ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΚΑΡΥΑΤΙΔΩΝ, ΤΟΥ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΧΑΡΙΤΩΝ -ΦΙΛΟΤΕΧΝΗΜΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ- ΠΟΥ ΕΣΤΕΚΕ ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΑΠΤΕΡΟΥ ΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ «ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΩΝ» ΕΡΓΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΙΝ
( = Ἡ τρίτη ἐκβολὴ τῆς εὐθείας ὁδοῦ πρὸς τὰ δεξιά, ἄγει στὶς Καρυές = Καρυδιές καὶ στὸ ἱερὸν τῆς Ἀρτέμιδος. Γιατὶ οἱ Καρυὲς εἶναι -ἱερόν- χωρίον τῆς Ἀρτέμιδος καὶ τῶν Νυμφῶν καὶ ἔχει σταθεῖ ἐδῶ ἄγαλμα στὴν ὕπαιθρον τῆς Ἀρτέμιδος τῆς Καρυάτιδος : σὲ αὐτὸ τὸ μέρος κάθε χρόνον οἱ παρθένοι τῶν Λακεδαιμονίων στήνουν χοροὺς καὶ ἔχουν θεσπίσει ἕναν ἐπιχώριον χορόν).
«Κατὰ δὲ τὴν ἔσοδον αὐτὴν ἤδη τὴν ἐς ἀκρόπολιν Ἑρμῆν ὃν Προπύλαιον ὀνομάζουσι καὶ Χάριτας Σωκράτην ποιῆσαι τὸν Σωφρονίσκου λέγουσιν, ᾧ σοφῷ γενέσθαι μάλιστα ἀνθρώπων ἐστὶν ἡ Πυθία μάρτυς, ὃ μηδὲ Ἀνάχαρσιν ἐθέλοντα ὅμως καὶ δι᾽ αὐτὸ ἐς Δελφοὺς ἀφικόμενον προσεῖπεν», Ἀττικά, 22,8, Παυσανίας.
( = Στὴν ἴδια εἴσοδον πρὸς τὴν ἀκρόπολιν ὑπάρχει ἄγαλμα τοῦ Ἑρμοῦ τὸν ὁποῖον ὀνομάζουν Προπύλαιον καὶ ἀγάλματα τῶν Χαρίτων, τὰ ὁποῖα λέγουν πὼς τὰ ἔποίησε ὁ Σωκράτης τοῦ Σωφρονίσκου, γιὰ τὸν ὁποῖον εἶναι μάρτυς ἡ Πυθία πὼς εἶναι ὁ σοφώτερος τῶν ἀνθρώπων, πρᾶγμα ποὺ οὔτε στὸν Ἀνάχαρσιν δὲν εἶπε, ἄν καὶ ἐκεῖνος τὸ ἤθελε καὶ γι' αὐτὸ εἶχε πάει στοὺς Δελφούς).
Σύμφωνα μὲ τὸν Παυσανία (Ἑλλάδος Περιήγησις, Ἀττικά) στὸ σημεῖον ποὺ βρίσκεται ὁ ναὸς τῆς Ἀπτέρου Νίκης, ὁ Αἰγεὺς ἔδωσε τέλος στὴν ζωήν του, πηδώντας ἀπὸ ἐκεῖ στὴν θάλασσα, ὅταν εἶδε τὸ πλοῖον τοῦ υἰοῦ του, Θησέως νὰ ἐπιστρέφει ἐκ τῆς Κρήτης μὲ μαῦρα πανιά*.
Ἀριστερὰ τῶν Προπυλαίων ὑπῆρχε οἴκημα μὲ πίνακες ζωγραφικῆς, ποὺ ἀνάμεσά τους ἦταν πίναξ τοῦ Διομήδου καὶ τοῦ Ὀδυσσέως. Ὁ Ὀδυσσεὺς ἀπεικονίζετο στὴν Λῆμνον νὰ παίρνει τὸ τόξον τοῦ Φιλοκτήτου, ἐνῷ ὁ Διομήδης ἀπεικονίζετο στὸ Ἴλιον νὰ παίρνει τὸ ξόανον τῆς Ἀθηνᾶς.
Ἀνάμεσα στὶς ζωγραφιὲς παριστάνετο καὶ ὁ Ὀρέστης νὰ σκοτώνει τὸν Αἴγισθον καὶ ὁ Πυλάδης τοὺς υἰοὺς τοῦ Ναυπλίου.
Ἀκόμα ὑπῆρχε ζωγραφισμένη ἡ Πολυξένη νὰ στέκεται κοντὰ στὸν τάφον τοῦ Ἀχιλλέως, ζωγραφιὰ τοῦ Πολυγνώτου (διάσημος ζωγράφος) ποὺ ἀπεικόνιζε τὸν Ἀχιλλέα στὴν Σκύρον, ὅπου τὸν εἶχε κρύψει ἡ Θέτις μικρό.
Ἐπίσης μποροῦσε τις νὰ δεῖ ζωγραφισμένον τὸν Ὀδυσσέα νὰ στέκεται δίπλα στὴν Ναυσικᾷ καὶ στὶς κοπέλες, ὅταν ἔφτασε στὸ νησὶ τῶν Φαιάκων· τὸν Ἀλκιβιάδη μὲ σημεῖα τῆς νίκης τῶν ἵππων του στὴν Νεμέα· τὸν Περσέα νὰ ἐπιστρέφει στὴν Σέριφον μὲ τὸ κεφάλι τῆς Μεδούσης...
Ὑπῆρχαν ἀκόμα κι ἄλλα θαυμάσια γλυπτὰ στὴν Ἀκρόπολιν ποὺ «ἐξηφανίσθησαν» μετὰ τὰ χρόνια τοῦ Παυσανίου, ὅπως ἕνα χάλκινον παιδί, κρατῶν περιρραντήριον, ἔργον τοῦ υἰοῦ τοῦ Μύρωνος, Λυκίου, ἀλλὰ καὶ γλυπτὸν τοῦ Περσέως μετὰ τὴν ὁλοκλήρωσιν τοῦ ἄθλου του, μὲ τὴν Μέδουσα, ἔργον τοῦ ἰδίου τοῦ Μύρωνος·
ἀνδριάντες τοῦ Περικλέους καὶ τοῦ Ξανθίππου ποὺ ναυμάχησε μὲ τοὺς Μήδους στὴν Μυκάλη·
ἀνδριὰς τοῦ ποιητοῦ Ἀνακρέοντος, τῆς Ἰνοῦς, κόρης τοῦ Ἰνάχου, καὶ τῆς Καλλιστοῦς, ἔργα τοῦ Δεινομένους·
τὸ ἄγαλμα τῆς Ἀθηνᾶς ποὺ κατὰ τὸν Παυσανία καὶ ἄλλους ἐξέπεσε ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, πολὺ πρὶν ἑνωθοῦν οἱ κάτοικοι τῶν δήμων σὲ μία πόλιν!·
ξόανον τοῦ Ἑρμοῦ στὸν ναὸν τῆς Πολιάδος, ἀφιέρωμα τοῦ Κέκροπος!· ἕνα πτυσσόμενον σκαμνί, ἀφιέρωμα τοῦ Δαιδάλου!· λάφυρα ἀπὸ τοὺς Μήδους, τὸ ξίφος τοῦ Μαρδονίου, καμμένα ἀγάλματα τῆς Ἀθηνᾶς ἀπὸ ὅταν κατέλαβε τὴν Ἀθῆνα ὁ Πέρσης βασιλεύς·
παράστασις κάπρου -ἴσως τοῦ Καλυδωνίου- καὶ τοῦ Κύκνου νὰ μάχεται τὸν Ἡρακλῆ·
τεράστιον ἄγαλμα τῆς Ἀθηνᾶς, ἔργον τοῦ Φειδίου, κατασκευασθὲν ἀπὸ τὰ λάφυρα τῶν πολεμικῶν νικῶν τους (ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος καὶ τὸ λοφίον τῆς περικεφαλαίας τῆς θεᾶς ἦταν ὁρατὰ ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὸ Σούνιον!)·
χάλκινον ἅρμα ἀπὸ τὸ ἕνα δέκατον τῶν λαφύρων τῆς νίκης κατὰ τῶν Βοιωτῶν κ.ἄ.
...
*Διότι εἶχε συνεννοηθεῖ μὲ τὸν υἰόν του πρὶν νὰ φύγει ὁ τελευταῖος στὴν Κρήτη, πὼς ἄν ἐπέστρεφε ζωντανός, θὰ ὕψωνε λευκὰ πανιὰ καὶ σὲ περίπτωσιν ποὺ τὸ πλοῖον ἐπιστρέψει μὲ μαῦρα, θὰ σήμαινε πὼς ἦταν νεκρός. Ὁ Θησεὺς ἄν καὶ ζωντανὸς ξέχασε νὰ ὑψώσει λευκὰ πανιά, διότι εἶχε θλῖψιν ποὺ ἔχασε τὴν Ἀριάδνη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου