Ετυμολογική

(Ἡραῖον τῆς Ποσειδωνίας)  «Ἐζωγράφιζον δὲ αὐτὴν διαφόρως καὶ πολλάκις ὁμοίως μὲ τὴν Ἑστίαν· εἰς τὸ Ἄργος ἐν τῷ Ναῷ αὐτῆς ἐκάθητο ἐπὶ θρόνου καὶ διάδημα εἰς τὴν κεφαλὴν ἔχουσα, εἰς τὸ ὁποῖον ἦσαν αἱ Ὧραι καὶ αἱ Χάριτες ἐζωγραφισμέναι, οἷον κεχαραγμέναι· καὶ εἰς μὲ τὴν μία χεῖρα ἐκράτει ῥοιάν ( =ῥόδι), εἰς δὲ τὴν ἄλλην σκῆπτρον καὶ ἐπάνω εἰς αὐτὸ ἐκάθητο ὁ Κόκκυξ καὶ πλησίον αὐτῆς ἵστατο ἡ Ἥβη.  Ἀλλοῦ δὲ εὑρέθη ἔχουσα σύννεφον περὶ τὴν κεφαλὴν αὐτῆς, τὴν Ἶριν περὶ αὐτήν καὶ παγώνια ἀμφοτέρωθεν καὶ μίαν γυναῖκα βρέφος ἔχουσαν· ἐνίοτε δὲ εἶχε καὶ τὰς Σειρήνας εἰς τὰς χεῖρας· ἐνίοτε ἐκάθητο καὶ ἐφ' ἁμάξης χρυσῆς, τὴν ὁποίαν ἔσυρον τὰ παγώνια, ἐνίοτε καὶ οἱ ἵπποι καὶ ὄπισθεν αὐτῆς εἶχε τὴν Ἶριν· καὶ πότε μὲν εἶχεν ἀσπίδα καὶ δόρυ, πότε δὲ τύμπανον καὶ κεραυνὸν εἰς τὰς χεῖρας καὶ πότε καὶ κέρατα εἰς τὴν κεφαλήν, πότε καὶ διάδημα λευκὸν εἰς τὴν κεφαλήν, καὶ τὸν Κάστορα καὶ Πολυδεύκην ἀμφοτέρωθεν τοῦ διαδήματος καὶ τὴν Ἶριν καὶ τὰς Νύμφας ἀκολουθούσας.  Ἡ Ἥρα ἐνομίζετο ἔφορος τοῦ πλούτου, τ

  Ἥρα, θυγάτηρ τοῦ Κρόνου καὶ τῆς Ῥέας, σύζυγος τοῦ Διός.  Ἥραν δὲ κατὰ τὴν εἰς ἀέρα ( =Ἥρα διότι βρίσκεται στὸν ἀέρα). Καὶ γράφει ὁ Πλάτων στὸν «Κρατύλο», (404) ἐπὶ αὐτοῦ «ἴσως δὲ μετεωρολογῶν ὁ νομοθέτης τὸν ἀέρα Ἥραν ὠνόμασεν ἐπικρυπτόμενος, θεὶς τὴν ἀρχὴν ἐπὶ τελευτήν· γνοίης δ᾽ ἄν, εἰ πολλάκις λέγοις τὸ τῆς Ἥρας ὄνομα» , καὶ πράγματι ἔχει δίκαιον· ἡ ἐπανάληψις τῆς φράσεως «ΑΗΡ, ΑΗΡ, ΑΗΡ» δίδει τὸ ὄνομα τῆς Ἥρας. Ἴσως γι’αὐτὸ ὁ Ὀρφικὸς ὕμνος πρὸς τὴν Ἥραν τὴν ἀποκαλεῖ «ἠερόμορφον/ἀερόμορφον»,«ἀνέμων τροφόν», «κεκραμένη ἀέρι» καὶ «ἠερίοις ῥοίζοισι τινασσομένη» . Ἡ  Τζιροπούλου ἀναφέρει στὸν «Ἐν τῇ λέξει λόγον» πὼς ἀυτὴ ἡ θέσις ὑπεστηρίχθη καὶ ἀπὸ τὸν Ἐμπεδοκλῆ «Ἥρη, ἀήρ», (ἀπόσπ. 181). Καὶ ὁ Διογένης ὁ Λαέρτιος (Ζήνων, 147) ἀναφέρει :  «Ἥρα, κατὰ τὴν εἰς ἀέρα διάτασιν» .  Διαβάζοντας τὰ Ἀργοναυτικά τοῦ Ὀρφέως παρατηροῦμε πὼς τὸν οὔριον ἄνεμον γιὰ νὰ ξεκινήσει ἡ Ἀργὼ τὸ μακρινὸ ταξίδι της τὸν πνέει ἡ Ἥρα-ἀήρ. Στὸν στ. 1339 καὶ πάλι ἡ Ἥρα εἶναι αὐτὴ ποὺ περιγράφεται μεταμορφωμένη σὲ

«Ἀνατραφεὶς δὲ ὁ Ζεὺς...καὶ αὐξήσας ὀλίγον, εἶχε διδάσκαλον τὸν Ὄλυμπον, ἄνθρωπον πεπαιδευμένον καὶ φρόνιμον, ὅστις ἐδίδαξεν αὐτὸν τὰ θεῖα καὶ τὰ λοιπά· καὶ ἀπὸ τοῦ διδασκάλου του ὠνομάσθη Ὀλύμπιος. Κατ' ἄλλους δέ, ὁ Κρόνος παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τὸν Ὄλυμπον, διὰ νὰ τὸν διδάξῃ καὶ νὰ τὸν ἀναθρέψῃ. Ἀλλ' ἐπειδὴ ὕστερον ὁ Ὄλυμπος παρεκίνει τοὺς Γίγαντας κατ' αὐτοῦ, ἀγανακτήσας ὁ Ζεὺς, ἐκεραύνωσεν αὐτόν· ὕστερον ὅμως μετενόησε καὶ ἐλυπήθη πολύ· ὅθεν θάψας αὐτὸν ὠνόμασε τὸν τάφον αὐτοῦ Δία, εἰς τιμὴν ἐκείνου καὶ παρηγορίαν αυτοῦ.  Ἐξήρχετο δεύτερον καὶ περιεδιάβαζεν εἰς τὴν Κρήτη, ἔχων καὶ τὰς τροφοὺς αὐτοῦ καὶ ἀπήντησε ποτὲ ( =συνάντησε κάποτε) τὸν Κρόνον εἰς τόπον στενὸν καὶ πλησίον, ὥστε ἠναγκάσθη νὰ μεταμορφωθῇ εἰς δράκοντα· τὰς δὲ τροφοὺς μετεμόρφωσεν εἰς Ἄρκτους, εἰς ἀποφυγὴν τοῦ κινδύνου· καὶ εἰς ἐνθύμησιν τούτου τοῦ συμβεβηκότος, κατηστέρισεν αὐτάς*1. Κατ' ἄλλους δέ, μία τροφὸς αὐτοῦ ὠνομάζετο Κυνόσουρα καὶ ἦτον μία τῶν Ἰδαίων Νυμφῶν, καὶ ἀπ'αὐτῆς ὠνομάσθη ὁ λιμὴν τ

(Εἰς τὴν γέννησιν τοῦ Διὸς ἡ Γῆ άνέδωκεν τὸ δίκταμον)  «Ἐλθοῦσα τοίνυν ἡ Ῥέα εἰς τὴν Κρήτην, ὡς εἴρηται, εὗρε τοὺς Ἰδαίους Δακτύλους ἐκεῖ, οἱ ὁποῖοι τὴν ὡδήγησαν, ἔμπειροι ὄντες τῆς χώρας, εἰς τὸ ὄρος Ἴδην· ἤ κατ' ἄλλους, εἰς τὸ ὄρος Δίκτην, κατ' ἄλλους δέ, εἰς τὸ ὄρος Λύκτον, ὅπου ἦτον ἄντρον μέγα καὶ κρύφιον, καὶ ἐκεῖ ἐγέννησε τὸν Δία, καὶ παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τὴν ἐπιστασίαν τῆς Θέμιδος· τροφοὺς δὲ αὐτοῦ κατέστησε τὰς Νύμφας Ἀδράστειαν καὶ Ἴδην, θυγατέρας τοῦ Μελισσέως, βασιλέως τῆς Κρήτης· τοὺς δὲ Κούρητας κατέστησε φύλακας τοῦ παιδός. Ἀφ' οὗ δὲ ἐγεννήθη ὁ Ζεὺς ἐγέλα ἑπτὰ ἡμέρας ἀδιακόπως· ὅθεν ἐνομίσθη ὁ ἕβδομος ἀριθμὸς τέλειος· εἰς τὴν γέννησιν αὐτοῦ ἀνέδωκεν ἡ γῆ τὸ θρυλικὸν χόρτον Δίκταμον, τὸ ὁποῖον γίνεται μόνον εἰς τὴν Ἴδην τῆς Κρήτης. Καὶ αἱ μὲν Νύμφαι ἐπεμελοῦντο καὶ ἔτρεφον αὐτὸν μὲ τὸ γάλα τῆς Αἰγὸς Ἀμαλθείας, ποτίζουσι αὐτὸ μὲ τὸ κέρατον, τὸ ὁποῖο ὠνομάσθη κέρας Ἀμαλθείας· ἐπειδὴ αὐταὶ δὲν εἶχον γάλα· οἱ δὲ Κούρητες ἐχόρευον ἔξωθεν τοῦ σπηλαίου συγκροτοῦντες τ

(Ὁ ναὸς τοῦ Διὸς στὴν Νεμέα) «Ζῆνα θεῶν τὸν ἄριστον ἀείσομαι ἠδὲ μέγιστον εὐρύοπα κρείοντα τελεσφόρον, ὅς τε Θέμιστι ἐγκλιδὸν ἑζομένῃ πυκινοὺς ὀάρους ὀαρίζει. Ἵληθ’ εὐρύοπα Κρονίδη κύδιστε μέγιστε», Ὀρφικοὶ Ὕμνοι/ Εἰς Δία.  «Ζεὺς πάντων πατὴρ καὶ οὐρανοῦ καὶ γῆς καὶ θεῶν καὶ ἀνθρώπων καὶ ποταμῶν καὶ φυτῶν, καὶ διὰ τοῦτον ὁρῶμεν καὶ ἔχομεν ὁπόσα ἔχομεν. οὗτος ἁπάντων εὐεργέτης καὶ ἔφορος καὶ προστάτης, οὗτος πρύτανις καὶ ἡγεμὼν καὶ ταμίας ὄντων καὶ γιγνομένων ἁπάντων, οὗτος δοτὴρ ἁπάντων, οὗτος ποιητὴς, οὗτος ἐν μὲν ἐκκλησίαις καὶ δίκαις νίκην διδοὺς ἀγοραῖος κέκληται, ἐν δὲ μάχαις τροπαῖος, ἐν δὲ νόσοις καὶ πᾶσι καιροῖς βοηθῶν σωτὴρ, οὗτος ἐλευθέριος, οὗτος μειλίχιος· εἰκότως, ἅτε καὶ πατήρ. οὗτος βασιλεὺς, πολιεὺς, καταιβάτης, ὑέτιος, οὐράνιος, κορυφαῖος, πάνθ᾽ ὅσα αὐτὸς εὗρε μεγάλα καὶ ἑαυτῷ πρέποντα ὀνόματα. οὗτος ἁπάντων ἀρχὰς καὶ πέρατα καὶ μέτρα καὶ κλήρους ἔχων, ἴσον πανταχοῦ πάντων κρατῶν, αὐτὸς ἂν μόνος εἰπὼν ἃ χρὴ περὶ αὑτοῦ, θεὸς ἅτε πλέον τι λαχών· τοῦτο γὰρ οὖν Πινδάρῳ κά