ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ (ΜΕΡΟΣ 3ον)

Ο ΣΦΕΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΩΝ

Τώρα τὸ πότε ἀκριβῶς καὶ πῶς σφετερίσθηκαν τὴν ταυτότητα τῶν πανάρχαιων Ἑλλήνων καὶ ἡ λέξις «Φοῖνιξ» ἤδη πολὺ πρὶν ἀπὸ τὰ κλασικὰ χρόνια, εἶχε καταντήσει νὰ χαρακτηρίζει νομάδες ἐξ Ἀνατολῶν καὶ ὄχι Ἕλληνες, εἶναι ἄγνωστον.

Ὅμως φαίνεται πὼς ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἤξερε τὴν πραγματικὴ ταυτότητα τῶν Φοινίκων, γι’αὐτὸ ὅταν πῆγε στὰ μέρη ἐκεῖνα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐκστρατείας του καὶ βρῆκε ἐγκατεστημένους, τοὺς κατακτητὲς Σημῖτες τοὺς τιμώρησε καὶ τοὺς ἔδιωξε ὅλους καὶ ἐγκατέστησε στὰ μέρη αὐτὰ διασκορπισμένους Ἕλληνες!

Στὸ λῆμμα «ΦΟΙΝΙΚΕΣ» τῆς πολὺ προσφάτου ἐγκυκλοπαιδείας «Ἥλιος» ἀναγράφεται:

«…ἐξ ὅλων τῶν ἀρχαίων πηγῶν συνάγεται ὅτι ΟΙ «ΦΟΙΝΙΚΕΣ» ΔΕΝ ΗΣΑΝ Ο ΓΗΓΕΝΗΣ ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΑΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΕΝΤΕΣ ΕΚΕΙ ΚΑΤ’ΑΚΑΘΟΡΙΣΤΟΝ ΕΠΟΧΗΝ…Πότε ἀκριβῶς ἐγκατεστάθησαν οἱ «Φοίνικες» εἰς τὴν Φοινίκην, ἐκ διαφόρων τεκμηρίων φαίνεται λίαν πιθανόν ὅτι τοῦτο συνετελέσθη μεταξὺ 1000-1200 π.Χ».

Καὶ ἡ ἄποψιν τῆς συγκεκριμένης ἐγκυκλοπαιδείας που ξεκαθαρίζει λίγο καὶ τὸ τοπίον περὶ Φοινίκων καὶ ψευδοφοινίκων δίδεται καὶ μέσω τοῦ λήμματος «ΚΑΔΜΟΣ» :

«Ἐθνικός ἥρως τῶν ἀρχαίων Θηβῶν…ἐνυμφεύθη τὴν θυγατέρα τοῦ Ἄρεως…ἀπὸ τὸν γάμον αὐτὸν, εἰς τὸν ὁποῖον παρευρέθησαν καὶ οἱ ἀθάνατοι θεοί, ἐγεννήθησαν πέντε τέκνα, ὁ Πολύδωρος, ἡ Ἰνώ, ἡ Σεμέλη, ἡ Ἀγαύη καὶ ἡ Αὐτονόη…Ὁ Κάδμος ἦτο υἰὸς τοῦ Ἀγήνορος, βασιλέως τῆς Φοινίκης. Ἐκεῖ εἶχεν ἄλλοτε μεταναστεύσει ΕΞ ΕΛΛΑΔΟΣ Ο ΑΓΗΝΩΡ…Ἄλλη παράδοσις θέλει τὸν Κάδμον υἰὸν τοῦ παναρχαίου Ὠγύγου, υἰοῦ τοῦ Βοιωτοῦ καὶ ἄλλη τὸν θεωρεῖ σύγχρονον τοῦ Ὀρφέως. Κατὰ τὴν κοινὴν παράδοσιν ὁ Κάδμος ἐκόμισε ἐκ Φοινίκης εἰς τὴν Ἑλλάδα τὰ γράμματα κληθἐντα ἐκ τούτου Καδμεῖα, τὰ ΟΠΟΙΑ ΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΑΛΑΒΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΡΗΤΕΣ». 

Ἀκόμα κι ἄν ἰσχύει αὐτὴ ἡ ἐκδοχή γιὰ τὸ ὄνομα τῶν φοινικείων/καδμηίων γραμμάτων, εἶναι ἀδιανόητον νὰ σκεφτεῖ κανεὶς πὼς πρῶτον ὁ προϊστορικὸς Κάδμος ἦταν Σημίτης καὶ δεύτερον νὰ ὑπονοήσει πὼς οἱ Ἑλλαδίτες δὲν ἔγραφαν, ἐφόσον γράφει -καὶ αὐτὴ ἡ πηγή- ξεκάθαρα πὼς τὰ γράμματα οἱ Φοίνικες τῆς ἑλληνικοτάτης Φοινίκης, τὰ ἤξεραν ἀπὸ τοὺς Κρῆτες.

Νομίζω ὅτι ἡ λύσις τοῦ προβλήματος μπορεῖ νὰ δοθεῖ μόνον ἄν ξεκαθαρίζεται κάθε φορὰ ὁ ὄρος Φοίνικες, καθῶς νομίζω ὅτι ἀκόμα καὶ στὴν ἀρχαιότητα καὶ περασμένων πολλῶν χιλιετιῶν, ἀκόμα καὶ οἱ Ἕλληνες τῶν κλασικῶν χρόνων καὶ ὕστερα, ὀνόμαζον Φοίνικες, ὄχι αὐτοὺς τοῦ Κάδμου, ἀλλὰ τοὺς πολὺ μεταγενεστέρους κατοίκους. Καὶ κάπου ἐκεῖ ξεκινᾶ καὶ τὸ πρόβλημα καὶ οἱ ἔριδες μεταξὺ τῶν ἀρχαίων! γιὰ τὸ «φοινικικόν» ἀλφάβητον (βλ. τὰ περὶ Ἡροδότου καὶ Πλουτάρχου)

Ὁ Ἡρόδοτος γράφει στὶς «Ἱστορίες» του (7,89) ὅτι οἱ Φοίνικες κατοικοῦσαν ἀρχικῶς γύρω ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα. Τὰ ἴδια γράφει καὶ ὁ Στράβων στὰ «Γεωγραφικά», (16,766).

Τὰ ἴδια γράφει καὶ ἡ Νέα Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, Χ. Πάτση, ἀπόσπασμα τῆς ὁποίας ὑπάρχει καὶ στὸ βιβλίον τῆς Ἄννης Τζιροπούλου-Εὐσταθίου «Ὁ ἐν τῇ λέξει λόγος», ἀναφερόμενον στοὺς ψευτο-Φοίνικες. Γράφει λοιπὸν ἀναφερομένη στοὺς βαρβάρους ψευτο-φοίνικες, πὼς «πῆραν τὸ ὄνομά τους ἀπὸ τὸν Φοίνικα, τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κάδμου. Οἱ ἴδιοι ἀπεκαλοῦντο Χαναανῖται. Οἱ Ἕλληνες ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς ἔδωσαν αὐτὸ τὸ ὄνομα. Οἱ ἀποικίες ποὺ ἵδρυσαν οἱ «Φοίνικες» δὲν εἶχαν μακρὰ ἐπιβίωσιν, ἵδρυαν στὴν Μεσόγειον πόλεις-ἐμπορεῖα, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται καὶ πολὺ γιὰ το ἐσωτερικὸν τῆς χώρας, στὴν ὁποία εἶχαν ἀποβιβασθεῖ. Τὰ γραπτὰ κείμενα τῶν Φοινίκων εἶναι ΕΛΑΧΙΣΤΑ. Ἡ γραφική τους ὕλη ἦταν φθαρτή-πάπυρος». 

Ἡ Τζιροπούλου συνεχίζει γράφοντας:
«Παραμένει ἀδιευκρίνιστον τὸ τί ἀκριβῶς ἔγραψαν οἱ περίφημοι αὐτοὶ «Φοίνικες». Ἴσως λογαριασμούς, ἕνα εἶναι βέβαιον: ΔΕΝ ΣΥΝΕΓΡΑΨΑΝ ΤΙΠΟΤΕ. Διότι τὸ φιλομαθὲς ἀνήκει εἰς τοὺς Ἕλληνας, ἐνῶ «τὸ φιλοχρήματον περὶ τοὺς Φοίνικας», (Πλάτων, Πολιτ. 435, Ε)».

Ἄλλη ἐκδοχὴ σχετικὰ μὲ τὸν σφετερισμὸ τοῦ ὀνόματος τῶν Φοινίκων εἶναι καὶ αὐτὴ ποὺ ἀναφέρουν ἀρκετοὶ ἱστορικοί-ἐρευνητές, ἐπὶ παραδείγματι καὶ ἡ Ἄννα Τζιροπούλου-Εὐσταθίου, ἡ ὁποία γράφει στὸ «Ὁ ἐν τῇ λέξει λόγος» (σελ. 69) :

«Οἱ Κρῆτες Φιλισταῖοι (Πελεσέθ < Πελασγοί), ὅταν ἐγκατεστάθησαν στὰ παράλια τῆς νῦν Παλαιστίνης, ἔφεραν μαζὶ καὶ τὴν ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥΣ, τὴν ὁποία ἐγνώρισαν καὶ ἐμιμήθηκαν οἱ «Φοίνικες» (σημείωσις δική μου: πολὺ ἀργότερα) οἱ ὁποῖοι ὡς ΜΑΖΕΣ ΛΑΩΝ ΝΟΜΑΔΩΝ ΕΣΦΕΤΕΡΙΣΘΗΣΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΦΟΙΝΙΚΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΞΙΩΣΙΝ, ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟΠΕΙΡΩΝΤΑΙ ΝΑ ΠΡΑΞΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ». 

 «Κατόπιν, καθῶς τοὺς εἶχε ἀνοίξει ἡ ὄρεξις, θέλησαν νὰ παρουσιάσουν ὡς δικόν τους τὸ λεξιλόγιον ποὺ ἐδανείσθησαν ἀπὸ τοὺς Ἑλληνοφοίνικες τῆς ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΟΙΝΙΚΗΣ», («Ἕλλην λόγος», Ἄννα Τζιροπούλου-Εὐσταθίου, σελ. 52).

 «Ἡ ἑλληνικὴ γραφὴ διαδόθηκε στὴν Παλαιστίνη καὶ στὴν Μέση Ἀνατολὴ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μίνωος τοῦ Α’, τὸ 3.300 π.Χ. περίπου (σημ. δική μου: συμβατικὴ χρονολόγησις)», («Ὁ ἐν τῇ λέξει λόγος», Ἄννα Τζιροπούλου, σελ. 191).

Στὸ ἴδιο συμπέρασμα γιὰ τοὺς Κρῆτες ἀποίκους τῆς Παλαιστίνης, ὡς Φιλισταίους καταλήγει και ὁ ἀλλοδαπὸς Ἔβανς, λέγοντας ὅτι «Ἡ γραφὴ τῆς Κρήτης εἶναι ἡ μήτηρ τῆς Φοινικικῆς». 

Στὸ ἴδιο συμπέρασμα καταλήγουν ἀκόμα καὶ μὲ τὴν συμβατικὴ ἄποψιν περὶ «Φοινίκων» καὶ ἄλλοι πολλοὶ σύγχρονοι γλωσσολόγοι ὅπως :

ὁ Ἀρβανιτόπουλος («Ἐπιγραφική», τόμ.1^ος) :

«Τὸ ἀλφάβητον τὸ ἐπενόησαν καὶ τὸ ἐφήρμοσαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες...ἐδώρησαν ἀυτὸ εἰς ἅπασαν τὴν ἀνθρωπότητα»

ὁ Μαρινᾶτος («Αρχαῖος Κρητικὸς πολιτισμὸς», σελ. 131):

«Πρώτη γενέτειρα γραφῆς ὑπῆρξε ἡ Κρήτη»

ὁ Παπαγιαννόπουλος («Ἀρχαῖαι ἑλληνικαὶ ἐπιγραφαί») :

«Ταυτόχρονα σχεδὸν πρὸς τοὺς ἐν τῇ ἠπειρωτικῇ Ἑλλάδι παρέλαβον ἐκ τῶν Κρητῶν τὰ σχήματα τῶν γραμμάτων καὶ οἱ Φοίνικες»

ὁ Κώνστας («Ἐκλογή», σελ. 80) :

«τὸ φοινικικὸν ἀλφάβητον ἦταν συνέχεια τοῦ μινωικοῦ, ποὺ εἶχε ἐπινοηθεῖ καὶ ἐξελιχθεῖ στὴν Κρήτη, κατὰ τοὺς τελευταίους προϊστορικοῦς ἤ πρώτους ἱστορικοὺς χρόνους…τὸ μινωικὸ ἀλφάβητον τὸ μετέφεραν ἀπὸ τὴν Κρήτη στὴν Φοινίκη οἱ Φιλισταῖοι»

ὁ Φαρμάκης («Αἱ κλεῖδες τῆς γλώσσης μας», σελ. 14-15) :

«τὸ σημερινὸν μας ἀλφάβητον εἶναι ἀπόρροια ἐξελίξεως καὶ οὐχὶ φοινικικόν, ὡς τινὲς ἰσχυρίζονται…οὔτε εἶναι δυνατὸν οἱ μεταγενεστέρως ἀναφανέντες Φοίνικες νὰ ἦσαν διδάσκαλοι ἤ εἰσηγηταὶ τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου»

ὁ Καψῆς («Θρακολογία», τεῦχος 3^ον, σελ. 83) :

«Τὰ λεγόμενα «φοινικικά» γράμματα τοῦ 8^ου-9^ου π.Χ. αἰ. γράφτηκαν πολλοὺς αἰῶνες μετὰ τὰ ἑλληνικά γράμματα (2.000-5.000 π.Χ) καὶ συνεπῶς οἱ Ἕλληνες δὲν τὰ πῆραν ἀπὸ τοὺς Φοίνικες» 

ὁ Μπίρτ («Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ ὁ παγκόσμιος ἑλληνισμός», σελ. 146):

«Εἶναι μῦθος ὅτι οἱ Φοίνικες ἐπενόησαν τὸ ἀλφάβητον»

ὁ Γκεοργκῆεφ:

«Ἡ φοινικικὴ γραφὴ εἶναι Κρητικῆς καταγωγῆς»

ὁ Ντυσσῶ («Les civilization préhelléniques dans le bassin de la mer Egée»,σελ. 357) :

«Δὲν εἶναι οἱ Ἕλληνες ποὺ παρέλαβον τὸ ἀλφάβητον ἀπὸ τοὺς Φοίνικες, ἀλλὰ οἱ Φοίνικες ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες»

«Οἱ Φοίνικες εἶχον παραλάβει πρωϊμώτατα τὸ ἀλφάβητόν των παρὰ τῶν Ἑλλήνων, οἵτινες εἶχον διαμορφώσει τοῦτο ἐκ τῆς Κρητομυκηναϊκῆς γραφῆς»

ὁ Σνάιντερ (der Kretische Urspung des «phönikischen» Alphabets) :

«Οἱ κρητικὲς ἐπιγραφὲς εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ φοινικικοῦ ἀλφαβήτου»

Ἐγκυκλοπαίδεια Ἐλευθερουδάκη:

«Ἡ γνώμη ὅτι οἱ Ἕλληνες παρέλαβον περὶ τὸ 1.000 π.Χ τὰ σύμβολα γραφῆς παρὰ τῶν Φοινίκων ἐκλονίσθη ἐσχάτως, ἕνεκα τῶν εὑρεθέντων ἐν Κρήτῃ καὶ ἀνὰ τὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα Μινωικῶν καὶ Μυκηναϊκῶν ἐπιγραφῶν»

ὁ Οὐμπέρτο Ἔκο («Ἡ ἀναζήτησις τῆς τέλειας γλώσσας») :

«Ὅσο γιὰ τὰ φληναφήματα περὶ τοῦ ἀρχέγονου τῆς ἑβραϊκῆς συντρίβονται ἀπὸ μία σειρὰ παρατηρήσεις ποὺ τείνουν νὰ ἀποδείξουν ὅτι εἶναι πιθανότερον τὰ γράμματα τοῦ ἀλφαβήτου νὰ δόθηκαν ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες στοὺς Ἑβραίους καὶ ὄχι ἀντίστροφα»

ὁ Ὄλιβερ Τάπλιν («Τὸ ἑλληνικὸ πῦρ») :

«Οἱ Ἕλληνες ἑδραίωσαν τὸν ἀλφαβητισμὸ στὴν καρδιὰ τοῦ Δυτικοῦ πολιστισμοῦ. Εἶναι ἀπολύτως ταιριαστὸ ποὺ ἡ λέξη ΑΛΦΑΒΗΤΟ, λέξη φτιαγμένη ἀπὸ τὰ δύο πρῶτα γράμματα, τὸ ἄλφα καὶ τὸ βῆτα, εἶναι ἑλληνική»

ἡ Ζακλὶν ντὲ Ῥομιγύ («Ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα σὲ ἀναζήτησιν τῆς Ἐλευθερίας» ) :

«Ἡ Ἑλλάδα ἀφοῦ ἀνεκάλυψε, μετὰ τὴν γραφή, τὴν τέχνη νὰ ἐκθέτει τὶς ἰδέες καὶ νὰ τὶς συγκρίνει μεταξύ τους βάλθηκε νὰ μιλάει, νὰ γράφει καὶ νὰ συζητάει γιὰ ὅλα»

Τὰ ἴδια ἀναφέρουν καὶ ἄλλες πολλὲς πηγές, χρόνον νὰ ἔχει κανεὶς νὰ ψάχνει…

Ἀκόμα καὶ μὲ αὐτὴν τὴν συμβατικὴ χρονολόγησιν καὶ ἐσφαλμένη πίστιν περὶ τῆς ταυτότητος τῶν Φοινίκων, καταλήγει κανεὶς πὼς εἶναι ἀδύνατον αὐτὸ τὸ «φοινικικό» συλλαβάριον νὰ εἶναι ἡ βάσις τῶν ἀλφα-βήτων!

Προφανῶς καὶ οἱ προαναφερθέντες πρόσφατοι ἐρευνητὲς καταλήγουν σὲ αὐτὰ τὰ εὔλογα συμπεράσματα γιατὶ παρατηροῦν πὼς τὸ «φοινικικόν» ἀλφάβητον ποὺ παρουσιάζεται σήμερα*, τὸ ὁποῖον ἔχει παραποιηθεῖ καὶ συνδεθεῖ μὲ τὰ σημιτικά, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι προγενέστερον τοῦ κρητικοῦ. Καὶ ἴσως τὸ θέμα τῶν γραμμάτων νὰ εἶναι καὶ αὐτὸς ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους, ποὺ δὲν ἀκούγεται πλέον τόσο συχνὰ ἡ φράσις «ἑλληνικὸς πολιτισμός», παρὰ ἀκούγονται περισσότερον σκέτον «οἱ Μινωίτες», «οἱ Μυκηναῖοι» καὶ μάλιστα ὡς ἄλλη κατηγορία φυλῆς καὶ ὄχι ὡς ἀναπόσπαστον κομμάτι τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας! 

* (Στὴν πραγματικότητα ὡς «φοινικικὸν ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ» οἱ «ἐπιστήμονες» παρουσιάζουν ἕνα συλλαβάριο ΑΝΕΥ φωνηέντων...τὸ ὁποῖον λένε πὼς ἔδωσε τὰ γράμματα καὶ δὴ τὰ φωνήεντα, ὅπως εἶναι τὸ ἄλφα, στοὺς ἀγραμμάτους μέχρι τότε Ἕλληνες! )

Ἐπίσης σὲ ὅλες τὶς πρόσφατες πηγές, εἴτε πρόκειται γιὰ κάποια ἐγκυκλοπαίδεια, εἴτε γιὰ κάποιον αὐτόνομο συγγραφέα παρατηρεῖται -δυστυχῶς- τὸ φαινόμενον νὰ ἀναφέρονται στοὺς «Φοίνικες» ὡς λαὸν διαφορετικὸν τῶν Ἑλλήνων καὶ τὸν συγχέουν μὲ σημιτικὲς φυλές, ἐνῶ εἶναι ἀμιγῶς ἑλληνικῆς προελεύσεως τόσον τὸ ὄνομα, ὅσον καὶ τὰ πρόσωπα ποὺ ἦταν οἱ πραγματικοὶ Φοίνικες.

Ἔχουν πεισθεῖ ἀπὸ τοὺς προηγουμένους, αὐτοὺς ποὺ θεωροῦσαν τοὺς Φοίνικες βάρβαρη φυλή, ὡς εἶχαν καταλήξει νὰ εἶναι ἤδη ἀπὸ τὰ κλασικὰ χρόνια; Ἔχουν ἄγνοια τῆς ἀληθινῆς ταυτότητος τῶν Φοινίκων; 
Τίς οἶδε; Τὸ θέμα εἶναι πὼς συγχέονται ὄροι καὶ ἔννοιες καὶ γίνεται πιὸ δύσκολη ἡ εὕρεσις τῆς ἀληθείας. Καὶ φοβᾶμαι πὼς αὐτὴ ἡ παρεξήγησις ξεκινᾶ ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια… 

συνεχίζεται: https://etymo-logiki.blogspot.com/2021/06/4.html

Οἱ πληροφορίες ἠντλήθησαν ἀπὸ τὰ βιβλία: «Ο ΕΝ ΤΗι ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ», Α’ ΚΑῚ Γ’ ΚΥΚΛΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ, ΒΙΒΛΙΟΝ ΜΑΘΗΤΟΥ, ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΪΔΑ», «ΛΕΞΙΚΟΝ ΗΣΥΧΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ», «ΛΕΞΙΚΟΝ ΜΕΓΑ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟΝ», ΖΑΧΑΡΙΟΥ ΚΑΛΛΕΡΓΟΥ, «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑΙ», ΗΡΟΔΟΤΟΣ, «ΒΙΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΤΥΑΝΕΩΣ», ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ, «ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ», ΑΙΣΧΥΛΟΣ, «ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ)», ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, «ΠΕΡΙ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΙΟΥ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΚΡΑΤΥΛΟΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΑΙ», ΑΘΗΝΑΙΟΣ, «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ», ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΛΑΛΑΣ, «ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ», ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ, «ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ», ΑΙΣΧΥΛΟΣ, «ΙΛΙΑΔΑ», ΟΜΗΡΟΣ, «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΘΗΣΕΥΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΑ», ΝΟΝΝΟΣ Ο ΠΑΝΟΠΟΛΙΤΗΣ, «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ, «ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ, ΒΟΙΩΤΙΚΑ», ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, «ΤΙΜΑΙΟΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ», ΑΡΡΙΑΝΟΣ, «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΥΧΗΣ Ή ΑΡΕΤΗΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΤΑΥΡΟΙΣ», «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ», ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, «ΤΡΑΧΙΝΙΑΙ», ΣΟΦΟΚΛΗΣ, «ΙΚΕΤΙΔΕΣ», ΑΙΣΧΥΛΟΣ, «ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ», ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, «ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ», ΣΤΡΑΒΩΝ, «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΑΛΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ», ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΙΣΤΡΙΩΤΗΣ, «ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΣ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ ΑΛΚΗΣΤΙΝ», «ΑΠΑΝΤΑ, ΠΕΡΙ ΘΑΥΜΑΣΙΩΝ ΑΚΟΥΣΜΑΤΩΝ», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, «ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ, ΗΛΕΙΑΚΑ», ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, «ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΟΜΑΘΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ», TLG, «ΩΓΥΓΙΑ», ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΤΑΓΕΙΡΙΤΗΣ, «ΑΙΝΕΙΑΔΑ», ΒΙΡΓΙΛΙΟΣ, «ΗΘΙΚΑ, ΑΙΤΙΑ ΡΩΜΑΪΚΑ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ», «ΠΟΙΚΙΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», ΚΛΑΥΔΙΟΣ ΑΙΛΙΑΝΟΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΕΥΣ, «ΠΕΡΙ ΜΕΤΡΩΝ», ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΛΥΔΟΣ, «ΧΡΟΝΙΚΑ», ΤΑΚΙΤΟΣ, «DE ORATORE», ΚΙΚΕΡΩΝ, «SCRIPTA MINOA», ΑΡΘΟΥΡ ΕΒΑΝΣ, «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΠΥΡΣΟΣ», «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ», «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΗΛΙΟΣ», «ΚΡΙΤΙΑΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΗΘΙΚΑ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΚΑΚΟΗΘΕΙΑΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑΙ», ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, «ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΠΡΟΣΩΔΙΑ», ΑΙΛΙΟΣ ΗΡΩΔΙΑΝΟΣ, «ΟΔΥΣΣΕΙΑ», ΠΕΤΡΙΔΗΣ, «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ», Λ. ΚΑΣΣΟΝ, «DE MENSIBUS», ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΛΥΔΟΣ, «ΑΙΝΕΙΑΔΑ», ΒΙΡΓΙΛΙΟΣ, «ΔΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΩΝ», ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, «ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ