Ετυμολογική

Τὸ ἀρχεῖον ἐδῶ :  ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ (ΜΕΡΟΣ 3ον, στ. 254-386) ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΑΝΤΡΕΣ ΩΣ ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΝΑ ΕΚΤΥΛΙΣΣΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΗΣ ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗΣ. ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΙΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΤΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΞΥΛΑ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝΗΦΟΡΙΖΟΥΝ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΠΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΥΡ ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΒΡΑΧΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΚΑΤΑΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ, ΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΛΟ ΣΧΕΔΙΟΝ. Ο ΧΟΡΟΣ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟΝ ΧΟΡΟΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ, ΚΥΡΙΩΣ ΓΡΑΙΩΝ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΥΔΡΟΦΟΡΟΥΝ... Ο ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΧΑΡΙΖΕΙ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΕΙΡΟΥ ΓΕΛΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΟΝ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ.  ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΝ  (Λυσιστράτη ὀλίγον αὐτῶν μοι μέλει. οὐ γὰρ τοσαύτας οὔτ᾽ ἀπειλὰς οὔτε πῦρ ἥξουσ᾽ ἔχοντες ὥστ᾽ ἀνοῖξαι τὰς πύλας    250 ταύτας, ἐὰν μὴ ᾽φ᾽ οἷσιν ἡμεῖς εἴπομεν. Καλονίκη μὰ τὴν Ἀφροδίτην οὐδέποτέ γ᾽· ἄλλως γὰρ ἂν ἄμαχ

Τὸ ἀρχεῖον ἐδῶ :  ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ (ΜΕΡΟΣ 2ον, 180-253)   ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΗΝ ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΛΗΞΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΛΥΘΕΙ. ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΠΡΟΤΟΥ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΟΡΚΟΥΣ. ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ. ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΝ (Λαμπιτῶ οὐχ ἇς πόδας κ᾽ ἔχωντι ταὶ τριήρεες, καὶ τὠργύριον τὤβυσσον ᾖ πὰρ τᾷ σιῷ. Λυσιστράτη ἀλλ᾽ ἔστι καὶ τοῦτ᾽ εὖ παρεσκευασμένον· 175 καταληψόμεθα γὰρ τὴν ἀκρόπολιν τήμερον. ταῖς πρεσβυτάταις γὰρ προστέτακται τοῦτο δρᾶν, ἕως ἂν ἡμεῖς ταῦτα συντιθώμεθα, θύειν δοκούσαις καταλαβεῖν τὴν ἀκρόπολιν). Λαμπιτῶ παντᾷ κ᾽ ἔχοι, καὶ τᾷδε γὰρ λέγεις καλῶς. 180 Λυσιστράτη τί δῆτα ταῦτ᾽ οὐχ ὡς τάχιστ᾽ ὦ Λαμπιτοῖ ξυνωμόσαμεν, ὅπως ἂν ἀῤῥήκτως ἔχῃ; Λαμπιτῶ πάρφαινε μὰν* τὸν ὅρκον, ὡς ὀμιόμεθα. Λυσιστράτη καλῶς λέγεις. ποῦ ᾽σθ᾽ ἡ Σκύθαινα*; ποῖ* βλέπεις; θὲς ἐς τὸ πρόσθεν ὑπτίαν τὴν ἀσπίδα, 185 καί μοι δότω τὰ τόμιά τις. Κλεονίκη Λυσιστράτη τίν᾽ ὅρκον ὁρκώσεις ποθ᾽ ἡμᾶς; Λυσιστράτη ὅντινα; εἰς ἀσπίδ᾽, ὥσπερ φάσ᾽ ἐν Αἰσχύλῳ ποτέ*, μηλοσφαγούσ

Τὸ ἀρχεῖον ἐδῶ :  ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ (ΜΕΡΟΣ 1ον, στ. 1-179) ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ Ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ἔργα τοῦ Ἀριστοφάνους σὲ ἐπεξήγησιν καὶ σύγχρονη ἀπόδοσιν τῆς Ἄννης Τζιροπούλου. Ὁ Ἀριστοφάνης μὲ τὸν μοναδικόν του τρόπον διδάσκει ἀλήθειες καὶ μέσῳ τῆς κωμωδίας καὶ τοῦ ἀφθόνου γέλιου ποὺ προκαλεῖ μὲ τὰ ἐρωτικὰ κυρίως ὑπονοούμενά του, περιγράφει μὲ ἐναργέστατον τρόπον, τὴν διαχρονικὴ καὶ μεγαλυτέρα τραγωδία ποὺ ζεῖ ἀνέκαθεν αὐτὸ τὸ ἔθνος, τὸν ἐμφύλιον σπαραγμόν. Οἱ Ἕλληνες διεκδικοῦντες καὶ πολεμῶντες πάντοτε γιὰ τὸ ἀνώτερον καὶ τὸ καλλίτερον, πολλάκις ἁλληλοσφάζονται, διαιροῦνται καὶ συνεπῶς ἀποδυναμώνονται.  Ὁ μὲν Ἡρόδοτος στὶς Ἱστορίες του (Η', 157) ὑπογραμμίζει τὴν μεγάλη αὐτὴν διαπίστωσιν, γράφοντας πὼς «ἁλὴς μὲν γὰρ γενομένη πᾶσα ἡ Ἑλλὰς χεὶρ μεγάλη συνάγεται, καὶ ἀξιόμαχοι γινόμεθα τοῖσι ἐπιοῦσι» · οἱ Ἕλληνες ὅταν ἑνωθοῦν συνάγεται μεγάλη δύναμις καὶ εἶναι ἀξιόμαχοι σὲ ὅποιον καὶ ἄν ἔρθει ἀπέναντί τους· κι ὁ Ἀριστοφάνης στὴν «Λυσιστράτην» «χτυπᾶ» καὶ ὑπενθυμίζει στὸ κοινὸν ποὺ παρακολουθεῖ,

Ἀφορμὴ γι' αὐτὸ τὸ ἄρθρον στᾶθηκε ἕνα σχόλιον στὸ «Ὀνομαστικόν» (2,Β) τοῦ Ἰουλίου Πολυδεύκους, χωρίον τοῦ ὁποίου παραθέτει ἡ Ἄννα Τζιροπούλου στὸν «Ἐν τῇ λέξει λόγον». Ἀναφέρεται λοιπὸν στὸ «Ὀνομαστικόν» τὸ ἑξῆς σχόλιον :  «Ἑπτὰ εἰσὶν ἡλικίαι καθ' Ἱπποκράτην : πρώτη ἀπὸ ἑνὸς ἕως ἑπταετοῦς, ἥτις καὶ παιδίον λέγεται· δευτέρα ἀπὸ ἑπταετοῦς ἕως τετταρεσκαιδεκάτου, ἥτις καὶ παῖς λέγεται· τρίτη ἀπὸ τετταρεσκαιδεκάτου ἕως εἰκοστοῦ πρώτου, ἥτις καὶ μειράκιον λέγεται· τετάρτη ἀπὸ εἰκοστοῦ πρώτου ἕως εἰκοστοῦ ὀγδόου, ἥτις καὶ νεανίσκος λέγεται· πέμπτη ἀπὸ εἰκοστοῦ ὀγδόου ἕως τριακοστοῦ πέμπτου, ἥτις καὶ ἀνὴρ λέγεται· ἕκτη ἀπὸ τριακοστοῦ πέμπτου ἕως τετταρακοστοῦ δευτέρου, ἥτις καὶ πρεσβύτης λέγεται· ἑβδόμη ἀπὸ τετταρακοστοῦ δευτέρου ἕως τοῦ τέλους, ἥτις καὶ γεροντικὴ λέγεται».  ( =Σύμφωνα μὲ τὸν Ἱπποκράτη οἱ ἡλικίες εἶναι ἑπτά : πρώτη -εἶναι ἡ ἡλικία- ἀπὸ 1 ἕως 7 ἔτη, ἡ ὁποία λέγεται καὶ παιδίον/ κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος λέγεται καὶ μικρὸ παιδί· δευτέρα ἀπὸ 7 ἐτῶν ἕως 14, ἡ ὁποία λέγετα