Ετυμολογική

Μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες σκηνὲς τῆς Ἰλιάδος εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ γιὰ τὰ μάτια μιᾶς γυναικός, τῆς Βρισηίδος, ὁ Ἀχιλλεὺς εἶναι ἕτοιμος νὰ σκοτώσει τὸν βασιλέα Ἀγαμέμνονα ποὺ τὴν διεκδικεῖ. Τελευταία στιγμὴ κι ἐνῶ ἔχει τραβήξει τὸ ξίφος του ὁ Ἀχιλλεὺς συγκρατεῖται ἀπὸ τὸ λογικὸν μέρος τῆς ψυχῆς. Ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ (σοφία) τὸν τραβᾶ ἀπὸ τὰ ξανθὰ μαλλιά του, ὡς ὁ ἡνίοχος ἀναχαιτίζει τὸν μανιασμένον ἵππον του, τραβώντας του τὴν χαίτην. ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ Α', 195-222 Ο ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ ΕΜΠΟΔΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΛΑΔΑ. Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΘΕΟΥ, ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΣΕΓΓΟΝΟΥ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, ΑΧΙΛΛΕΩΣ  (Ὣς φάτο· Πηλεΐωνι δ’ ἄχος γένετ’, ἐν δέ οἱ ἦτορ στήθεσσιν λασίοισι διάνδιχα μερμήριξεν, ἢ ὅ γε φάσγανον ὀξὺ ἐρυσσάμενος παρὰ μηροῦ τοὺς μὲν ἀναστήσειεν, ὃ δ’ Ἀτρεΐδην ἐναρίζοι, ἦε χόλον παύσειεν ἐρητύσειέ τε θυμόν).  ἧος ὃ ταῦθ’ ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, ἕλκετο δ’ ἐκ κολεοῖο μέγα ξίφος, ἦλθε δ’ Ἀθήνη οὐρανόθεν· πρὸ γὰρ ἧκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη ἄμφω ὁμῶς θυμῷ φιλέουσά τε κηδομένη