Ετυμολογική

Μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες σκηνὲς τῆς Ἰλιάδος εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ γιὰ τὰ μάτια μιᾶς γυναικός, τῆς Βρισηίδος, ὁ Ἀχιλλεὺς εἶναι ἕτοιμος νὰ σκοτώσει τὸν βασιλέα Ἀγαμέμνονα ποὺ τὴν διεκδικεῖ. Τελευταία στιγμὴ κι ἐνῶ ἔχει τραβήξει τὸ ξίφος του ὁ Ἀχιλλεὺς συγκρατεῖται ἀπὸ τὸ λογικὸν μέρος τῆς ψυχῆς. Ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ (σοφία) τὸν τραβᾶ ἀπὸ τὰ ξανθὰ μαλλιά του, ὡς ὁ ἡνίοχος ἀναχαιτίζει τὸν μανιασμένον ἵππον του, τραβώντας του τὴν χαίτην. ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ Α', 195-222 Ο ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ ΕΜΠΟΔΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΛΑΔΑ. Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΘΕΟΥ, ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΣΕΓΓΟΝΟΥ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, ΑΧΙΛΛΕΩΣ  (Ὣς φάτο· Πηλεΐωνι δ’ ἄχος γένετ’, ἐν δέ οἱ ἦτορ στήθεσσιν λασίοισι διάνδιχα μερμήριξεν, ἢ ὅ γε φάσγανον ὀξὺ ἐρυσσάμενος παρὰ μηροῦ τοὺς μὲν ἀναστήσειεν, ὃ δ’ Ἀτρεΐδην ἐναρίζοι, ἦε χόλον παύσειεν ἐρητύσειέ τε θυμόν).  ἧος ὃ ταῦθ’ ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, ἕλκετο δ’ ἐκ κολεοῖο μέγα ξίφος, ἦλθε δ’ Ἀθήνη οὐρανόθεν· πρὸ γὰρ ἧκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη ἄμφω ὁμῶς θυμῷ φιλέουσά τε κηδομένη

Προτοῦ γίνει εἰσαγωγὴ στὸ θέμα τοῦ τίτλου καὶ ἐπειδὴ ὅλον καὶ περισσότερον φροντίζουν κάποιοι ἐπιμελῶς γιὰ τὴν ἀπόσχισιν τῆς διανοίας ἀπὸ τὴν ἱερὰ γλῶσσα μας, χρήσιμον εἶναι νὰ ἀνοιχτεῖ μία παρένθεσις περὶ τῆς φράσεως «ἑβραιοπρεπῆ σκατά», διότι δυστυχῶς ὅλα αὐτὰ περὶ Φανιστῶν, Saint Jean, Juan, Giovanni κλπ δὲν ἀποτελοῦν ἁπλῶς περιττώματα, ἀποπατήματα μερικῶν γρυπάρηδων, ἀλλὰ διάβρωσιν στὴν ἑλληνικὴ φυσική, λογικὴ καὶ ἐπιστημονικοτάτη κοσμοαντίληψιν ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς δολίους κιβδηλοποιοὺς περιουσίους παραμυθατζῆδες.  Δεδομένου λοιπὸν ὅτι ἡ δωρικὴ διάλεκτος εἶναι ἡ ἀρχαιοτέρα τῶν ἑλληνικῶν διαλέκτων («ἀρχαιοτάτη πασῶν τῶν διαλέκτων ἡ δωρική» κατὰ τὸν Πυθαγόρα) ἔχουμε τὰ ἑξῆς :  Ἑνικὸς ἀριθμός  Ὀνομαστική : τὸ σκώρ  Γενική : τοῦ σκατός  Δοτική : τῷ σκατί  Αἰτιατική : τὸ σκώρ  Κλητική : ὦ σκώρ  Δυϊκὸς ἀριθμός  Ὀνομαστική : τὼ σκάτε  Γενική : τοῖν σκατοῖν  Δοτική : τοῖν σκατοῖν  Αἰτιατική : τὼ σκάτε  Κλητική : ὦ σκάτε   Πληθυντικὸς ἀριθμός  Ὀνομαστική : τὰ σκατά  Γενική : τῶν σκατῶν Δοτική

Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΑΝΤΑΠΑΝΤΑ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΛΑΛΗΣΑΝΤΑ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ ΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΦΘΙΑ, ΕΠΕΙΔΗ Ο ΑΤΡΕΙΔΗΣ ΤΟΝ ΑΠΕΙΛΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΒΡΙΣΗΙΔΑ. Ο ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ ΤΟΥ ΑΤΡΕΙΔΟΥ ΜΑΝΙΑΖΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ, ΩΣΠΟΥ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΚΡΑΤΕΙ, ΤΡΑΒΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΠ' ΤΑ ΞΑΝΘΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ  Τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· «Φεῦγε μάλ’, εἴ τοι θυμὸς ἐπέσσυται, οὐδέ σ’ ἔγωγε λίσσομαι εἵνεκ’ ἐμεῖο μένειν· πάρ’ ἔμοιγε καὶ ἄλλοι οἵ κέ με τιμήσουσι, μάλιστα δὲ μητίετα Ζεύς. ἔχθιστος δέ μοί ἐσσι διοτρεφέων βασιλήων· αἰεὶ γάρ τοι ἔρις τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε· εἰ μάλα καρτερός ἐσσι, θεός που σοὶ τό γ’ ἔδωκεν· οἴκαδ’ ἰὼν σὺν νηυσί τε σῇς καὶ σοῖς ἑτάροισι Μυρμιδόνεσσιν ἄνασσε, σέθεν δ’ ἐγὼ οὐκ ἀλεγίζω, οὐδ’ ὄθομαι κοτέοντος · ἀπειλήσω δέ τοι ὧδε· ὡς ἔμ’ ἀφαιρεῖται Χρυσηΐδα Φοῖβος Ἀπόλλων, τὴν μὲν ἐγὼ σὺν νηΐ τ’ ἐμῇ καὶ ἐμοῖς ἑτάροισι πέμψω, ἐγὼ δέ κ’ ἄγω Βρ

Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ΣΤΟΝ ΑΤΡΕΙΔΗ ΓΙΑΤΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΠΕΙΛΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΒΡΙΣΗΙΔΑ  νῦν δ’ ἄγε νῆα μέλαιναν ἐρύσσομεν εἰς ἅλα δῖαν, ἐν δ’ ἐρέτας ἐπιτηδὲς ἀγείρομεν, ἐς δ’ ἑκατόμβην θείομεν, ἂν δ’ αὐτὴν Χρυσηΐδα καλλιπάρῃον βήσομεν· εἷς δέ τις ἀρχὸς ἀνὴρ βουληφόρος ἔστω, ἢ Αἴας ἢ Ἰδομενεὺς ἢ δῖος Ὀδυσσεὺς ἠὲ σὺ Πηλεΐδη πάντων ἐκπαγλότατ’ ἀνδρῶν, ὄφρ’ ἥμιν ἑκάεργον ἱλάσσεαι ἱερὰ ῥέξας».  Τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· «Ὤ μοι, ἀναιδείην ἐπιειμένε κερδαλεόφρον πῶς τίς τοι πρόφρων ἔπεσιν πείθηται Ἀχαιῶν ἢ ὁδὸν ἐλθέμεναι ἢ ἀνδράσιν ἶφι μάχεσθαι; οὐ γὰρ ἐγὼ Τρώων ἕνεκ’ ἤλυθον αἰχμητάων δεῦρο μαχησόμενος, ἐπεὶ οὔ τί μοι αἴτιοί εἰσιν· οὐ γὰρ πώποτ’ ἐμὰς βοῦς ἤλασαν οὐδὲ μὲν ἵππους, οὐδέ ποτ’ ἐν Φθίῃ ἐριβώλακι βωτιανείρῃ καρπὸν ἐδηλήσαντ’, ἐπεὶ ἦ μάλα πολλὰ μεταξὺ οὔρεά τε σκιόεντα θάλασσά τε ἠχήεσσα· ἀλλὰ σοὶ ὦ μέγ’ ἀναιδὲς ἅμ’ ἑσπόμεθ’ ὄφρα σὺ χαίρῃς, τιμὴν ἀρνύμενοι Μενελάῳ σοί τε κυνῶπα πρὸς Τρώων· τῶν οὔ τι μετατρέπῃ οὐδ’ ἀλεγίζεις · καὶ δή μοι γέρ

Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΤΟΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΠΩΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΓΕΡΑΣ ΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ, ΒΡΙΣΗΙΣ.  Η ΜΗΝΙΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΤΡΕΙΔΗ ΦΟΥΝΤΩΝΕΙ  Τὸν δ’ ἀπαμειβόμενος προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων ( =Σὲ αὐτὸν -τὸν Ἀχιλλέα- ἀπαμειβόμενος/ἀπαντώντας εἶπε ὁ κρείων/ἄρχων Ἀγαμέμνων)·  «Μὴ δ’ οὕτως ἀγαθός περ ἐὼν θεοείκελ’ Ἀχιλλεῦ, κλέπτε νόῳ, ἐπεὶ οὐ παρελεύσεαι οὐδέ με πείσεις. ἦ ἐθέλεις ὄφρ’ αὐτὸς ἔχῃς γέρας, αὐτὰρ ἔμ’ αὔτως ἧσθαι δευόμενον, κέλεαι δέ με τῆνδ’ ἀποδοῦναι; ἀλλ’ εἰ μὲν δώσουσι γέρας μεγάθυμοι Ἀχαιοὶ ἄρσαντες κατὰ θυμὸν ὅπως ἀντάξιον ἔσται· εἰ δέ κε μὴ δώωσιν ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλωμαι ἢ τεὸν ἢ Αἴαντος ἰὼν γέρας, ἢ Ὀδυσῆος ἄξω ἑλών· ὃ δέ κεν κεχολώσεται ὅν κεν ἵκωμαι.  Ἀλλ’ ἤτοι μὲν ταῦτα μεταφρασόμεσθα καὶ αὖτις, νῦν δ’ ἄγε νῆα μέλαιναν ἐρύσσομεν εἰς ἅλα δῖαν, ἐν δ’ ἐρέτας ἐπιτηδὲς ἀγείρομεν, ἐς δ’ ἑκατόμβην θείομεν, ἂν δ’ αὐτὴν Χρυσηΐδα καλλιπάρῃον βήσομεν· εἷς δέ τις ἀρχὸς ἀνὴρ βουληφόρος ἔστω, ἢ Αἴας ἢ Ἰδομενεὺς ἢ δῖος Ὀδυσσεὺς ἠὲ σὺ Πηλεΐδη πάντ