Ετυμολογική

ΤΡΩΕΣ ΚΑΙ ΑΧΑΙΟΙ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΙ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΗΝ ΜΑΧΗΣ. ΟΙ ΜΕΝ ΤΡΩΕΣ ΕΠΟΡΕΥΟΝΤΟ ΜΕ ΚΛΑΓΓΗ ΚΑΙ ΦΩΝΕΣ, ΟΙ ΔΕ ΑΧΑΙΟΙ ΑΜΙΛΗΤΟΙ ΑΛΛΑ ΑΠΟΠΝΕΟΝΤΕΣ ΜΕΝΟΣ ΕΚΙΝΟΥΝΤΟ ΣΑΝ ΘΥΕΛΛΑ, ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΣ ΣΚΟΝΗ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥΣ. ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΣΑΝ ΚΟΝΤΑ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, ΣΤΟΥΣ ΤΡΩΕΣ ΠΡΟΜΑΧΙΖΕ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ-ΠΑΡΙΣ, ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑ ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗΣ, ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΞΑ ΚΑΙ ΞΙΦΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΔΟΡΑΤΑ ΦΙΝΙΡΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΧΑΛΚΟΝ. Ο ΠΑΡΙΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΡΓΕΙΩΝ ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΕ ΜΑΧΗ.  ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΠΗΡΕ ΕΙΔΗΣΙΝ Ο ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΕΧΑΡΗ ΩΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ ΛΕΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑ ΘΗΡΑΜΑ. ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΤΟΝ ΕΙΔΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ, ΕΛΕΓΕ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΗΔΗΞΕ ΜΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΠΛΟΣ. ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΙΔΕ Ο ΠΑΡΙΣ ΧΛΩΜΙΑΣΑΝ ΤΑ ΜΑΓΟΥΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΤΡΕΜΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΕ ΑΜΕΣΩΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ ΤΩΝ ΤΡΩΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ (ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ Ο ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΝ ΜΕΤΩΝΟΜΑΖΕΙ ΣΕ ΠΑΡΙΝ = ΔΕΙΛΟΝ).  ΟΤΑΝ ΕΙΔΕ Ο ΕΚΤΩΡ ΤΟΝ ΑΔΕ

Ο ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΑΠΟΙΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΚΡΟΝΙΑΣ/ ΟΙΝΩΤΡΙΑΣ (ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΝ ΤΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ ΠΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΩΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΤΑΙ  ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Παρακολουθώντας κανεὶς στὴν μαγνητοσκόπησιν τὶς μαρτυρίες τῶν λιγοστῶν καὶ γηραιῶν πλέον κατοίκων τῆς Κάτω Ἰταλίας καὶ τῶν ἀκόμη πιὸ λίγων ποὺ διατηροῦν μέχρι σήμερα καθαρωτέρα τὴν ἑλληνικὴ αὐδὴ στὰ μέρη αὐτά, κατανοεῖ τὸν σταδιακὸν ἀφελληνισμὸν ποὺ ἐπιτυγχάνεται -καὶ- ἐκεῖ ἀφ' ἑνὸς διὰ τῆς ἐρημοποιήσεως καὶ ἀφ' ἑτέρου διὰ τῆς ἐξαλείψεως τῶν τοπικῶν διαλέκτων καὶ τοῦ σταδιακοῦ ἐκβαρβαρισμοῦ τῆς γλώσσης καὶ μάλιστα μὲ τὶς εὐλογίες τῶν «ἐπιστημόνων». Διότι ἀλλοίμονον ἄν ἡ γλῶσσα ἦταν ἁπλῶς ἕνας τρόπος ἐπικοινωνίας, ὅπως εἴθισται νὰ θεωρεῖται ἐκ πολλῶν «ἐγκρίτων» σήμερα, καὶ ὄχι ὁ κῶδιξ προγραμματισμοῦ τοῦ ἐγκεφάλου, ὁ δίαυλος συνδέσεως καὶ ἐκφράσεως τῆς ψυχῆς/ διανοίας μὲ τὸν ἐξωτερικὸν κόσμον, ἡ «ὑπὸ γνῶσιν ἄγουσα τὰ ἐν τῇ διανοίᾳ

ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΤΣΑΚΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΤΡΟΕΠΗ ΘΕΡΣΙΤΗ ΠΟΥ ΒΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ. Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΧΤΥΠΑ ΤΟΝ ΘΕΡΣΙΤΗ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΥΠΟΧΩΡΕΙ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΕΝΕΞΙΝ, Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΒΓΑΖΕΙ ΛΟΓΟΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ   «...ἑλὼν γὰρ ἔχει γέρας αὐτὸς ἀπούρας. ἀλλὰ μάλ’ οὐκ Ἀχιλῆϊ χόλος φρεσίν, ἀλλὰ μεθήμων· ἦ γὰρ ἂν Ἀτρεΐδη νῦν ὕστατα λωβήσαιο».  Ὣς φάτο νεικείων Ἀγαμέμνονα ποιμένα λαῶν, Θερσίτης· τῷ δ’ ὦκα παρίστατο δῖος Ὀδυσσεύς, καί μιν ὑπόδρα ἰδὼν χαλεπῷ ἠνίπαπε μύθῳ· «Θερσῖτ’ ἀκριτόμυθε, λιγύς περ ἐὼν ἀγορητής, ἴσχεο, μηδ’ ἔθελ’ οἶος ἐριζέμεναι βασιλεῦσιν· οὐ γὰρ ἐγὼ σέο φημὶ χερειότερον βροτὸν ἄλλον ἔμμεναι, ὅσσοι ἅμ’ Ἀτρεΐδῃς ὑπὸ Ἴλιον ἦλθον. τὼ οὐκ ἂν βασιλῆας ἀνὰ στόμ’ ἔχων ἀγορεύοις, καί σφιν ὀνείδεά τε προφέροις, νόστόν τε φυλάσσοις. οὐδέ τί πω σάφα ἴδμεν ὅπως ἔσται τάδε ἔργα, ἢ εὖ ἦε κακῶς νοστήσομεν υἷες Ἀχαιῶν. τὼ νῦν Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ποιμένι λαῶν, ἧσαι ὀνειδίζων, ὅτι οἱ μάλα πολλὰ διδοῦσιν ἥρωες Δαναοί· σὺ δὲ κερτομέων ἀγορεύεις. ἀλλ’ ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται· εἴ

Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΑΓΕΙΡΕΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΣΤΑ ΠΛΟΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ. ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ Ο ΘΕΡΣΙΤΗΣ ΒΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ  «δαιμόνι’ οὔ σε ἔοικε κακὸν ὣς δειδίσσεσθαι, ἀλλ’ αὐτός τε κάθησο καὶ ἄλλους ἵδρυε λαούς· οὐ γάρ πω σάφα οἶσθ’ οἷος νόος Ἀτρεΐωνος· νῦν μὲν πειρᾶται, τάχα δ’ ἴψεται υἷας Ἀχαιῶν  ἐν βουλῇ δ’ οὐ πάντες ἀκούσαμεν οἷον ἔειπε; μή τι χολωσάμενος ῥέξῃ κακὸν υἷας Ἀχαιῶν· θυμὸς δὲ μέγας ἐστὶ διοτρεφέων βασιλήων, τιμὴ δ’ ἐκ Διός ἐστι, φιλεῖ δέ ἑ μητίετα Ζεύς.  Ὃν δ’ αὖ δήμου τ’ ἄνδρα ἴδοι βοόωντά τ’ ἐφεύροι, τὸν σκήπτρῳ ἐλάσασκεν ὁμοκλήσασκέ τε μύθῳ· δαιμόνι’ ἀτρέμας ἧσο καὶ ἄλλων μῦθον ἄκουε, οἳ σέο φέρτεροί εἰσι, σὺ δ’ ἀπτόλεμος καὶ ἄναλκις οὔτέ ποτ’ ἐν πολέμῳ ἐναρίθμιος οὔτ’ ἐνὶ βουλῇ· οὐ μέν πως πάντες βασιλεύσομεν ἐνθάδ’ Ἀχαιοί· οὐκ ἀγαθὸν πολυκοιρανίη· εἷς κοίρανος ἔστω, εἷς βασιλεύς, ᾧ δῶκε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω σκῆπτρόν τ’ ἠδὲ θέμιστας, ἵνά σφισι βουλεύῃσι. Ὣς ὅ γε κοιρανέων δίεπε στρατόν· οἳ δ’ ἀγορὴν δὲ αὖτις ἐπεσσεύοντο νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων ἠχῇ,