Ετυμολογική

Η ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΙΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΣΕ ΑΠΛΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΑΛΟΠΛΗΡΩΜΕΝΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΚΙΝΑΙΔΩΝ  Γράφει ὁ Παυσανίας : «Πολλὰ θὰ μποροῦσε νὰ δεῖ καὶ νὰ ἀκούσει κάποιος στοὺς Ἕλληνες ἀξιοθαύμαστα : περισσότερον ὅμως ἄξια θαυμασμοῦ ἦταν τὰ δρώμενα στὴν Ἐλευσῖνα -σημ. τὰ ἐλευσίνια μυστήρια- καὶ οἱ ὀλυμπιακοὶ ἀγῶνες, γιατὶ ἔχουν τὴν φροντίδα ἀπὸ τὸν Θεόν» , Ἡλειακά,10.  Πράγματι οἱ ἱδρυτὲς καὶ πρῶτοι συμμετέχοντες εἰς αὐτοὺς ἦταν θεοὶ καὶ ἡμίθεοι. Τὸ ἱερὸν αὐτὸ δρώμενον τῶν Ἑλλήνων ἐθεμελιώθη τὴν ἡμέρα ποὺ ἡ Ῥέα ἐγέννησε τὸν Δία στὴν Ἴδη καὶ ἔθεσε φρουροὺς τοῦ παιδός της, τοὺς Κουρῆτες, οἱ ὁποῖοι ἀνεδύθησαν ἐκ τῆς γῆς, ὅταν ἡ Ῥέα, λόγῳ τῶν ὠδινῶν τῆς γέννας, ἔσφιξε μὲ τὰ δάκτυλα τῆς χειρός της τὸ χῶμα (ἐξ οὗ καὶ τοὺς ἐκάλουν καὶ Ἰδαίους Δακτύλους καὶ ἦσαν πέντε στὸν ἀριθμόν). Ἦταν ἐπίσης καὶ ἡ ἡμέρα ποὺ ἐγεννήθη καὶ ὁ Πυρρίχιος χορός, καθῶς οἱ Κρῆτες αὐτοὶ φρουροὶ τοῦ Διὸς ἐκάλυπτον τὸ κλάμα τοῦ Κρονίδη, ὥστε νὰ μὴ γίνει ἀντιληπτὸν ἀπὸ τὸν πατέρα του, Χρόνον/

Μὲ τὴν νέα μήνη ἡ ὁποία σύμφωνα μὲ τὸ σύγχρονον ἡμερολόγιον συμβαίνει στὶς 11 Ἰανουαρίου 2024, ξεκινᾶ ὁ ἕβδομος μὴν τοῦ ἀττικοῦ ἡμερολογίου, ὁ Γαμηλιών ( «-μήν- τῆς Ἥρας ἱερός» , Ἡσύχιος). Οἱ Ἕλληνες ξεκινοῦσαν τὸ νέον ἔτος μὲ τὴν πρώτη μήνη μετὰ τὸ θερινὸν ἡλιοστάσιον (φέτος συνέβη τὴν 17η Ἰουλίου τοῦ 2023 μὲ σύγχρονη χρονολόγησιν) καὶ ὄχι μετὰ τὸ χειμερινὸν ἡλιοστάσιον.  «ἐπὶ δ' ἄρχοντος Ἀθήνησιν Εὐκλέους τοῦ Μόλωνος ἐγένετο κομήτης ἀστὴρ πρὸς ἄρκτον μηνὸς Γαμηλιῶνος περὶ τροπὰς ὄντος τοῦ ἡλίου χειμερινάς» , Μετεωρολογικά, Α', 433b, Ἀριστοτέλης.  Ὁ Γαμηλιὼν τὸ ὄνομά του τὸ ὀφείλει στὰ Γαμήλια/ Θεογάμια ( < γαμέω-ῶ = νυμφεύομαι -διότι ὁ ἀνὴρ γαμεῖ/ λαμβάνει νύμφη-, γαμοῦμαι = ὑπανδρεύομαι, -διότι ἡ γυνὴ γαμεῖται/ σπείρεται-  «παρὰ τὸ τὴν γῆν ἀμᾶν» = θερίζειν, γιατὶ ὁ γάμος σηματοδοτεῖ τὸ θέρος, τὸ θέρισμα ποὺ θὰ φέρει γόνους. Ἐξ οὗ καὶ ὁ γαμβρός < γαμρός < γαμερός, καὶ ἄρουρα = μήτρα καὶ γῆ), ἑορτὴ ποὺ ἐγένετο πρὸς ἐνθύμισιν τοῦ ἱεροῦ γάμου τοῦ Διὸς καὶ τῆς Ἧρας, τὸν

Οἱ πρόγονοί μας τὴν τελευταία νύκτα τοῦ μηνὸς Ποσειδεῶνος τὴν ἀφιέρωναν στὴν θεὰ Νύκτα, τῆς ὁποίας εἶχαν στήσει πολλὰ ἀγάλματα καὶ βωμούς :  «Διονύσου ναὸς Νυκτελίου, πεποίηται δὲ Ἀφροδίτης Ἐπιστροφίας ἱερὸν καὶ Νυκτὸς καλούμενόν ἐστι μαντεῖον καὶ Διὸς Κονίου ναὸς» , Ἀττικά, 40,6, Παυσανίας.  Φέτος ἡ μεγαλυτέρα σὲ διάρκεια νύκτα τοῦ ἔτους (χειμερινὸν ἡλιοστάσιον) εἶναι τὴν 10η ἱσταμένου Ποσειδεῶνος (22α Δεκεμβρίου μὲ τὸ σύγχρονον ἡμερολόγιον).  Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ ἥλιος φτάνει στὸ χαμηλότερον σημεῖον τοῦ ὁρίζοντος καὶ γιὰ τρεῖς ἡμέρες δείχνει νὰ παραμένει «καρφωμένος» κοντὰ στὸν ἀστερισμὸν τοῦ σταυροῦ (ὁ γνωστὸς «σταυρὸς τοῦ Νότου» ). Ἐξ οὗ καὶ ὁ ἀνὰ τὶς θρησκεῖες «υἰὸς τοῦ Θεοῦ» ἀνασταίνεται μετὰ ἀπὸ 3 ἡμέρες (Κάποιοι σχετίζουν τὰ 30 ἀργύρια ποὺ λέγεται πὼς πῆρε ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς 12 μαθητὰς τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ἰούδας γιὰ νὰ προδώσει τὸν δάσκαλόν του, μὲ τὰ 30 ἀργυρὰ φεγγάρια/ ἡμέρες ποὺ χρειάζεται φαινομενικῶς ὁ ἥλιος γιὰ νὰ «διασχίσει» κάθε ζῴδιον, ἐν προκειμένῳ τὸν ἀστερισμὸν τοῦ Αἰγόκερω κ

Γράφει ὁ Ἀθ. Σταγειρίτης στὴν «Ὠγυγία ἤ Ἀρχαιολογία» (βιβλ. Γ΄, κεφ. ΙΓ', Περὶ Νυμφῶν) : «Αἱ Νύμφαι, κατὰ μὲν τινας, ἦσαν θυγατέρες τοῦ Ὠκεανοῦ· κατ' ἄλλους δὲ τοῦ Διός, κατ' ἄλλους ἐγεννήθησαν ἐκ τῶν δένδρων καὶ μάλιστα ἐκ τῶν δρυῶν. Κατ' ἄλλους δέ, ἐγεννήθησαν ἐκ διαφόρων γονέων· ὡς αἱ Μελίαι ἐκ τοῦ αἷματος τοῦ Ούρανοῦ, ἡ Λιλαία ἐκ τοῦ Κηφισοῦ ποταμοῦ, ἀφ' ἧς ὠνομάσθη ἡ Λιλαία πόλις τῆς Φωκίδος*1· ἄλλαι ἐκ τοῦ Διὸς καὶ ἄλλαι ἐξ ἄλλων διαφόρων γονέων· αἱ πλεῖσται ὅμως ἦσαν θυγατέρες τῶν ποταμῶν... Αἴ Νύμφαι ἦσαν μὲν θεαὶ ὅμως θνηταί· ἔζων δὲ πολλῶν χιλιάδων χρόνους. Καὶ ἐπειδὴ ἦσαν προστάτιδες καὶ τῶν δένδρων λέγουσί τινες, ὅτι ἔζων ὅσον ζῶσι τὰ δένδρα· ὁ δὲ Ἡσίοδος*2 διορίζει τὴν ζωὴν αὐτῶν οὔτως : «Ἐννέα τοι ζώει γενεὰς λακέρυζα Κορώνη· Ἀνδρῶν ἡβώντων, Ἔλαφός δέ τε τετρακόρωνος· Τρεῖς δ' Ἐλάφους ὁ Κόραξ γηράσκεται· αὐτὰρ ὁ Φοίνιξ. Ἐννέα τοὺς Κόρακας· δέκα δ' ὑμεῖς τοὺς Φοίνικας· Νύμφαι ἐϋπλόκαμοι κοῦραι Διὸς Αἰγιόχοιο». Οἷον, ὅσον ζῆ ὁ Ἄνθρωπος, ἐννεἀκις

Στὸ «Ὄργανον», σύγγραμμα τὸ ὁποῖον ἀποδίδεται στὸν Ἀριστοτέλη, ὁ ἀναγνώστης ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς ἐπιχειρηματολογίας, τῆς ὀρθῆς συλλογιστικῆς πορείας, διὰ τὴν ἐπίτευξιν τῆς διαλεκτικῆς καὶ τὴν ἀναζήτησιν τῆς ἀληθείας. Συνάμα στὸ ἴδιο σύγγραμμα (βλ. κεφ. Σοφιστικοὶ Ἔλεγχοι) ἐπεξηγοῦνται οἱ σοφιστικὲς μέθοδοι/ τακτικὲς πειθοῦς τὶς ὁποῖες ὀφείλει ὁ ἀναζητῶν τὴν ἀ-λήθεια νὰ ἀναγνωρίζει, νὰ ἐλέγχει καὶ νὰ ἀποφεύγει, ὥστε νὰ μὴ καθίσταται χειραγωγούμενος καὶ ἕρμαιον τῶν λογικῶν πλανῶν τοῦ ἑκάστοτε συνομιλητοῦ.  Οἱ μέθοδοι αὐτὲς ἐρείζονται σὲ διαφόρων εἰδῶν παραλογισμούς, ἄλλοτε σὲ παραλογισμοὺς ποὺ προκύπτουν παρὰ τὴν λέξιν (ὅπως π.χ. ἡ προσῳδία, βλ. «Ἧξεις ἀφήξεις οὐ θνήξεις ἐν πολέμῳ» ) καὶ ἄλλοτε σὲ πλάνες ποὺ προκύπτουν «ἔξω της λέξεως» ( «Τρόποι δ´ εἰσὶ τοῦ μὲν ἐλέγχειν δύο· οἱ μὲν γάρ εἰσι παρὰ τὴν λέξιν, οἱ δ´ ἔξω τῆς λέξεως» , Σοφιστικοὶ ἔλεγχοι, Α', 4,1), ὅπως εἶναι τὸ νὰ θέτει κανεὶς ἕνα μὴ αἴτιον ὡς αἴτιον τοῦ ἐπιθυμητοῦ ὑπὸ τινὸς ἀποτελέσματος (ὥστε νὰ ἀσχολεῖται