ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΒΙΒΛΟΣ! (συνέχεια ἀπὸ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 7ον))
7. Ἑπόμενη σύμπτωσις…εἶναι ἡ γνωστὴ ἱστορία τοῦ Σαμψὼν καὶ τῆς
Δαλιδᾶς. Στοὺς «Κριτές» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀναφέρεται πὼς ὁ Σαμψὼν ἔκρυβε ὅλη τὴν
δύναμίν του στὶς τρίχες τῆς κεφαλῆς του. Ἡ ἐρωμένη του Δαλιδὰ ( < δηλέομαι
=βλάπτω) τὸν πρόδωσε καὶ ἐνῶ αὐτὸς κοιμόταν τοῦ ἔκοψε τὴν μακριὰ κόμη του, ὥστε
αὐτὸς ἀπεδυναμώθη καὶ κατόπιν συνελήφθη καὶ ἐτυφλώθη ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς του, τοὺς
«κακοὺς» Φιλισταίους*, προαιωνίους ἐχθροὺς τῶν Ἑβραίων.
Ὅμως προηγεῖται κατὰ πολὺ αὐτῆς τῆς ἱστορίας ἡ δική μας τοῦ
Νίσου καὶ τῆς κόρης του, τῆς Σκύλλας. Ὁ Νῖσος, ὁ υἰὸς τοῦ Πανδίονος καὶ ἀδελφὸς
τοῦ Αἰγέως (πατὴρ τοῦ Θησέως καὶ βασιλεὺς τῶν Ἀθηνῶν), ἦταν βασιλεὺς τῶν
Μεγάρων. Ὁ Ἀπολλόδωρος γράφει πὼς εἶχε στὴν κεφαλή του μία πορφυρὰ τρίχα, ποὺ
χρησμὸς ἔλεγε πὼς ὅταν αὐτὴ κοπεῖ, ἐκεῖνος θὰ πεθάνει. Ἡ κόρη του Σκύλλα ἐρωτεύθηκε
τὸν Μίνωα, ὅταν αὐτὸς πολιορκοῦσε τὰ Μέγαρα καὶ πρόδωσε τὸν πατέρα της,
κόπτοντάς του τὴν τρίχα ἐνῶ αὐτὸς κοιμόταν, ἐκπληρώνοντας ἔτσι τὸν χρησμόν :
«ἀπέθανε δὲ καὶ Νῖσος διὰ θυγατρὸς προδοσίαν. Ἔχοντι γὰρ αὐτῷ πορφυρέαν ἐν μέσῃ τῇ κεφαλῇ τρίχα ταύτης ἀφαιρεθείσης ἦν χρησμὸς τελευτῆσαι· ἡ δὲ θυγάτηρ αὐτοῦ Σκύλλα ἐρασθεῖσα Μίνωος ἐξεῖλε τὴν τρίχα», («Βιβλιοθήκη», Γ’, 15,8).
( =Πέθανε ὁ Νῖσος διὰ τῆς προδοσίας τῆς κόρης του. Ὁ ἴδιος εἶχε
στὴν μέση τῆς κεφαλῆς του μία πορφυρᾶ τρίχα, γιὰ τὴν ὁποία ὑπῆρχε χρησμὸς πὼς ὅταν
ἀφαιρεθεῖ, ἀυτὸς θὰ πεθάνει. Ἡ κόρη του ἡ Σκύλλα ἐπειδὴ ἐρωτεύτηκε τὸν Μίνωα ἔκοψε
τὴν τρίχα).
Καὶ γράφει ἡ Ἄννα Τζιροπούλου στὴν «Καταστροφὴ τῶν ἑλληνικῶν
βιβλιοθηκῶν» σχετικῶς μὲ τὸν μῦθον τοῦ Νίσου :
«Γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε πόσο ἀρχαῖος εἶναι ὁ ἑλληνικὸς μῦθος
πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι αὐτὰ συνέβησαν πρὶν καταστῆ καὶ ἡ Ἀθήνα μεγάλη ναυτικὴ
δύναμις (ἐπὶ Θησέως υἱοῦ Αἰγέως) ὁπότε καὶ ἐσταμάτησε νὰ πληρώνη φόρο στὸν
Μίνωα προκειμένου νὰ φυλάττη ὁ Κρητικὸς στόλος τὸ Αἰγαῖον καὶ τὶς ἀκτὲς τῆς Ἀττικῆς
ἀπὸ πειρατὰς καὶ ἐπιδόξους εἰσβολεῖς. Αυτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐποχὴ συμβολίζεται μὲ τὸν
μῦθο τοῦ Μινωταύρου, τὸν ὁποῖον ἐφόνευσε ὁ Θησεύς, ἀρνούμενος νὰ καταβάλη τοὺς ὑπέρογκους
φόρους πρὸς τὸν Μίνωα, οἱ ὁποῖοι φόροι «ἔπιναν ‐κυριολεκτικῶς‐ τὸ αἷμα τῶν Ἀθηναίων».
Ὁ Παυσανίας δέ, μᾶς παρέχει καὶ μίαν ἄλλη πληροφορία: οι Ἀθηναῖοι
τιμώντας τὸν Νῖσο, τὸν ἔθαψαν εἰς τὴν γενέτειραν. Εἰς τὰς Ἀθήνας.
«Ἔστι δὲ ὄπισθεν τοῦ Λυκείου, Νίσου μνῆμα, ὃν ἀποθανόντα ὑπὸ
Μίνω, βασιλεύοντα Μεγάρων, κομίσαντες Ἀθηναῖοι θάπτουσιν. Ἐς τοῦτον τὸν Νῖσον ἔχει
λόγος, τρίχας ἐν τῇ κεφαλῇ πορφυρᾶς εἶναι, χρῆναι δὲ αὐτὸν τελευτᾶν ἐπὶ ταύταις
ἀποκαρείσαις· ὡς δὲ οἱ Κρῆτες ἦλθον ἐς τὴν γῆν...τὸν Νῖσον ἐπολιόρκουν. Ἐνταῦθα
τοῦ Νίσου λέγεται θυγατέρα, ἐρασθῆναι Μίνω...ἀπέκειρε τὰς τρίχας τοῦ πατρός», Ἀττικά,
19,4.
( =Πίσω ἀπὸ τὸ Λύκειον εἶναι τὸ μνῆμα τοῦ Νίσου, τὸν ὁποῖον ὅταν
βασίλευε στὰ Μέγαρα σκότωσε ὁ Μίνως καὶ οἱ Ἀθηναῖοι τὸν ἔφεραν ἐδῶ γιὰ νὰ τὸν
θάψουν. Γιὰ αὐτὸν τὸν Νῖσον λέγεται πὼς στὸ κεφάλι του ὑπῆρχαν πορφυρὲς τρίχες,
ποὺ ἄν κόβονταν ἔπρεπε αὐτὸς νὰ πεθάνει. Ὅταν ἦλθαν στὴν χώρα του οἱ Κρῆτες…τὸν
Νῖσον πολιορκοῦσαν. Τότε λέγεται πὼς ἡ κόρη τοῦ Νίσου ἐρωτεύτηκε τὸν Μίνωα καὶ ἔκοψε
τὶς τρίχες τοῦ πατρός της).
Ὁ Αἰσχύλος στὴν τραγωδία «Χοηφόροι» (614) ἀναφέρεται καὶ
αὐτὸς στὴν προδοτικὴ‐ στυγερὴ πρᾶξι τῆς Σκύλλας, καταλήγοντας ὅτι δικαίως ἡ
θυγάτηρ τοῦ Νίσου παρέμεινε γνωστὴ ὑπὸ τὸ προσωνύμιον Σκύλλα, ἀφοῦ ἠθέλησε νὰ
κουρέψη δολίως, προκειμένου νὰ τοῦ ἀφαιρέση τὴν δύναμι, τὸν ἴδιο της τὸν
πατέρα, ἐνῶ αὐτὸς ἐκοιμᾶτο ἀνύποπτος. Ἡ «κυνόφρων» ( =σκυλόμυαλη, ἀναίσχυντη).
«Στυγεῖν φοινίαν (=φονικὴν) Σκύλλαν, ἅτε ( =ἡ ὁποία)...Νῖσον
ἀθανάτας τριχὸς νοσφίσασα, ἀπροβούλως πνέονθ’ ἁ κυνόφρων ὕπνῳ».
Ὁ ἑλληνικὸς μῦθος ὅμως εἶναι καὶ διδακτικός: «τὴν
προδοσίαν πολλοὶ ἠγάπησαν, τὸν προδότην οὐδείς». Η Σκύλλα ἐρρίφθη ὑπὸ τοῦ
Μίνωος εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐσύρθη ὑπὸ ἑνὸς πλοίου τοῦ κρητικοῦ στόλου μέχρι τῆς
Σικελίας, ὅπου ὠνομάσθη ἀπ’ αὐτῆς ἡ ἐκεῖ πόλις Σκύλλα. Ἡ πόλις «Scilla» ὑπάρχει
μέχρι σήμερα στὴν Κάτω Ἰταλία καὶ δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ «τὴν Σκύλλα καὶ τὴν
Χάρυβδι».
Ὅπως γράφει δὲ συμπληρωματικῶς ὁ Ἀθανάσιος Σταγειρίτης στὴν
«Ὠγυγία-Ἀρχαιολογία» (τόμος Δ’, σελ. 239) «ἔπλασαν ‐τὸν μῦθον‐ ὅτι μετεμορφώθη
αὐτὴ μὲν εἰς κεῖριν ( =θαλάσσιον ὄρνεον), ὁ δὲ Νῖσος εἰς ἁλίαρτον ( =ἁλιάετον,
θαλασσαετὸν) καὶ διώκει αὐτήν…
Ἡ Σκύλλα…τιμωρηθεῖσα ἐτάφη στὴν Δύσι, στὴν «Μεγάλη Ἑλλάδα».
Οἱ Ρωμαῖοι, ἐντυπωσιασμένοι καὶ αὐτοὶ ἀπὸ τὸ μέγεθος τῆς προδοσίας, παραπέμπουν
καὶ ἀναγράφουν, καταγράφουν, ἀντιγράφουν, μεταγράφουν, συγγράφουν, περιγράφουν
τὸν ἑλληνικὸ μῦθο καὶ ὄχι αὐτὸν τῆς Βίβλου.
Ἡ ἱστορία αὐτὴ ἐνέπευσε ἰδιαιτέρως καὶ τὸν λατῖνο
Βιργίλιον (Virgilius) ὁ ὁποῖος τὴν περιγράφει εἰς μακρὸν ποίημα ἐκ 541 δακτυλικῶν
ἑξαμέτρων ὑπὸ τὸν τίτλον CIRIS, ὡς ἑξῆς:
«Ο Μίνως τῆς Κρήτης πολιορκεῖ τὰ Μέγαρα. Χρησμὸς λέγει ὅτι
ἡ πόλις θὰ ἁλωθῆ, ἐὰν ἀποκοπῆ ἐκ τῆς κεφαλῆς τοῦ βασιλέως τῶν Μεγάρων Νίσου μία
χρυσῆ ἢ πορφυρᾶ θρίξ. Ἡ θυγάτηρ τοῦ Νίσου, ἡ Σκύλλα, ἐρωτευθεῖσα τὸν Μίνωα ἀποφασίζει
νὰ κόψῃ ὅλην τὴν κόμην τοῦ πατρός της. Ἡ τροφὸς Κάρμη ὅμως καταλαμβάνει τὴν
Σκύλλαν διστάζουσαν εἰς τὸ κατώφλι τοῦ βασιλικοῦ θαλάμου καὶ τὴν ἀποτρέπει.
Προσπάθεια τῆς Σκύλλης πρὸς τὸν Νῖσον καὶ τῆς Κάρμης πρὸς τὸν Μίνωα δι’ εὐτυχῆ
κατάληξιν τοῦ ἔρωτος ἀποτυγχάνει. Ὁπότε ἡ Σκύλλα προβαίνει εἰς τὸ προδοτικὸν
διάβημα. Τὰ Μέγαρα κυριεύονται».
Καὶ ὁ Ὀβίδιος (Ovidius) στὸ ἔργο του «Μεταμορφώσεις» ποιεῖται
ἐκτενῆ ἀναφορὰ στὸ πῶς καὶ γιατί ἡ δράστις καὶ τὸ θῦμα μετεμορφώθησαν μετὰ τὴν ἀνόσια
πράξι τῆς προδοσίας, ποὺ ἔγινε αἰτία νὰ στερηθῆ ὁ Νῖσος τὴν βασιλείαν του.
«Minoi, interim Megaram obsidenti, Scylla, amore ejus capta, patriam cum crine Nisi patris purpureo prodit»».
(=Ἐνόσῳ ὁ Μίνως πολιορκεῖ τὰ Μέγαρα, ἡ Σκύλλα αἰχμάλωτη ἀπὸ τὸν ἔρωτά του, προδίδει τὴν πατρίδα μὲ τὴν πορφυρᾶ τρίχα τοῦ πατρός της Νίσου).
Στὸ προαναφερθὲν βιβλίον ὅμως ἡ Τζιροπούλου ἀναφέρει καὶ ἄλλον
μῦθον, παρόμοιον μὲ τοῦ Νίσου καὶ ἐπίσης ἀρχαιότερον τοῦ «Σαμψὼν καὶ τῆς Δαλιδᾶς»!
Εἶναι αὐτὸς τοῦ Πτερελάου καὶ τῆς κόρης του, Κομαιθοῦς. Καὶ αὐτὸν τὸν πρόδωσε ἡ
κόρη του μὲ τὸν ἴδιον τρόπον ἐν ὕπνῳ καὶ γιὰ τὸν ἴδιον λόγον μὲ τὴν Σκύλλα, ὅπως
ἐνημερωνόμαστε ἀπὸ τὸ Λεξικὸν Κωνσταντινίδη.
«Πτερέλαος, υἱὸς Ταφίου, βασιλέως νήσου Τάφου. Ὁ Ποσειδῶν τῷ (=σὲ αὐτόν) ἐχάρισε χρυσῆν τρίχα, δι’ ἧς (=διὰ τῆς ὁποίας) διέμενεν ἀθάνατος καὶ ἀήττητος. Ἀλλ’ ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ Κομαιθώ, ἐρασθεῖσα τοῦ Ἀμφιτρύωνος, ὅστις (=ὁ ὁποῖος) ἐπολέμει τοὺς Ταφίους, ἀπέσπασε τὴν τρίχα καὶ ἐπέφερε τὸν θάνατον τοῦ πατρός της καὶ τὴν καταστροφὴν τῆς πατρίδος της».
Καὶ ἡ πατροκτόνος Κομαιθὼ εἶχε ἀνάλογη τύχη μὲ αὐτὴν τῆς
Σκύλλας. Λέγεται πὼς τὴν σκότωσε ὁ ἴδιος ὁ Ἀμφιτρύων γιὰ τὴν προδοσία της καὶ πῆρε
γιὰ λάφυρον τὴν ἀσπίδα τοῦ Πτερελάου, μέσα στὴν ὁποία μεγάλωσε ὁ υἰός του ἀπὸ τὴν
Ἀλκμήνη, Ἡρακλῆς.
[*Φιλισταῖοι = ἄποικοι Κρητῶν ἐγκατασταθέντες στὰ παράλια τῆς Παλαιστίνης ( > Πελεσέθ > Πελασγοί), πολὺ πρὸ τῶν Ἰσραηλιτῶν καὶ σπουδαῖοι μεταλλωρύχοι ( «Μίνως ὁ Διὸς καὶ Εὐρώπης, βασιλεύων τῆς Κρήτης καὶ μεγάλας δυνάμεις ἔχων πεζάς τε καὶ ναυτικάς, ἐθαλαττοκράτει καὶ πολλὰς ἀποικίας ἐξαπέστειλεν ἐκ τῆς Κρήτης…οὐκ ὀλίγην δὲ καὶ τῆς Ἀσίας τῆς παραθαλαττίου κατέσχε. Διόπερ ἐν ταῖς νήσοις ἅμα καὶ κατὰ τὴν Ἀσίαν τὰς ἐπωνυμίας ἔχουσι Κρητῶν λιμένες καὶ Μινῷαι καλούμεναι», Ἱστορ. Βιβλιοθ. Ε’, 5,84). Τὸ ὅτι Μινῶαι ἐλέγοντο οἱ λιμένες τῶν Κρητῶν, λόγῳ τοῦ Μίνωος, ὅπου ἐκεῖ ἐμπορεύονταν καὶ μέταλλα τὸ γνωρίζουν ὅλοι. Μέχρι σήμερα οἱ ἀλλόγλωσσοι τὰ μεταλλεῖα τους τὰ λένε «mine, miniera κοκ» καὶ τὰ διάφορα ορυκτά «minerals, minerale κοκ»].
8. Συνεχίζοντας τὶς
ἱστορίες τῶν Ἑβραίων γιὰ τοὺς κακοὺς Φιλισταίους, φτἀνουμε στὴν γνωστὴ καὶ συμβολικὴ ἱστορία, αὐτὴ τοῦ
μικρόσωμου Ἱσραηλίτη Δαυίδ ἔναντι τοῦ μεγαλοσώμου Φιλισταίου Γολιάθ. Ὁ Δαυὶδ γράφουν πὼς
σκότωσε μὲ σφενδόνα τὸν ὁπλισμένον Γολιάθ, τὸν ὁποῖον τὸν περιγράφουν (Α’ Βασιλ., 17,5) νὰ φέρει περικεφαλαία, θώρακα ἀπὸ
σίδηρον καὶ χαλκόν, περικνημίδες καὶ χάλκινη ἀσπίδα!
Ὅμως καὶ αὐτὴ ἡ χαρμόσυνη γιὰ
τοὺς Ἑβραίους ἱστορία φαίνεται νὰ μὴν
εἶναι καὶ τόσον πρωτότυπη, ἐφόσον προηγεῖται κατὰ πολὺ -ἀκόμη καὶ
μὲ τὴν συμβατικὴ χρονολόγησιν- ἐκείνη τοῦ
Δεγμένου μὲ τὸν
Πυραίχμη. Ὁ Στράβων στὰ «Γεωγραφικά» (Η’, 3,33) ἀναφέρεται στὴν Ἐπιστροφὴ τῶν Ἡρακλειδῶν (αὐτὴ ποὺ διδάσκεται στὰ
σχολεῖα ὡς «Κάθοδος τῶν Δωριέων» παρουσιάζοντας τοὺς γηγενεῖς Δωριεῖς νὰ
κατεβαίνουν ὡς ἐπήλυδες ἀπὸ τὸν βορρᾶ, γιὰ νὰ κατοικήσουν τὴν νότιον Ἑλλάδα! Καὶ μάλιστα κατὰ τὸ 1200 π.Χ! ὅταν ὅλες οἱ ἀρχαῖες πηγὲς συμφωνοῦν πὼς
ἡ ἐπιστροφὴ τῶν
Ἡρακλειδῶν ἔγινε ἐπὶ
Τισαμενοῦ, τοῦ υἰοῦ τοῦ Ὀρέστου, ἄρα τρίτη γενιὰ ἀπὸ
τὰ Τρωικά, τὰ
ὁποῖα γιὰ συγκεκριμένους λόγους τοποθετοῦνται μόλις τὸν 13ο-12ον αἰ. ὅταν ὅλα τὰ
στοιχεῖα συντελοῦν πὼς
στὴν πιὸ συγκρατημένη ἐκδοχὴ ἔγιναν πρὸ
τοῦ 17ου αἰ. π.Χ.! ). Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὸν Στράβωνα κατὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Ἡρακλειδῶν στὴν Πελοπόννησον, βοήθησε ὁ
Ὄξυλος (υἰὸς τοῦ
Αἴμονος, ποὺ πραγματοποίησε καὶ τὴν δευτέρα ἀναβίωσιν τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων -ἡ πρώτη ἔγινε ἀπὸ τὸν
Κλύμενον μετὰ τὸν
Κατακλυσμὸν τοῦ Δευκαλίωνος! ). Ὅ ἀπόγονος τοῦ Αἰτωλοῦ, Ὄξυλος ἐνεποδίσθη ἀπὸ τοὺς Ἐπειούς ( «ἀπὸ τὴν
θεῖα Ἥλιδα» , Ἰλιάς, Β’, 615) κι ἔτσι Αἰτωλοὶ καὶ Ἐπειοὶ ἀπεφάσισαν νὰ μονομαχήσουν γιὰ
τὴν ἐξουσία, ὅπως ἄλλοτε ὁ Πάρις μὲ τὸν Μενέλαον. Ὁ
Αἰτωλὸς Δέγμενος λοιπὸν μονομάχησε μὲ τὸν
Ἐπειὸν Πυραίχμη. Ὁ μὲν κρατοῦσε τόξον καὶ ὁ Πυραίχμης…σφενδόνα! Ὁ
Πυραίχμης νίκησε τὸν
Δέγμενον διότι ἡ
σφενδόνα του εἶχε μεγαλύτερον βεληνεκὲς ἀπὸ
ὅτι τὸ «ψιλὸν τόξον» τοῦ Δεγμένου.
«ἀπαντησάντων δὲ τῶν Ἐπειῶν μεθ᾽ ὅπλων, ἐπειδὴ ἀντίπαλοι ἦσαν αἱ δυνάμεις, εἰς μονομαχίαν προελθεῖν κατὰ ἔθος τι παλαιὸν τῶν Ἑλλήνων Πυραίχμην Αἰτωλὸν Δέγμενόν τ᾽ Ἐπειόν, τὸν μὲν Δέγμενον μετὰ τόξου ψιλόν, ὡς περιεσόμενον ῥαιδίως ὁπλίτου διὰ τῆς ἑκηβολίας,
τὸν δὲ μετὰ σφενδόνης καὶ πήρας λίθων, ἐπειδὴ κατέμαθε τὸν δόλον· τυχεῖν δὲ νεωστὶ ὑπὸ τῶν Αἰτωλῶν εὑρημένον τὸ τῆς σφενδόνης εἶδος· μακροβολωτέρας δ᾽ οὔσης τῆς σφενδόνης πεσεῖν τὸν Δέγμενον, καὶ κατασχεῖν τοὺς Αἰτωλοὺς τὴν γῆν ἐκβαλόντας τοὺς Ἐπειούς».
( =Ὅταν τοὺς συνάντησαν οἱ Ἐπειοὶ μὲ τὰ ὅπλα, ἐπειδὴ ἦταν σχεδὸν ἴσες στὴν δύναμιν οἱ -δύο- παρατάξεις, ἦλθαν σὲ μονομαχία σύμφωνα μὲ κάποια παλαιὰ συνήθεια τῶν Ἑλλήνων ὁ Αἰτωλὸς Πυραίχμης καὶ ὁ Ἐπειὸς Δέγμενος· ὁ μὲν
Δέγμενος ἐλαφρῶς ὁπλισμένος μὲ ἕνα τόξον, σκεπτόμενος πὼς θὰ
ἐπικρατήσει εὐκόλως ἀπέναντι σὲ ἕναν ὁπλίτη ἀπὸ ἀπόστασιν, ὁ δὲ -Πυραίχμης ἦταν ὁπλισμένος- μὲ μία
σφενδόνα καὶ ἕναν δερμάτινον σάκκον μὲ
πέτρες, ἐπειδὴ παρατήρησε τὸν δόλον· ἔτυχε νὰ εἶναι νεοευρεθεῖσα ἡ σφενδόνα ἀπὸ
τοὺς Αἰτωλεῖς· ἐπειδὴ ἡ σφενδόνα εἶχε μεγαλύτερον βεληνεκές, ἔπεσε ὁ
Δέγμενος καὶ οἱ
Αἰτωλεῖς κατέλαβον τὸ
μέρος καὶ ἔδιωξαν τοὺς Ἐπειούς).
Ἡ μόνη διαφορὰ εἶναι πὼς οἱ
Ἑβραῖοι δὲν δίνουν λογικὴ ἀπάντησιν πῶς τὰ βαριὰ ὅπλα τοῦ Γολιάθ ἡττήθηκαν ἀπὸ τὴν σφενδόνα, παρὰ μόνον ὅπως γράφει καὶ ὁ Ἰώσηπος (Ἰωσὴφ Μπὲν Μαθιά) συνέβη «ἵνα μάθωσι ὅτι προΐσταται Ἑβραίων τὸ θεῖον», ( «Ἰουδαϊκὴ Ἀρχαιολογία» )! καὶ ὅτι
ὁ Δαυὶδ ἀκολουθεῖ πιστὰ τὰ βαρβαρικὰ ἔθιμα καὶ ἐνῶ
ἔχει πέσει νεκρὸς ὁ Γολιὰθ, τὸν ἀποκεφαλίζει…
Πληροφορίες ἠντλήθησαν ἀπὸ τὰ βιβλία: «Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, Γ’ ΚΥΚΛΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ, ΒΙΒΛΙΟΝ ΜΑΘΗΤΟΥ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ, «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, Γ’ ΚΥΚΛΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ, ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ, «ΗΘΙΚΑ, ΠΕΡΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΗΡΙΔΟΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΟΡΦΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ», «ΠΕΡΙ ΚΟΣΜΟΥ», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, «ΤΙΜΑΙΟΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΘΕΟΓΟΝΙΑ», ΗΣΙΟΔΟΣ, «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ», ΗΣΙΟΔΟΣ, «ΙΛΙΑΔΑ», ΟΜΗΡΟΣ, «ΟΔΥΣΣΕΙΑ», ΟΜΗΡΟΣ, «ΒΑΚΧΑΙ», ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, «ΚΡΑΤΥΛΟΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΜΙΝΩΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΝΟΜΟΙ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ, «ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ», ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ, «ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, «ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ», ΑΙΣΧΥΛΟΣ, «ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΟΥ», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, «ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ», ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ, «ΠΟΛΙΤΕΙΑ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΗΛΙΟΣ», «DE NATURA DEORUM», ΚΙΚΕΡΩΝ, «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ», ΠΑΥΛΟΣ, «ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ», ΣΤΡΑΒΩΝ, «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ», «ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ», ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΕΥΣ, «ΚΑΤ’ ΑΠΙΩΝΟΣ», ΙΩΣΗΠΟΣ, «ΗΘΙΚΑ, ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ», ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, «ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΪΔΑ», «ΛΕΞΙΚΟΝ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΗ, «ΧΑΡΩΝ Η’ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΝΤΕΣ», ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, «ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ», ΠΛΑΤΩΝ, «DE CONFUSIONE LINGUARUM», ΦΙΛΩΝ Ο ΙΟΥΔΑΙΟΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑΙ», ΗΡΟΔΟΤΟΣ, «ΕΘΝΙΚΑ», ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΣ, «ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ», ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ, «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΘΗΣΕΥΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΛΕΞΙΚΟΝ LIDDELL- SCOTT», «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ», ΑΡΡΙΑΝΟΣ, «ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΒΡΑΔΕΩΣ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΩΝ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου