ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΡΙΝΟΥ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟΥ, ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΤΩΝ ΑΪ ΓΙΑΝΝΗΔΩΝ ΤΩΝ ΦΑΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΩΤΕΡΑΣ ΔΙΑΒΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΒΡΑΙΟΠΡΕΠΗ ΣΚΑΤΑ

Προτοῦ γίνει εἰσαγωγὴ στὸ θέμα τοῦ τίτλου καὶ ἐπειδὴ ὅλον καὶ περισσότερον φροντίζουν κάποιοι ἐπιμελῶς γιὰ τὴν ἀπόσχισιν τῆς διανοίας ἀπὸ τὴν ἱερὰ γλῶσσα μας, χρήσιμον εἶναι νὰ ἀνοιχτεῖ μία παρένθεσις περὶ τῆς φράσεως «ἑβραιοπρεπῆ σκατά», διότι δυστυχῶς ὅλα αὐτὰ περὶ Φανιστῶν, Saint Jean, Juan, Giovanni κλπ δὲν ἀποτελοῦν ἁπλῶς περιττώματα, ἀποπατήματα μερικῶν γρυπάρηδων, ἀλλὰ διάβρωσιν στὴν ἑλληνικὴ φυσική, λογικὴ καὶ ἐπιστημονικοτάτη κοσμοαντίληψιν ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς δολίους κιβδηλοποιοὺς περιουσίους παραμυθατζῆδες. 

Δεδομένου λοιπὸν ὅτι ἡ δωρικὴ διάλεκτος εἶναι ἡ ἀρχαιοτέρα τῶν ἑλληνικῶν διαλέκτων («ἀρχαιοτάτη πασῶν τῶν διαλέκτων ἡ δωρική» κατὰ τὸν Πυθαγόρα) ἔχουμε τὰ ἑξῆς : 

Ἑνικὸς ἀριθμός 

Ὀνομαστική : τὸ σκώρ 

Γενική : τοῦ σκατός 

Δοτική : τῷ σκατί 

Αἰτιατική : τὸ σκώρ 

Κλητική : ὦ σκώρ 

Δυϊκὸς ἀριθμός 

Ὀνομαστική : τὼ σκάτε 

Γενική : τοῖν σκατοῖν 

Δοτική : τοῖν σκατοῖν 

Αἰτιατική : τὼ σκάτε 

Κλητική : ὦ σκάτε  

Πληθυντικὸς ἀριθμός 

Ὀνομαστική : τὰ σκατά 

Γενική : τῶν σκατῶν

Δοτική : τοῖς σκασί 

Αἰτιατική : τὰ σκατά 

Κλητική : ὦ σκατά 

Σκὼρ (καὶ διὰ συνήθους ἐναλλαγῆς ω-ου) εἶναι τὸ περίττωμα, ἀλλὰ καὶ ἡ σκωρία, σκουριά, τὸ «περίττωμα» τοῦ μετάλλου (συνήθως τοῦ σιδήρου), ὁ ὁποῖος ἐρχόμενος σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ ὀξυγόνον σχηματίζει τὸ προϊὸν αὐτὸν διαβρώσεως, τὴν γνωστὴ σκουριά. 

Ἔτσι καὶ οἱ Ἑβραῖοι πῆραν τὶς ἑλληνικὲς παρατηρήσεις περὶ σύμπαντος καὶ σὰν καρκίνος ποὺ ὀξειδώνει τὰ πάντα διέβρον τὴν ἑλληνικὴ ἐπιστήμην, ἡ ὁποία εἶχε μεταλαμπαδευτεῖ ἀνὰ τὸν κόσμον. 

Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν τὸ θερινὸν ἡλιοστάσιον (21 Ἰουνίου), λίγο πρὶν τὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἔτους γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες, ποὺ ξεκινᾶ μὲ τὴν πρώτη νουμηνία μετὰ τὸ θερινὸν ἡλιοστάσιον, ἄς ξαναγίνει νύξις στὸ ἀνάλημμα τοῦ Ἡλίου, ἤτοι στὴν βαθμηδὸν μεταβλητὴ θέσιν τοῦ Ἡλίου, ὅπως αὐτὸς ἐμφανίζεται στὸν οὐρανὸν ἄν κάποιος τὸν παρατηρεῖ σταθερῶς τὴν ἴδια ὥρα ἑκάστης ἡμέρας γιὰ ἕνα ἔτος. 

Ἡ καταγραφὴ τῆς μεταβλητῆς θέσεως τοῦ Ἀπόλλωνος-Ἡλίου στὸν οὐρανὸν σχηματίζει τὸ ἄπειρον. Κατὰ τὴν ἔναρξιν λοιπὸν τοῦ θερινοῦ ἡλιοστασίου ὁρᾶ κανεὶς τὸν φωτοδότη Ἀπόλλωνα νὰ βρίσκεται στὴν ὑψηλοτέρα ἄκρη τοῦ νοητοῦ ἀπείρου ποὺ σχηματίζει καθ' ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ ἔτους, φαινόμενον ποὺ ὀφείλεται στὴν κλίσιν τοῦ γηίνου ἄξονος καὶ τῆς ἐλλειπτικῆς τροχιᾶς τῆς Δήμητρας-Γαίας. 

Στὸ χαμηλότερον ὁρατὸν σημεῖον, ἤτοι στὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ νοητοῦ ἀπείρου ὁ Ἥλιος-Ἀπόλλων θὰ βρεθεῖ κατὰ τὴν ἔναρξιν τοῦ χειμερινοῦ ἡλιοστασίου, δηλαδὴ στὰ τέλη Δεκεμβρίου (σημερινὴ 22α-25η Δεκεμβρίου), ὅταν γιὰ τρεῖς ἡμέρες θὰ φαίνεται «σταυρωμένος», σταθερὸς στὸν ἀστερισμὸν τοῦ Σταυροῦ (ὁ γνωστὸς «Σταυρὸς τοῦ Νότου) ἕως ὅτου «ἀναστηθεῖ» καὶ πάλι κινούμενος κατὰ 1 μοῖρα πρὸς Βορρά. Εἶναι καὶ ἡ ἡμέρα «γεννήσεως» τοῦ Ἡλίου, ὁ ὕμνος τῶν Ἑλλήνων στὸ συμπαντικὸν αὐτὸ φαινόμενον, τὸ ὁποῖον κατήντησε ἀργότερα στὰ γνωστὰ πλέον «Χριστούγεννα»...  

Ἐν πάσῃ περιπτώσει, τὴν -σημερινὴ- 21η Ἰουνίου ὅταν ὁ Ἀπόλλων βρίσκεται στὸ ὑψηλότερον σημεῖον του φαίνοντας τὰ πάντα μὲ τὸ φῶς του, στὴν μεγαλυτέρα ἡμέρα τοῦ χρόνου, ἡ Κόρη χορεύει μὲ τὴν μητέρα της, Δήμητρα-Γῆ καὶ ἡ ἄρουρα ἑορτάζει δωρίζοντας στοὺς θνητούς, τοὺς βλαστούς της σὰν ἄλλη Περσεφόνη ποὺ ἀνεβαίνει ἀπὸ τὸν Κάτω στὸν Ἄνω Κόσμον· μὰ καὶ ὁ πυριγενής, πυριφεγγὴς καὶ πυρίβροντος υἰὸς τῆς Σεμέλης, Διόνυσος φαίνεται πὼς ξανασυνευρίσκεται μὲ τὴν κρητικιὰ κόρη τοῦ Μίνωος, Ἀριάδνη καὶ ἀναγεννᾶται ὁ καρπὸς τοῦ ἔρωτός τους, ὁ Στάφυλος («Βιβλιοθ. ἐπιτ.», 1,9, Ἀπολλόδωρος). 

Ὁ οἰνοδότης Διόνυσος ποὺ πρωτοέδωσε τὴν ἄμπελον στὸν βασιλέα Οἰνέα ( < οἶνος < ὀνίνημι =ὠφελῶ) καὶ τὸν ἐδίδαξε τὴν τέχνη παρασκευῆς τοῦ οἴνου («Βιβλιοθήκη», Α', 8,1, Ἀπολλόδωρος) δὲν ξεχνᾶ νὰ ὀνήσει μὲ τὴν τέχνη του τοὺς βροτούς, οἱ ὁποῖοι βαπτίζουν μὲ τὴν σειρά τους τὸν «Διόνυσον» στὸ ὕδωρ, δημιουργώντας τὸ κρασί ( < κεράννυμι = ἀνακατεύω ὑγρὸν μὲ ὑγρόν). Διότι «τὸ δὲ πίνειν -τὸν οἶνον- ἄκρατον, ἐθεωρεῖτο βαρβάρων ἴδιον» ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Πλάτων στοὺς «Νόμους» του (Α 637). 

Σήμερα δυστυχῶς οἱ περισσότεροι Ἕλληνες παράτησαν τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν ἐπιστημονικὴ παρατήρησιν τῆς Δημιουργίας καὶ τιμοῦν τὶς ἡμέρες τοῦ θερινοῦ ἡλιοστασίου τὸν ...Ἅι Γιάννη τὸν Φανιστή ( < φαίνω = φωτίζω ὡς ὁ Φαναῖος Ἀπόλλων), τὸν «Βαπτιστήν τοῦ Διονύσου-Χριστοῦ», ἀκολουθώντας τὶς διονυσιακὲς τελετές σὰν τοὺς ἄλλοτε καταδικασμένους σὲ θάνατον ἀπὸ τὰ ἀνθελληνικὰ αὐτοκρατορικὰ διατάγματα προγόνους μας. 

Σὲ πολλὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος τὸ βράδυ τῆς 23ης Ἰουνίου ἀνάπτουν φωτιές, ποὺ θυμίζουν καθαρμούς καὶ φωτίζουν ὡς τὸ πῦρ τοῦ Ἡλίου τὴν νύχτα, ὥστε νὰ «ἐξαγνίσουν τὸ κακόν», χρησιμοποιώντας πολλὲς φορὲς γιὰ προσάναμμα τὰ «μαγιάτικα στεφάνια», τὰ ὁποῖα κι αὐτὰ ἀνάγονται στὰ στεφάνια εἰρεσιώνης ποὺ τὰ κρεμοῦσαν μετὰ τὰ Πυανέψια στὶς θύρες τους οἱ πρόγονοί μας σύμφωνα μὲ ἕναν παλαιὸν χρησμόν καὶ τὰ ὁποῖα στεφάνια πέρασαν στὴν «Πρωτομαγιά», κατάλοιπον τῶν Ἀνθεστηρίων, ἄλλης ἑορτῆς τῶν Ἑλλήνων πρὸς τιμὴν τοῦ Διονύσου. 

Ἀλλοῦ οἱ κληδόνες ( =οἰωνοί, χρησμοί, μαντικὲς φωνές/ Κληδών= προσωποποίησις τῆς φήμης, κληδόνος) τοῦ Ἀπόλλωνος κατέληξαν στὸ ἔθιμον ποὺ ἀπεκλήθη «τῆς Κληδόνος» ἤ ἀλλοιῶς τοῦ «ἀμιλήτου νεροῦ» τὸ ὁποῖον ἀκολουθεῖται ἐπίσης παραμονὲς τῆς ἑορτῆς τοῦ «Ἅι Γιάννη τοῦ Φανιστοῦ καὶ Λαμπροφόρου». Κατὰ τὸ ἔθιμον νεαρὲς κοπέλες ἀκολουθοῦν ἕνα τελετουργικὸν ποὺ ἀπαιτεῖ ἀφωνία καὶ ἀστρικὴ συνέργεια, ὥστε νὰ τοὺς ἀποκαλυφθεῖ ὁ μέλλων σύζυγός τους (βλ. ἔρως*). 

Καὶ δὲν εἶναι μόνον αὐτοί, μὰ καὶ ὅσοι λαοὶ ἦρθαν σὲ ἐπαφὴ μὲ τῆν ἑλληνικὴ κοσμοθεωρία ἀπὸ τοὺς ἰθαγενεῖς τῆς Ἀμερικῆς μέχρι τὰ βάθη τῆς Ἀσίας καὶ ἀπὸ τὸν Νότον μέχρι τὸν Βορρᾶν συνεχίζουν νὰ ἑορτάζουν μὲ χορούς, φωτιὲς καὶ ἐξαγνισμοὺς τὸν Ἀπόλλωνα καὶ τὰ δῶρα ποὺ κουβαλᾶ καὶ μοιράζει μὲ τὶς ἀκτῖνες του ἀπὸ τὸ πτερωτὸν ἅρμα του, ἔστω κι ἄν τὸν παραλλάσσουν καὶ παραφθείρουν ὑποβιβάζοντάς τον ἀπὸ τὸ πεδίον τῆς κοσμοθεάσεως καὶ ἐπιστημονικότητος τῶν Ἑλλήνων στὸ πτωχὸν καὶ ἁπλουστευμένον παραμύθι τῆς ἑκάστοτε θρησκείας καὶ δόγματος. 

Ἔτσι βλέπει κανεὶς τοὺς ἄλλοτε τιμῶντες τὸν πρόγονόν τους Γαλάτη (ὐιὸν τοῦ Ἡρακλέους) Γάλλους νὰ ἑορτάζουν ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες τὸν Saint Jean τους τὸν «le Baptiste», τηρώντας ἔθιμα «προ-χριστιανικά», «παγανιστικά» κατὰ τοὺς καθολικοὺς κύκλους, «ὄχι καὶ τόσον ἀποδεκτὰ ἄνευ τῆς μετ' ἔπειτα «χριστιανικοποιήσεώς τους»» νὰ «ἐξαγνίζονται» στὶς φωτιὲς καὶ νὰ ἑορταζουν τὸν ἔρωτα· τοὺς ἄλλοτε ὑμνοῦντες τὰ δῶρα τοῦ Ἡλίου, ὡς ὁ προγονός τους Ὀδυσσείδης βασιλεὺς Ἰταλός, Ἰταλοὺς νὰ ἑορτάζουν τὸν San Giovanni Battista μὲ φωτιές, κατὰ «ῥωμαϊκὸν τρόπον» (ἡ λέξις «ἕλλην» ἀφ' ὅτι φαίνεται πονᾶ καὶ τοὺς ἐκεῖ «ἐγκρίτους»)· τοὺς κατοικοῦντες στὴν γῆν τοῦ Πανός, Ἰσπανοὺς νὰ χαίρονται καθ' ὅμοιον τρόπον τὸν San Juan τὸν Bautista τους· τὰ ἴδια καὶ οἱ ὑπόλοιποι κάτοικοι τῆς γηραιᾶς Ἡπείρου, ποὺ φέρει τὸ ὄνομα τῆς κόρης τοῦ Ἀγήνορος, Εὐρώπης· τὰ ἴδια ὅμως συμβαίνουν καὶ ἀνὰ τὸν ὑπόλοιπον κόσμον, ἀπὸ τὴν Μεγάλην Ἥπειρον τῶν Ἑλλήνων (τὴν χιλιετίες ἀργότερα ἀποκαλουμένην Ἀμερικὴν) μέχρις ὅπου καὶ μέχρις ὅτου τὸ ἑλληνικὸν στοιχεῖον καὶ ἔθιμα ἔπρεπε νὰ καταπολεμηθοῦν μὲ τὸν πιὸ δόλιον τρόπον· διὰ τῆς παραχαράξεως τῆς Ἰδέας... 

Διόλου τυχαίως βεβαίως ὁ «Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής» ἐτέθη νὰ «γεννᾶται» 6 μῆνες μετὰ τὴν «γέννησιν τοῦ Ἰησοῦ» (ὑποτίθεται τὸν Δεκέμβριον), καθῶς κάπως ἔπρεπε νὰ συντονιστοῦν τὰ ἑβραιοπρεπῆ παραμύθια μὲ τὰ ἡλιοστάσια γιὰ νὰ πετύχει ἀπολύτως ἡ παραχάραξις καὶ κιβδηλεία. 

Κι ἐπειδὴ ὁ Ἀπόλλων-Ἥλιος ἐκτὸς ἀπὸ Λυκηγενὴς εἶναι καὶ Λυρογηθὴς καὶ Μουσαγέτης, μὰ καὶ ὁ Διόνυσος ἄριστος αὐλητής, ἡ 21η Ἰουνίου, ἡμέρα ἐνάρξεως τοῦ θερινοῦ ἡλιοστασίου,  καθιερώθηκε παγκοσμίως ὡς ἡμέρα μουσικῆς καὶ διοργανώνονται σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς Γῆς διάφορα μουσικὰ δρώμενα. 

* Γράφει ὁ Ἡσίοδος στὴν «Θεογονία» του (116) : 

«ἤτοι μὲν πρώτιστα Χάος γένετ᾽· αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽ εὐρύστερνος...Τάρταρά τ᾽ ἠερόεντα μυχῷ χθονὸς εὐρυοδείης, ἠδ᾽ Ἔρος, ὃς κάλλιστος ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι». 

Ἐξ αἰτίας τοῦ ἔρωτος «τὰ πάντα ἥρμοσται ἀλλήλοις ( =ἔχουν προσαρμοσθῆ), ὡς ἐν ἔρωτι μένῃ, κόσμου στοιχεῖα θέοντα» ( =ὥστε νὰ παραμένουν ἐν ἔρωτι τὰ στοιχεῖα τοῦ σύμπαντος τὰ ὁποῖα κινοῦνται ταχέως), Πρόκλος, Ὀρφικά. 

Καὶ αὐτὸς ὁ ἔρως γέννησε καὶ τὴν μουσική-ἁρμονία· ὁ Πυθαγόρας ὑποστήριζε πὼς ἀπὸ τὴν περιφορὰ τῶν πλανητῶν ἐπὶ τῶν τροχιῶν τους καὶ χάριν στὴν τριβή τους μὲ τὸν αἰθέρα τοῦ γαλαξία, παράγονται ἤχοι τῶν ὁποίων τὸ μουσικὸν ὕψος ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἀκτῖνα κάθε τροχιᾶς καὶ τὴν ταχύτητα τῆς περιφορᾶς τοῦ κάθε πλανήτου. Τὸ σύνολον τῶν ἤχων αὐτῶν τὸ ὠνόμασε «Ἁρμονία τῶν σφαιρῶν». 

Τὸ ἡλιακόν μας σύστημα (καὶ ὄχι μόνον) δὲν εἶναι παρὰ μία μουσικὴ συμφωνία τῶν παραγομένων ἤχων ἐκ τῆς κινήσεως τῶν πλανητῶν μὲ διευθύνοντα (μαέστρον) τὸν ἥλιον (διόλου τυχαίως λοιπὸν ὁ Ἀπόλλων ἐλέχθη θεὸς τῆς μουσικῆς καὶ καθοδηγητὴς τῶν Μουσῶν). 

Ἡ δὲ ἀπόστασις τῶν πλανητῶν μεταξύ τους καὶ ἀπὸ τὸν ἥλιον, ἄν τεθεῖ σὲ μῆκος χορδῆς καὶ παιχτεῖ σὲ συγχορδία, παράγει μουσικήν. Ἡ διαπίστωσις τοῦ Πυθαγόρος ποὺ ἀγαποῦσε καὶ ἐπεδίωκε τὴν ἀπόλυτον ἡσυχίαν, ὥστε νὰ δύναται νὰ ἀκούσει τὴν μουσικὴ τοῦ σύμπαντος ( «Περὶ τοῦ πυθαγορικοῦ βίου», Ἰάμβλιχος/ «Πυθαγόρου βίος», Πορφύριος), ὡς εἶναι γνωστόν, ἔχει πλέον έπιβεβαιωθεῖ καὶ μὲ τὰ σύγχρονα μέσα ἐρεύνης τοῦ διαστήματος. Ἡ γῆ ποὺ κατοικοῦμε δὲν εἶναι παρὰ μέρος ἑνὸς συνόλου ὁμόκεντρων σφαιρῶν, ὅπου οἱ ἀποστάσεις τους ῥυθμίζονται μὲ μουσικὰ διαστήματα. Ἡ ἁρμονία τους εἶναι μία ἀέναος συναυλία... 

«Σύμφωνα μὲ τὶς διαβεβαιώσεις -τοῦ Πυθαγόρα- οἱ ἦχοι τῶν ἑπτὰ πλανητῶν καὶ τῆς σφαίρας τῶν ἀπλανῶν ἀστέρων, μαζὶ μ' αὐτὸν τῆς σφαίρας ποὺ ἑμεῖς λέμε ὅτι βρίσκεται ἀπὸ πάνω μας, ἀλλὰ ποὺ -οἱ Πυθαγόριοι- ὠνόμαζον ἀντίχθονα συναποτελοῦσαν τὶς ἐννέα Μοῦσες. Καὶ τὴν ἀνάμειξιν ὅλων, τὴν συμφωνία τους, αὐτὸ ποὺ σὰν σύνδεσμος τὶς κρατᾶ ὅλες μαζί καὶ τοῦ ὁποίου καθεμία ἀποτελεῖ μέρος καὶ ἀπόρροια ἀπὸ τὸ ἀέναον καὶ ἀγέννητον, τὴν ἀπεκάλει Μνημοσύνη», Πυθαγόρου Βίος, 31, Πορφύριος. 

Σχετικῶς ὅμως μὲ τὸν ἡγέτη τῶν Μουσῶν, τὸν Μουσαγέτη Ἀπόλλωνα συμβαίνει καὶ τὸ ἑξῆς ἐκπληκτικὸν καὶ διόλου τυχαῖον. Ὁ Ἀπόλλων-Ἥλιος ἐκτὸς ἀπὸ θεὸς τῆς μουσικῆς εἶναι καὶ ἰατρὸς τῶν θεῶν. Καὶ ἡ Μουσικὴ εἴτε κυριολεκτικῶς, δηλαδὴ ὡς τέχνη, ἐπιστήμη καὶ βαθεῖα ἐπιστημονικότης, εἴτε μὲ τὴν σημερινὴ στενεμένη της ἔννοια, αὐτὴν τῆς Ἁρμονίας (μὲ τὴν ὁποία ἁρμονία παρ' ὅλ' αὐτὰ οἱ σημερινὲς «μελωδίες» δὲν ἔχουν καμμία σχέσιν), εἶναι σὲ θέσιν νὰ θεραπεύσει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν καὶ νὰ τὴν ἐπαναφέρει στὴν τροχιά της, ὅταν αὐτὴ ἐκτροχιαστεῖ καὶ περιπέσει σὲ σφάλματα καὶ πάθη· 

«Ἡ ἁρμονία περιέχει περιφορὲς συγγενεῖς πρὸς τὶς τροχὲς τῆς ψυχῆς μας· αὐτὸς λοιπὸν ποὺ ἐπικαλεῖται τὶς Μοῦσες μὲ σύνεσιν δὲν προσφεύγει στὴν ἁρμονία ἐπειδὴ θέλει νὰ ἐπιτύχει τὴν ἀλόγιστη ἡδονή...ἀντιθέτως ἡ ἁρμονία μᾶς ἔχει δοθεῖ ἀπὸ τὶς Μοῦσες ὡς σύμμαχος στὴν προσπάθειά μας νὰ ἐπιβάλουμε τάξιν στὴν διαταραγμένη κίνησιν τῆς ψυχῆς καὶ νὰ τὴν φέρουμε σὲ συμφωνία μὲ τὸν ἑαυτόν της», Τίμαιος, 47d, Πλάτων. 

Χαρακτηριστικὸν παράδειγμα ὁ Πυθαγόρας ὁ ὁποῖος ἐθεράπευε τοὺς ψυχικῶς ἀσθενεῖς μὲ ἐπῳδοὺς καὶ μελωδίες κατάλληλες· 

«Γιατὶ ἤξερε κάποιες μελωδίες ποὺ θεραπεύουν τὶς ἀσθένειες τοῦ σώματος κι ὅταν τὶς τραγουδοῦσε, ὅσοι δὲν ἦταν καλὰ στέκονταν καὶ πάλι στὰ πόδια τους. Ἄλλες πάλι ἔκαναν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ξεχνοῦν τὴν λύπη, κατεύναζαν τὴν ὁργὴ καὶ ἔδιωχναν μακριὰ τὶς παράλογες ἐπιθυμίες», Πυθαγ. βίος, 33, Πορφύριος. 

«Ὁ Πυθαγόρας ἐφήρμοζε θεϊκῶς σκεπτόμενος συνδυασμοὺς κάποιων διατονικῶν, χρωματικῶν καὶ ἐναρμονίων κλιμάκων, μὲ τὰ ὁποῖα εὐκόλως μετέτρεπε στὰ ἀντίθετα τὰ πάθη τῆς ψυχῆς ποὺ εἶχαν δημιουργηθεῖ προσφάτως καὶ εἶχαν γεννηθεῖ παράλογα, καὶ τὰ καθωδηγοῦσε μεταστρέφοντας τὴν λύπη καὶ τὴν ὀργή, τὸν παράλογον οἶκτον, τὸν φθόνον, τὸν φόβον, κάθε εἴδους ἐπιθυμίες καὶ πάθη, ὀρέξεις, μαλθακότητες, νωθρότητες καὶ βιαιότητες, τὸ καθένα σὲ ἀρετή, μὲ τὶς ἁρμόζουσες μελωδίες, σὰν νὰ ἦταν σωτήριοι συνδυασμοὶ φαρμάκων», Ἰάμβλιχος. 

Ὁ ἴδιος βιογράφος τοῦ Πυθαγόρου, Ἰάμβλιχος, ἀναφέρεται καὶ σὲ ἕνα γεγονὸς ὅπου ὁ Ἐμπεδοκλῆς, μαθητὴς τοῦ Πυθαγόρου, κατάφερε νὰ σώσει μὲ τὴν μουσική του τὸν Ἄγχιτον ἀπὸ τὴν δολοφονικὴ μανία ἑνὸς νεαροῦ. Ὁ Ἐμπεδοκλῆς παίζοντας μὲ τὴν λύρα του στὸν κατάλληλον τόνον μία κατευναστικὴ μελωδία γλύτωσε καὶ τὸν νεαρὸν ἀπὸ τὸ νὰ διαπράξει ἔγκλημα καὶ μάλιστα ἀπὸ τότε ὁ νέος αὐτὸ ἔγινε καὶ μαθητής του. 

Μὰ καὶ τὴν ἀνεξέλεγκτην συμπεριφορὰ τῶν μεθυσμένων μποροῦσε νὰ ἐλέγξει μὲ τὶς μελωδίες του ὁ Πυθαγόρας, συνήθως μὲ σπονδείους (βλ. καὶ δακτυλικὸν ἑξάμετρον Ὁμήρου, ποὺ θεωρεῖται ἐπίσης θεραπευτικόν). 

Ποιοί Γάλλοι καὶ «Fête de la musique» λοιπόν; Καὶ ποιοί Βαπτιστὲς Γιάννηδες καὶ ἑβραϊκὰ σκατὰ μποροῦν ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστον νὰ προσεγγίσουν τὴν θεῖα πάνσοφη Δημιουργία; Αὐτὴ προσεγγίζεται μόνον διὰ τῆς φιλο-σοφίας κι ὄχι μὲ κακέκτυπα γελοῖα παραμύθια χοχμάδων παραδοπίστων...