέμματα ποὺ γράφει γιὰ τοὺς Ἕλληνες,
θέλοντας νὰ ἐξυψώσει τὸ ἔθνος του, πὼς τάχα μου εἶναι πρωτοπόρο σὲ ὅλα καὶ
καλλίτερο ἀπὸ ὅλα γράφει τὰ ἐξῆς:
«Ἡμεῖς τοίνυν ΟΥΤΕ ΧΩΡΑΝ ΠΑΡΑΛΙΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝ οὔτ᾽ ἐμπορίαις
χαίρομεν οὐδὲ ταῖς πρὸς ἄλλους διὰ τούτων ἐπιμιξίαις, ἀλλ᾽ εἰσὶ μὲν ἡμῶν αἱ
πόλεις ΜΑΚΡΑΝ ΑΠΟ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ἀνῳκισμέναι, χώραν δὲ ἀγαθὴν νεμόμενοι ταύτην ἐκπονοῦμεν
μάλιστα δὴ πάντων περὶ παιδοτροφίαν φιλοκαλοῦντες καὶ τὸ φυλάττειν τοὺς νόμους
καὶ τὴν κατὰ τούτους παραδεδομένην εὐσέβειαν ἔργον ἀναγκαιότατον παντὸς τοῦ
βίου πεποιημένοι».
Παραδέχεται δηλαδὴ καὶ ὁ ἴδιος ὡς
Ἑβραῖος ποὺ εἶναι πὼς αὐτοὶ (ἐν ἀντιθέσει πρὸς τοὺς Ἕλληνας) οὔτε ΠΑΡΑΛΙΟΝ ΧΩΡΑ
ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ, ὡς ποιμένες ποὺ εἶναι καὶ ἡ ΧΩΡΑ ΤΟΥΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΘΑΛΑΣΣΑ, ἀποφεύγοντας
τὴν ἐπιμειξία μὲ ἄλλους λαούς.
Δεδομένου πὼς οἱ Φοίνικες ἦταν
ναυτικὸς λαός, ὁ ὁποῖος κατοικοῦσε ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΑ, εἶναι νὰ ἀπορεῖ κανεὶς πῶς
τολμοῦν κάποιοι «ἐπιστήμονες» νὰ συνδέουν τοὺς πραγματικοὺς Φοίνικες μὲ τοὺς ἀνυπάρκτους
τότε Σημῖτες. Ὅσον γιὰ τὴν περιοχὴ ποὺ ἰσχυρίζονται πὼς εἶναι ἡ γενέτειρά τους
χώρα…κρεῖττον σιγᾶν!
Ἕλληνικότατες πόλεις μὲ τὸ ὄνομα «Φοινίκη» ἄλλωστε ὑπάρχουν καὶ ἐντὸς τῶν σημερινῶν μας συνόρων, ὅπως στὴν Μεσσηνία καὶ στὸν Θερμαϊκὸ κόλπον γιὰ παράδειγμα. Ἀκόμα Φοινίκη εἶναι καὶ τὸ ὄνομα πόλεως στὴν Βόρεια Ἥπειρον. Πέραν ὅμως τῆς γενεαλογίας τῶν πραγματικῶν Φοινίκων εἶναι πασιφανὴς ἡ ἑλληνική τους προέλευσις, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιο τους τὸ ὄνομα.
Φοῖνιξ σημαίνει πορφυρός, πυρρός, κόκκινος σὰν τὴν πορφύρα καὶ τὴν φωτιὰ θὰ
λέγαμε σήμερα (ἐξ οὗ καὶ ἡ Φοινίκη, ἡ ῥοδαλή, ἡ ὁποία ἤταν ἀγαπημένη τοῦ Ποσειδῶνος
καὶ μήτηρ τῆς Τορώνης).
Φοῖνιξ εἶναι καὶ τὸ μυθικὸ πτηνόν, τὸ ὅποῖον ἐκ τῆς τέφρας του ( =ἡ ὁποία
προέρχεται ἀπὸ τὴν ἴδια τοῦ τὴν φωτιά) ἀναγεννᾶται, φοῖνιξ εἶναι καὶ ἡ
χουρμαδιά ( =μὲ τοὺς κόκκινους νωποὺς καρπούς της, τοὺς χουρμάδες).
Καὶ ἐτυμολογικῶς εἶναι σχετικὸν καὶ τοῦ φένω, ἐξ οὗ ὁ φόνος, ἀπὸ τὸ πορφυρὸν τοῦ
αἵματος. Καὶ ἅπαντα τὰ λεξικά, ὅπως τοῦ Σουΐδα, τοῦ Ἡσυχίου, τὸ Μέγα Ἐτυμολογικόν
καὶ ὅλα τὰ μεταγενέστερα αὐτῶν, ὅπως π.χ. τὸ LSJ κλπ, ἀναφέρουν ῥήματα, ὅπως «φοινίσσω: αἱμάσσω, βάφω μὲ
πορφυρὸν χρῶμα», «φοίνισσα: εἶδος -κόκκινης- ἀμπέλου», «φοινόν: τὸ πυρρόν» κοκ.
Τὸ καλλίτερον τῶν «Φοινίκων» χαρακτηριστικὸν παράγωγον εἶναι ἡ λέξις «φοινικικός», ποὺ δηλοῖ τὸν πανοῦργον καὶ τὸν δόλιον, χαρακτηριστικὰ ποὺ σίγουρα χρειάζονται γιὰ νὰ οἰκειοποιηθεῖς ταυτότητα καὶ ἱστορία ἄλλων!
Συνοπτικῶς λοιπὸν οἱ Φοίνικες ἦταν Πελασγοί, ἔχοντες πάρει τὸ ὄνομά τους ἀπὸ τὸν υἰὸν τοῦ Ἀγήνορος, Φοίνικα. Οἱ μεταγενεστέρως ἀποκαλούμενοι ὡς «Φοίνικες», οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζουν ἐσφαλμένως σημιτικὲς φυλές, ἄν θέλουμε νὰ ὁμιλοῦμε κυριολεκτικῶς θὰ πρέπει νὰ λέγονται ψευτοφοίνικες.
Καὶ ὑπάρχουν καὶ ἀμέτρητες ἀποδείξεις πὼς οἱ Ἕλληνες εἶχαν γράμματα καὶ πρὶν τὸν Κάδμο καὶ μάλιστα οἱ περισσότεροι ὡς κοιτίδα τους θεωροῦν τὴν Κρήτη. Καὶ ἐδῶ ἔρχεται καὶ ἁρμόζει ἰδανικὰ καὶ ἡ ἄποψις πολλῶν (ἀναφέρονται στὴν συνέχεια τοῦ ἄρθρου) συγγραφέων πὼς τὰ γράμματα τὰ ἐφηῦρε ὁ Ζεὺς, ὁ γεννηθεῖς στὸ Ἰδαῖον ἄντρον, στὴν Κρήτη. Μάλιστα οἱ περισσότεροι ἀρχαῖοι συγγραφεῖς συγκλίνουν πὼς αἰτία τῆς λήθης τῶν, ἦταν οἱ φυσικὲς καταστροφές καὶ ὅπως πιστεύουν οἱ περισσότεροι ὁ (τελευταῖος) κατακλυσμός. Ἀπὸ τὴν Φοινίκη, ὅπου εἶχαν διασωθεῖ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα προκατακλυσμιαίως, ΕΠΑΝΗΛΘΑΝ στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς Φοίνικες τοῦ Κάδμου.
Τὸ ὅτι συνεδέθεσαν τὰ γράμματα μὲ εἴδη πρώτης ἀνάγκης καὶ ζῶα, ὅπως βόδια, καμῆλες κλπ (βλ. ἀντίστοιχο μέρος τοῦ παρόντος ἄρθρου) εἶναι ἴσως καὶ ἡ μόνη ἐφεύρεσις τῶν πολὺ μεταγενεστέρων Σημιτῶν, ποὺ κάπως ἔπρεπε νὰ ἐξηγήσουν τὸν σφετερισμόν τους. Οἱ ὀνομασίες τῶν γραμμάτων βρίσκουν πραγματικὸ καὶ οὐσιῶδες νόημα μόνον στὴν γλῶσσα ποὺ τὰ γέννησε, τὴν ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Καὶ κάπως ἔτσι ἐξηγοῦνται καὶ οἱ σύγχρονες θεωρίες ποὺ ἀκόμα κι οἱ ἔγκριτοι Σημιτοφοινικιστὲς ὑπομένουν, ἄπραγοι ὡς μένουν ἀπὸ τὴν ἔλλειψιν ἐπιχειρημάτων, νὰ ἀκοῦν, ἀλλὰ καὶ νὰ παραδεχτοῦν…
…πὼς τὸ «φοινικικόν» τους ἀλφάβητον εἶναι καὶ αὐτὸ ἑλληνικῆς-πελασγικῆς-αἰγαίας προελεύσεως καὶ πὼς τὸ πῆραν ἀπὸ τοὺς Κρῆτες («Διάγραμμα ἱστορίας τῆς ἑλληνικῆς», Σετάτος, σελ.14/ «Ἱστορία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης», Ἀνδριώτης, σελ. 14-15/«Scripta Minoa», τόμ. 1, Ar. Evans/ «Ἱστορία ἑλληνικῆς γραφῆς», Σιγάλας, σελ. 58 κοκ)
…Καθῶς αὐτὸ ποὺ παρουσιάζουν ὡς «φοινικικόν» ἀλφάβητον, δὲν εἶναι κὰν ἀλφάβητον, ἀλλὰ συλλαβάριον, ποὺ οὔτε κὰν εἶχε φωνήεντα!
συνεχίζεται : https://etymo-logiki.blogspot.com/2021/06/2.html
Οἱ πληροφορίες ἠντλήθησαν ἀπὸ τὰ βιβλία: «Ο ΕΝ ΤΗι ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ», Α’ ΚΑῚ Γ’ ΚΥΚΛΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ, ΒΙΒΛΙΟΝ ΜΑΘΗΤΟΥ, ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΪΔΑ», «ΛΕΞΙΚΟΝ ΗΣΥΧΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ», «ΛΕΞΙΚΟΝ ΜΕΓΑ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟΝ», ΖΑΧΑΡΙΟΥ ΚΑΛΛΕΡΓΟΥ, «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑΙ», ΗΡΟΔΟΤΟΣ, «ΒΙΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΤΥΑΝΕΩΣ», ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ, «ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ», ΑΙΣΧΥΛΟΣ, «ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ)», ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, «ΠΕΡΙ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΙΟΥ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΚΡΑΤΥΛΟΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΑΙ», ΑΘΗΝΑΙΟΣ, «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ», ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΛΑΛΑΣ, «ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ», ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ, «ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ», ΑΙΣΧΥΛΟΣ, «ΙΛΙΑΔΑ», ΟΜΗΡΟΣ, «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΘΗΣΕΥΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΑ», ΝΟΝΝΟΣ Ο ΠΑΝΟΠΟΛΙΤΗΣ, «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ, «ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ, ΒΟΙΩΤΙΚΑ», ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, «ΤΙΜΑΙΟΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ», ΑΡΡΙΑΝΟΣ, «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΥΧΗΣ Ή ΑΡΕΤΗΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΤΑΥΡΟΙΣ», «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ», ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, «ΤΡΑΧΙΝΙΑΙ», ΣΟΦΟΚΛΗΣ, «ΙΚΕΤΙΔΕΣ», ΑΙΣΧΥΛΟΣ, «ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ», ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, «ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ», ΣΤΡΑΒΩΝ, «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΑΛΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ», ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΙΣΤΡΙΩΤΗΣ, «ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΣ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ ΑΛΚΗΣΤΙΝ», «ΑΠΑΝΤΑ, ΠΕΡΙ ΘΑΥΜΑΣΙΩΝ ΑΚΟΥΣΜΑΤΩΝ», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, «ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ, ΗΛΕΙΑΚΑ», ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, «ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΟΜΑΘΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ», TLG, «ΩΓΥΓΙΑ», ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΤΑΓΕΙΡΙΤΗΣ, «ΑΙΝΕΙΑΔΑ», ΒΙΡΓΙΛΙΟΣ, «ΗΘΙΚΑ, ΑΙΤΙΑ ΡΩΜΑΪΚΑ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ», «ΠΟΙΚΙΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», ΚΛΑΥΔΙΟΣ ΑΙΛΙΑΝΟΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΕΥΣ, «ΠΕΡΙ ΜΕΤΡΩΝ», ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΛΥΔΟΣ, «ΧΡΟΝΙΚΑ», ΤΑΚΙΤΟΣ, «DE ORATORE», ΚΙΚΕΡΩΝ, «SCRIPTA MINOA», ΑΡΘΟΥΡ ΕΒΑΝΣ, «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΠΥΡΣΟΣ», «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ», «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΗΛΙΟΣ», «ΚΡΙΤΙΑΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΗΘΙΚΑ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΚΑΚΟΗΘΕΙΑΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑΙ», ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, «ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΠΡΟΣΩΔΙΑ», ΑΙΛΙΟΣ ΗΡΩΔΙΑΝΟΣ, «ΟΔΥΣΣΕΙΑ», ΠΕΤΡΙΔΗΣ, «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ», Λ. ΚΑΣΣΟΝ, «DE MENSIBUS», ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΛΥΔΟΣ, «ΑΙΝΕΙΑΔΑ», ΒΙΡΓΙΛΙΟΣ, «ΔΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΩΝ», ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, «ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου