Ετυμολογική

Ο ΑΠΑΤΗΛΟΣ ΟΝΕΙΡΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ. Ο ΟΝΕΙΡΟΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΝΕΣΤΟΡΑ ΛΕΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΥΔΟΝΤΑ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΤΡΩΕΣ, ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΩΣ ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΛΕΟΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ «βάσκ’ ἴθι οὖλε ὄνειρε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν· ἐλθὼν ἐς κλισίην Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο πάντα μάλ’ ἀτρεκέως ἀγορευέμεν ὡς ἐπιτέλλω· θωρῆξαί ἑ κέλευε κάρη κομόωντας Ἀχαιοὺς πανσυδίῃ· νῦν γάρ κεν ἕλοι πόλιν εὐρυάγυιαν Τρώων· οὐ γὰρ ἔτ’ ἀμφὶς Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντες ἀθάνατοι φράζονται· ἐπέγναμψεν γὰρ ἅπαντας Ἥρη λισσομένη, Τρώεσσι δὲ κήδε’ ἐφῆπται».  Ὣς φάτο, βῆ δ’ ἄρ’ ὄνειρος ἐπεὶ τὸν μῦθον ἄκουσε· καρπαλίμως δ’ ἵκανε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν, βῆ δ’ ἄρ’ ἐπ’ Ἀτρεΐδην Ἀγαμέμνονα· τὸν δὲ κίχανεν εὕδοντ’ ἐν κλισίῃ, περὶ δ’ ἀμβρόσιος κέχυθ’ ὕπνος. στῆ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ κεφαλῆς Νηληΐῳ υἷι ἐοικώς Νέστορι, τόν ῥα μάλιστα γερόντων τῖ’ Ἀγαμέμνων· τῷ μιν ἐεισάμενος προσεφώνεε θεῖος ὄνειρος· «εὕδεις Ἀτρέος υἱὲ δαΐφρονος ἱπποδάμοιο· οὐ χρὴ παννύχιον εὕδειν βουληφόρον ἄνδρ