Ετυμολογική

Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΤΟΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΠΩΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΓΕΡΑΣ ΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ, ΒΡΙΣΗΙΣ.  Η ΜΗΝΙΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΤΡΕΙΔΗ ΦΟΥΝΤΩΝΕΙ  Τὸν δ’ ἀπαμειβόμενος προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων ( =Σὲ αὐτὸν -τὸν Ἀχιλλέα- ἀπαμειβόμενος/ἀπαντώντας εἶπε ὁ κρείων/ἄρχων Ἀγαμέμνων)·  «Μὴ δ’ οὕτως ἀγαθός περ ἐὼν θεοείκελ’ Ἀχιλλεῦ, κλέπτε νόῳ, ἐπεὶ οὐ παρελεύσεαι οὐδέ με πείσεις. ἦ ἐθέλεις ὄφρ’ αὐτὸς ἔχῃς γέρας, αὐτὰρ ἔμ’ αὔτως ἧσθαι δευόμενον, κέλεαι δέ με τῆνδ’ ἀποδοῦναι; ἀλλ’ εἰ μὲν δώσουσι γέρας μεγάθυμοι Ἀχαιοὶ ἄρσαντες κατὰ θυμὸν ὅπως ἀντάξιον ἔσται· εἰ δέ κε μὴ δώωσιν ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλωμαι ἢ τεὸν ἢ Αἴαντος ἰὼν γέρας, ἢ Ὀδυσῆος ἄξω ἑλών· ὃ δέ κεν κεχολώσεται ὅν κεν ἵκωμαι.  Ἀλλ’ ἤτοι μὲν ταῦτα μεταφρασόμεσθα καὶ αὖτις, νῦν δ’ ἄγε νῆα μέλαιναν ἐρύσσομεν εἰς ἅλα δῖαν, ἐν δ’ ἐρέτας ἐπιτηδὲς ἀγείρομεν, ἐς δ’ ἑκατόμβην θείομεν, ἂν δ’ αὐτὴν Χρυσηΐδα καλλιπάρῃον βήσομεν· εἷς δέ τις ἀρχὸς ἀνὴρ βουληφόρος ἔστω, ἢ Αἴας ἢ Ἰδομενεὺς ἢ δῖος Ὀδυσσεὺς ἠὲ σὺ Πηλεΐδη πάντ