Ο ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΑΠΟΙΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΚΡΟΝΙΑΣ/ ΟΙΝΩΤΡΙΑΣ (ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΝ ΤΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ ΠΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΩΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΤΑΙ
Παρακολουθώντας κανεὶς στὴν μαγνητοσκόπησιν τὶς μαρτυρίες τῶν λιγοστῶν καὶ γηραιῶν πλέον κατοίκων τῆς Κάτω Ἰταλίας καὶ τῶν ἀκόμη πιὸ λίγων ποὺ διατηροῦν μέχρι σήμερα καθαρωτέρα τὴν ἑλληνικὴ αὐδὴ στὰ μέρη αὐτά, κατανοεῖ τὸν σταδιακὸν ἀφελληνισμὸν ποὺ ἐπιτυγχάνεται -καὶ- ἐκεῖ ἀφ' ἑνὸς διὰ τῆς ἐρημοποιήσεως καὶ ἀφ' ἑτέρου διὰ τῆς ἐξαλείψεως τῶν τοπικῶν διαλέκτων καὶ τοῦ σταδιακοῦ ἐκβαρβαρισμοῦ τῆς γλώσσης καὶ μάλιστα μὲ τὶς εὐλογίες τῶν «ἐπιστημόνων». Διότι ἀλλοίμονον ἄν ἡ γλῶσσα ἦταν ἁπλῶς ἕνας τρόπος ἐπικοινωνίας, ὅπως εἴθισται νὰ θεωρεῖται ἐκ πολλῶν «ἐγκρίτων» σήμερα, καὶ ὄχι ὁ κῶδιξ προγραμματισμοῦ τοῦ ἐγκεφάλου, ὁ δίαυλος συνδέσεως καὶ ἐκφράσεως τῆς ψυχῆς/ διανοίας μὲ τὸν ἐξωτερικὸν κόσμον, ἡ «ὑπὸ γνῶσιν ἄγουσα τὰ ἐν τῇ διανοίᾳ» καὶ διασώζουσα ἱστορία, γνῶσιν, πολιτισμόν, καὶ ἄν ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν μητέρα ἑλληνικήν, ἡ διασώζουσα καὶ τὶς ἀπαρχὲς αὐτοῦ τοῦ σύμπαντος.
Φυσικῶς διόλου ἀπίστευτον εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἑλληνικὴ φωνή, ὡς ἀρχαιοτέρα, μήτηρ, δημιουργὸς πολεμᾶται ἀσυστόλως καὶ ἐπιμόνως σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς καὶ μαζί της καὶ ὅσα αὐτὴ διαζώζει καὶ κουβαλᾶ, στὰ πλαίσια τῆς ἠλιθιοποιήσεως, καὶ πλήρους δουλοποιήσεως ποὺ μαζικῶς καὶ παγκοσμίως προωθεῖται ἀπὸ ἐνθεσιδούλους καὶ τὰ ἀνόσια ἀφεντικά τους· ἄλλωστε οἱ ὁμηρικοὶ «αὐδήεις», ἤτοι οἱ ὁμιλοῦντες ἁρμονικῶς, οἱ ᾄδοντες, κατέληξαν ἀπὸ καιρὸν ἀν-άρμοστοι βαρβαρόφωνοι, ἰδίως οἱ ἀπομακρυνόμενοι ἀπὸ τὰ ἱερὰ χώματα τῆς Ἑλλάδος, μέχρις ὅτου ἀπὸ μέροπες ( = μερίζοντες τὴν ὄπα/ φωνή τους, ἤτοι συλλαβίζοντες) ποὺ γράφει καὶ πάλι ὁ Ὅμηρος νὰ καταντήσουν καὶ ἐντελῶς ὡς τὰ θηρία, τὰ ὁποῖα κατὰ τὴν ἀριστοτελικὴ παρατήρησιν «καὶ γὰρ τῶν θηρίων εἰσὶν ἀδιαίρετοι φωναί, ὧν οὐδεμίαν λέγω στοιχεῖον», εἶναι παντελῶς ἀστοιχείωτα. Διότι ἀληθῶς καὶ τὰ ζῷα φθέγγουν τινὰ ἀδιαίρετα βάγματα καὶ πράγματι συνεννοοῦνται μεταξύ τους, μὰ στεροῦνται τῶν δώρων τοῦ Προμηθέως. Ὑπάρχουν μάλιστα μέχρι σήμερα καὶ ἀπολίτιστοι λαοὶ κρυμμένοι στὰ βάθη τῆς Ἀφρικῆς καὶ ὅπου ἀλλοῦ, οἱ ὁποῖοι μὲ κραυγὲς καὶ κρότους ἐξυπηρετοῦν τὶς καθημερινές τους ἀνάγκες, μὰ πολιτισμὸν οὐδέποτε κατέφερον καὶ οὔτε θὰ καταφέρουν νὰ δημιουργήσουν, γιατὶ γλῶσσα καὶ πολιτισμὸς εἶναι ἀλληλένδετα καὶ ἀνάλογα στὸν ἴδιον βαθμὸν ποὺ εἶναι καὶ ἡ ὑψηλὴ διάνοια μὲ τὴν ἀνεπτυγμένη γλῶσσαν.
Μὲ ἀφορμὴ τὸ κάτωθι ὀπτικοακουστικὸν ἀπόσπασμα λοιπὸν ἔρχεται αὐτομάτως στὸν νοῦν ἡ σύγκρισις τῶν προσπαθειῶν τῶν ἁπανταχοῦ Ἑλλήνων παλαιότερα καὶ σήμερα στὸ νὰ διατηρήσουν ἀναλλοίωτη καὶ ζωντανὴ τὴν ταυτότητα, τὴν κληρονομιά, τὴν ἱστορία τους.
Τὸ συμπέρασμα δὲ ποὺ βγάζει τὶς ἀπὸ τὶς μαρτυρίες τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εἶναι πὼς οἱ ἁπλοῖ ἐργάτες, οἱ πτωχότεροι, οἱ μὴ ἔχοντες τὴν ἀτυχία νὰ μορφοποιηθοῦν συνέχιζαν νὰ ὁμιλοῦν τὴν αὐδὴ ποὺ τοὺς παραδόθηκε ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μητρός τους καὶ κατάφεραν νὰ διατηρήσουν ὡς ἕναν μέγα βαθμὸν ἀλώβητη τὴν ἑλληνικὴ κληρονομιά τους, σὲ ἀντιδιαστολὴν μὲ τοὺς «μορφωμένους» καθηγητάδες καὶ τοὺς ξυπασμένους προὔχοντες ἐκεῖ (Μεγάλη Ἑλλάς), οἱ ὁποῖοι ἑκουσίως/ ἀκουσίως ἀπὸ πολὺ παλιὰ πολεμοῦσαν τὴν ἱστορία, ἀπεδόμουν τὴν σημασία καὶ αἴγλην τῆς ἑλληνικῆς μὲ τὸ νὰ τὴν περιφρονοῦν -παρ' ὅτι ἦταν ἡ μητρική τους γλῶσσα- καὶ μὲ τὸ νὰ συμβουλεύουν τοὺς γονεὶς νὰ μὴ μεταλαμπαδεύουν στὰ τέκνα τους τὸ θεῖον ἑλληνικὸν δῶρον, παρὰ νὰ τὰ προγραμματίζουν καὶ νὰ τὰ ἐκπαιδεύουν στὴν ἐκβαρβαρισμένη μορφὴ αὐτῆς, ἤτοι στὴν ἐγγονή της, στὰ ἰταλικά.
Καὶ προφανῶς τὰ ἰταλικὰ ὅπως καὶ ἀμέτρητες ἄλλες γλῶσσες εἶναι ἑλληνογενεῖς, μὰ ὅσον μεγαλύτερος εἶναι ὁ ἐκβαρβαρισμὸς τῶν ἐτύμων μας, τόσον πιὸ εὔκολα καὶ γρήγορα ὁδηγεῖ σὲ ἐκβαρβαρισμὸν καὶ τῆς σκέψεως καὶ ἀκόμη χειρότερα σὲ ἀπώλεια τοῦ εἱρμοῦ σημαίνοντος-σημαινομένου καὶ λόγῳ αὐτῆς τῆς γλωσσικῆς ἐξασθενήσεως σὲ συμβατικότητα. Γεγονὸς τὸ ὁποῖον ἀργὰ ἤ γρήγορα συμβάλλει μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὸ νὰ ἀμβλυνθεῖ ὁ ὁρίζων διανοήσεως στοὺς ἀσπαζομένους τέτοιες «ἐπιστημονικὲς» ἐκπτώσεις καὶ σὲ προϊοῦσα ἀβελτερία ποὺ θὰ ἐπιτρέπει -ἄν μή τί ἀλλον- τὴν ἄνθισιν ἀνθιστορικῶν ὑποθέσεων καὶ θεωριῶν, παραχάραξιν τῆς ἀληθείας, τῆς ἱστορίας καὶ ἐν τέλει ὁλικὸν ἀφανισμόν, ἀρχικῶς ἱστορικὸν καὶ μετ' ἔπειτα καὶ βιολογικόν. Δὲν χρειάζεται ἄλλωστε νὰ πάει καὶ πολὺ μακριὰ κανείς, ἀρκεῖ νὰ κυττάξει γύρω του καὶ νὰ δεῖ πῶς ἔχει ἐκπέσει πολιτισμικῶς καὶ ἀξιακῶς ὁ Ἕλλην, ὅσον ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν γλῶσσα του καὶ τὰ πάτρια, καὶ τί «πολιτισμόν» προετοιμάζει γιὰ τὶς μέλλουσες γενιές -ἄν καταφέρει νὰ δημιουργήσει κιόλας-.
Ἀκόμη καὶ ὅσον ἀφορᾶ ἀποκλειστικῶς στὰ γλωσσικὰ ζητήματα, ἀκόμη κι ἐκεῖ παρατηρεῖται δυστυχῶς ἀπὸ τοὺς νουνεχεῖς τουλάχιστον ἐνδιατρίβοντες μὲ νεώτερες γενιὲς πὼς τὸ βαρέλι δὲν φαίνεται νὰ ἔχει πάτον, καθὼς ἀπὸ τὴν μάστιγα τῆς λεξιπενίας τῶν προηγουμένων γενεῶν, πλέον ἔχουν συνανατείλει ἀκόμη μεγαλυτέρες μάστιγες· ἀπ'τὴν μία αὐτὴ τοῦ ἐγκεφαλικοῦ προγραμματισμοῦ τῶν νέων σὲ βάρβαρες ἐκδοχὲς τῆς ἑλληνικῆς, κυρίως στὰ δύσθροα ἀγγλικὰ λόγῳ τῆς μονίμου ἐνασχολήσεως τῶν παρατημένων πλέον ἑλληνοπαίδων μὲ διάφορα ἀλλόγλωσσα προγράμματα, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ διανοητικὴ ἰσχνοποίησις τῶν νέων Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι δὲν δύνανται ὄχι νὰ ἐπιχειρηματολογήσουν καὶ νὰ ἐκφέρουν γνώμη, ὀρθώνοντας τὸ ἀνάστημά τους, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ συντάξουν πρότασιν, νὰ ἀναγνώσουν ὀρθῶς μισὴ περίοδον, νὰ ὀρθογραφήσουν, ἀκόμη καὶ νὰ ποῦν τὴν ἀλφάβητον! Πλεῖστοι ἔφηβοι σήμερον ἐκφράζονται ἀρτιώτερα καὶ σκέπτονται μὲ τὸ ἁπλοϊκὸν κώδικα τῆς βαρβάρου καὶ ἠλιθιογενοῦς ἀγγλικῆς, παρὰ μὲ τὴν πλουσία καὶ ἐκγυμνάσασα τὸν νοῦν μητρική τους ἑλληνική!
Ἐπιστρέφοντας στὰ τῆς μαγνητοσκοπήσεως ἀξιόλογον εἶναι ὅτι καὶ στὶς συγκεκριμένες περιοχὲς τῆς Ἰταλίας παρατηρεῖται ὅ,τι καὶ στὴν μητροπολιτικὴ Ἑλλάδα· γήρανσις τοῦ πληθυσμοῦ σὲ συνδυασμὸν μὲ σχεδὸν ἀνύπαρκτον ἀριθμὸν γεννήσεων, πρᾶγμα ποὺ νομοτελειακῶς, ἐφ' ὅσον ὁ Κρόνος τρώει τὰ παιδιά του, θὰ ὁδηγήσει σὲ πληθυσμιακὴ νέκρωσιν τῶν γηγενῶν καὶ ἀντικατάστασίν τους ἀπὸ τὶς ὀρδὲς ἀλλοφύλων, σύμφωνα μὲ τὶς πολιτικὲς μιγαδοποιήσεως καὶ ἀντικαταστάσεως ποὺ ἀκολουθοῦνται εὑ(β)ρέως στὴν Εὐρώπη. Ἐπιπλέον καὶ ἐκεῖ οἱ λιγοστοὶ σὲ ἀριθμὸν νεώτεροι αὐτόχθονες «προγραμματίζονται» ἐπισήμως τόσον γλωσσικῶς, ὅσον ἱστορικῶς, ἀξιακῶς, διανοητικῶς καὶ ἐν τέλει παντοειδῶς μὲ κάθε δυνατὸν τρόπον ποὺ θὰ τοὺς καταστήσει ἐκφυλισμένους, ἀντεθνικούς, ἀνιστορήτους, συνελόντι εἰπεῖν μία ἀδύναμη καὶ ἄκριτη μάζα ἄνευ ταυτότητος, ἄνευ γνωστοῦ παρελθόντος καὶ μὲ τὴν πάροδον τῶν χρόνων ἄνευ γενικῶς παρελθόντος.
Ἄλλωστε ἡ ἄγνοια περὶ τῆς ἱστορίας μας εἶναι προφανὴς καὶ ἀπὸ τὰ λεγόμενα περὶ ἐγκαταστάσεως τῶν πρώτων Ἑλλήνων στὴν ἑλληνικῶς ἀνέκαθεν ὀνομαζομένη σημερινὴ Ἰταλία. Οἱ περισσότεροι σήμερα στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων ἔχουν τὴν ἄποψιν πὼς ἡ ἄλλοτε ἑλληνικὴ Κρονία, μετ' ἔπειτα Οἰνωτρία καὶ πλέον Ἰταλία κατοικήθηκε ἀπὸ διαφόρους ἀνυπάρκτους Ἰνδοευρωπαίους! καὶ σημῖτες! ποὺ οὔτε κὰν ὑπῆρχαν γιὰ νὰ ἔχουν ἐφεύρει καὶ τὰ παραμύθια τους, ὅταν οἱ ἑλληνικῆς καταγωγῆς Φοίνικες ταξίδευαν ἀνὰ τὸν κόσμον ὡς ὁ ὀνομάσας αὐτούς, Φοῖνιξ ποὺ γύρισε τὸν κόσμον ἀναζητώντας μετὰ τῶν ἀδελφῶν του τὴν ἀδερφή τους Εὐρώπη! Καὶ ἔχει δυστυχῶς μαζὶ μὲ τὶς παρανοήσεις περὶ γενέτειρας τῶν διαφόρων φύλων ἑδραιωθεῖ τὸ ἀνιστόρητον παραμύθι πὼς τάχα τὸν 8ον αἰ. π.κ.ἐ ἀνεκάλυψαν καὶ θυμήθηκαν οἱ Ἕλληνες νὰ κατοικήσουν τὴν Ἰταλία.
Βεβαίως τὸ νὰ χωρέσει κανεὶς ἐντὸς ἑνὸς ἄρθρου χιλιάδες σελίδες γραπτῶν ἀρχαίων πηγῶν περὶ τῶν ἀποικήσεων τῶν Ἑλλήνων στὴν Ἰταλία καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴν ὑφήλιον εἶναι ἀδύνατον, ὅμως ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς ἀξίζουν νὰ σημειωθοῦν οἱ ἀναφορὲς τοῦ Διονυσίου τοῦ Ἁλικαρνασσέως ἀπὸ τὴν «Ῥωμαϊκὴ ἀρχαιολογία», ὁ ὁποῖος γράφει ΚΑΙ αὐτὸς ξεκάθαρα περὶ τῆς ἀποικήσεως τῶν ἐκεῖ τόπων ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων χιλιάδες χρόνια πρὶν ἀκόμη καὶ τὸν κατακλυσμὸν τοῦ Δευκαλίωνος καὶ τὸν τρωϊκὸν πόλεμον, πόσῳ μάλλον τὸν 8ον αἰ. π.κ.ἐ ποὺ γράφεται στὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια.
Συνοπτικῶς ἡ Ἱταλία ὅταν ἀκόμη βασίλευε ὁ Κρόνος ἐκαλεῖτο Κρονία (Σατορνία λατινικῶς) καὶ ὑπῆρχε καὶ λόφος ποὺ ὠνομάζετο Κρόνιος/ Σατόρνιος, ὁ ὁποῖος πολὺ ἀργότερα ὠνομάσθη Καπιτωλῖνος. Σχετικῶς μὲ τὸν λόφον δίνει καὶ τὴν ἐκδοχὴ νὰ τὸν ὠνόμασαν οἱ Ἐπειοὶ ποὺ πῆγαν μαζὶ μὲ τὸν Ἡρακλῆ ἐκεῖ, καθὼς τοὺς θύμιζε τὸν λόφον τοῦ Κρόνου ποὺ εἶχαν στὴν Ἡλεία.
Περιληπτικῶς λοιπόν :
1. Πρὶν τὸν κατακλυσμὸν τοῦ Δευκαλίωνος οἱ υἰοὶ τοῦ Λυκάονος (5 γενιὲς μετὰ τὸν Αἰζειὸν καὶ τὸν Φορωνέα, τοὺς πρώτους βασιλεῖς τῆς Πελοποννήσου) ὁ Οἴνωτρος καὶ ὁ Πευκέτιος ἐγκαταλείπουν τὴν Λυκαονία (μετ' ἔπειτα Ἀρκαδία, καθὼς τὴν ἐποχὴ ἐκείνη δὲν εἶχε γεννηθεῖ ἀκόμη ὁ ἐγγονὸς τοῦ Λυκάονος, ἀπὸ τὴν κόρη του Καλλιστὼ καὶ τὸν Δία, ὁ Ἀρκάς· προφανῶς δὲν ὑπῆρχαν στὸν οὐρανὸν ἀκόμη καὶ οἱ ἀστερισμοὶ τῆς Μεγάλης καὶ τῆς Μικρᾶς Ἄρκτου, καθὼς αὐτοὶ εἶναι οἱ καταστερισθέντες Καλλιστὼ καὶ Ἀρκάς). Ὀ Οἴνωτρος λοιπὸν περνᾶ τὸ Ἰόνιον καὶ φτάνει στὸ Αὐσόνιον πέλαγος, μετ' ἔπειτα Τυρρηνικόν ( < Τυρρηνοί < τύρσεις, κοιτίς τους ἦταν ἡ Θεσσαλία· ἐξ οὗ καὶ παρατηροῦνται «συμπτώσεις» καὶ «ἀνεξήγητα» κοινὰ Ἐτρούσκων, Θεσσαλῶν καὶ Λημνίων καὶ οἱ «ἔγκριτοι» ἀκόμη ἀναρωτιοῦνται καὶ ὑποθέτουν ποῦ μπορεῖ νὰ ὀφείλεται αὐτό! ).
Ὁ ἀδελφὸς τοῦ Οἰνώτρου, Πευκέτιος ἀγκυροβολεῖ στὴν Ἰαπυγία καὶ ὅσοι πῆγαν μαζί του ὠνομάσθησαν Πευκέτιοι, ὅπως καὶ οἱ σύντροφοι τοῦ Οἰνώτρου ἀντιστοίχως, οἱ πρώην Αἰζειοί (ἐξ Αἰζειοῦ), ὕστερα Λυκάονες (ἐκ Λυκάονος), μετωνομάσθησαν κατὰ τὴν ἐγκατάστασίν τους στὴν περιοχὴ ἐκεῖ Οἴνωτροι καὶ ἡ περιοχὴ ὠνομάσθη καὶ αὐτὴ Οἰνωτρία. Οἱ ἀπομείναντες πίσω στὴν Λυκαονία ἀργότερα μετωνομάσθησαν σὲ Ἀρκάδες (ἐξ Ἀρκάδος). Ἅπαντες εἶχαν ξεκάθαρον γενεαλογικὸν δέντρον καὶ ὡμίλουν ἑλληνικὰ καὶ δὲν ἦταν ἀνύπαρκτοι Ι.Ε ὁμιλοῦντες μία «ὑποθετικὴ» ἀμαρτύρητη γλῶσσα!
Ὁ Οἴνωτρος κατέκτησε καὶ ἄλλα ἔρημα μέρη καὶ πῆρε καὶ μέρος τῆς γῆς τῶν Ὀμβρικῶν καὶ ὠνομάσθησαν ὅλοι οἱ κάτοικοι Ἀβοριγῖνες ( < ἀπό + ὄρη), διότι εἶναι χαρακτηριστικὸν τῶν Ἀρκάδων τὸ «φιλοχωρεῖν ἐν τοῖς ὄρεσιν».
2. Ὕστερα κάποιοι ἀπὸ τοὺς Πελασγοὺς (ἑλληνικὸν φῦλον ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Πελοπόννησον, ὀνομασθὲν ἐκ τοῦ Πελασγοῦ, ἐγγονοῦ τοῦ Φορωνέως καὶ υἰοῦ τοῦ Διός) ποὺ κατοικοῦσαν τὴν Αἰμονία (ὀνομασθεῖσα ἀπὸ τὸν ἐγγονὸν τοῦ Πελασγοῦ, τὸν Αἴμονα, ὁ ὁποῖος ἦταν πατὴρ τοῦ Θεσσαλοῦ ποὺ ὠνόμασε μετὰ τὸν κατακλυσμὸν τὴν Αἰμονία, Θεσσαλία) πῆγαν καὶ βρῆκαν τοὺς Ἀβοριγῖνες καὶ τοὺς βοήθησαν στὸν πόλεμον μὲ τοὺς Σικελούς. Οἱ Ἀβοριγῖνες ὡς ἦταν λογικὸν τοὺς ἐδέχθησαν καθὼς ἦταν συγγενεῖς τους.
Τὸ χρονικὸν ἔχει ὡς ἑξῆς :
Οἱ Πελασγοὶ ἦταν αὐτόχθονες στὸ Ἀχαϊκὸν Ἄργος καὶ εἶχαν βασιλιά τους τὸν Πελασγόν. Ἕξι γενιὲς ἀργότερα πῆγαν στὴν Αἱμονία μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Ἀχαιόν, τὸν Φθῖον καὶ τὸν Πελασγόν, υἰοὺς τῆς Λαρίσης καὶ τοῦ Ποσειδῶνος. Ὠνόμασαν δὲ τὰ ἐκεῖ μέρη Ἀχαΐα, Φθιώτιδα καὶ Πελασγιώτιδα.
Πέντε γενιὲς ἀργότερα ἐξεδιώχθησαν ἀπὸ τοὺς Κουρῆτες καὶ τοὺς Λέλεγες, οἱ ὁποῖοι ὠνομάστηκαν μετὰ Αἰτωλοὶ καὶ Λοκροί, καὶ εἶχαν ἐπικεφαλῆς τους τὸν Δευκαλίωνα τοῦ Προμηθέως. Ὅταν διεσκορπίσθησαν ἄλλοι πῆγαν στὴν Κρήτη, ἄλλοι στὶς Κυκλάδες, ἄλλοι στὸν Ὄλυμπον καὶ τὴν Ὄσσα, ἄλλοι στὴν Βοιωτία καὶ στὴν Εὔβοια, ἄλλοι κατέλαβαν τὰ παράλια τῆς Ἀσίας καὶ τὸν Ἑλλήσποντον, ἀλλὰ πῆγαν καὶ στὰ νησιὰ ὅπου ἀνεμείχθησαν μὲ τοὺς πρώτους κατοίκους, αὐτοὺς ποὺ εἶχαν σταλεῖ π.χ. στὴν Λέσβον νὰ τὴν ἀποικήσουν μὲ ἀρχηγὸν τὸν Μάκαρα (ἐξ οὗ καὶ ἡ Λέσβος ἐλέγετο ἀρχικῶς Μακαρία). Ἄλλοι πῆγαν στὴν Δωδώνη καὶ ζήτησαν χρησμὸν ὁ ὁποῖος τοὺς ἔλεγε νὰ μετοικήσουν στὴν Κρονία/ Οίνωτρία.
3. Χρόνια ἀργότερα ξαναπῆγε ἀποικία ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα στὴν Ἰταλία. Συγκεκριμένα ὁ Εὔανδρος ἀπὸ τὴν Ἀρκαδία ἔφτασε ἐκεῖ (ἔστω καὶ συμβατικῶς ὁ Εὔανδρος τοποθετεῖται χρονικῶς κατὰ τὴν 2η χιλιετία π.κ.ἐ), ὅπου τοὺς πῆγε τὸ ἀρκαδικὸν ἀλφάβητον καὶ ἔχτισε τὸ Παλλάντιον στὸν Παλατῖνον λόφον, σύμφωνα μὲ τὸ ὄνομα τοῦ ἀρκαδικοῦ Παλλαντίου ἀφ' ὅπου κατήγετο (ὀνομασθὲν ἐκ τοῦ Ἀρκάδος Πάλλαντος).
4. Χρόνια ἀργότερα ὁ Ἡρακλῆς ἀφοῦ κατέκτησε τὴν Ἰβηρικὴ χερσόνησον ἄφησε συντρόφους στὴν Οἰνωτρία, οἱ ὁποῖοι ἔχτισαν πόλιν στὸν Κρόνιον λόφον τὸν ὁποῖον ὠνόμασαν ἀπὸ τότε Καπιτωλῖνον. Οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν συντρόφων ἦταν Φενεάτες καὶ Ἐπειοὶ ἀπὸ τὴν Ἡλεία καὶ Τρῶες αἰχμάλωτοι ποὺ εἶχε πάρει ὁ Ἡρακλῆς ὅταν κυρίευσε τὴν πόλιν τους ἐπὶ Λαομέδοντα (τὸν πατέρα τοῦ Πριάμου). Κάπου τότε ἡ Ἰταλία ὠνομάσθη μὲ τὸ σημερινόν της ὄνομα καὶ ἐδῶ οἱ ἐκδοχὲς εἶναι πολλές. Εἴτε ὠνομάσθη ἀπὸ τὸν οἰνωτρικῆς, ἤτοι ἀρκαδικῆς καταγωγῆς Ἰταλόν ποὺ ἐβασίλευσε ἐκεῖ, εἶτε ἀπὸ τὸν ὁρμητικὸν ὡς ταῦρον ( < ἴτης) υἰὸν τῆς Πηνελόπης καὶ τοῦ Τηλεγόνου, Ἰταλόν, εἴτε ἀπὸ τὸν Ἡρακλῆ ὅταν ὡδηγοῦσε τὰ βόδια τοῦ Γηρυόνου καὶ ἔχασε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ σὲ αὐτὰ τὰ μέρη. Ῥωτώντας τοὺς ντόπιους ποὺ εἶναι ὁ βοῦς ὠνομάσθη ἡ χώρα ἀρχικῶς Βιτουλία ( < vitulus < vos/ bos < βοῦς) καὶ μὲ τὴν πάροδον τοῦ χρόνου Ἰταλία.
Ὁ Ἡρακλῆς ἐνυμφεύθη τὴν κόρη τοῦ Εὐάνδρου, Λαῦνα καὶ ἔκαναν τὸν Πάλλαντα καὶ τὸν Λατῖνον, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε τὴν ἐξουσία τῶν Ἀβοριγίνων.
5. Ὁ Λατῖνος εἶχε μία κόρη τὴν Λαῦναν τὴν ὁποία τὴν ἔδωσε στὸν Αἰνείαν, ὅταν αὐτὸς πῆγε στὴν Ἰταλία μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Τροίας. Μετὰ τὴν ἅλωσιν ὁ Αἰνείας ἔφυγε ἀπὸ τὴν Τροία καὶ ἀπεβιβάσθη στὸ Λωρεντὸν τῆς Ἰταλίας, ὅπου καὶ τὸν ὑπεδέχθησαν οἱ Ἀβοριγῖνες, διότι καὶ οἱ Τρῶες Ἀρκαδοκρῆτες ἦταν, ἄρα συγγενεῖς τῶν Ἀβοριγίνων καὶ αὐτοί. Ἐν ὀλίγοις κανεὶς δὲν ἔφευγε γιὰ ἄγνωστα μέρη καὶ ἀγνώστους ἀνθρώπους, οὔτε καὶ οἱ Ἀβοριγῖνες ὑποδέχονταν ὅλον χαρὰ τὸν κάθε ἔπηλυν, παρὰ φιλοξενοῦσαν ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ! Ἐκει οἱ Τρῶες ἔχτισαν μία πόλιν τὴν ὁποία ὠνόμασον Λαυίνιον (ἀπὸ τὴν Λαῦνα) καὶ ἵδρυσαν μαζὶ μὲ τοὺς ντόπιους μιὰ μεγαλυτέρα πόλιν τὴν Ἄλβα ( < ἀλφή = λευκή) Λόγγα ( = μακρά, < δολιχή). Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Λατίνου ἀνέλαβε ὁ Αἰνείας τὴν ἐξουσία μέχρι τὸν θάνατόν του, ἤτοι γιὰ 4 ἔτη. Μετὰ ἀνέλαβε τὴν ἐξουσία ὁ Εὐρυλέων, ποὺ μετὰ τὴν φυγή του ὠνομάσθη Ἀσκάνιος. Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἀσκανίου ἀνέλαβε τὴν ἐξουσία ὁ ἀδελφός του, ὁ Ὑλαῖος (διότι εἶχε μεγαλώσει στὰ δάση = ὕλη > μὲ τροπὴ τῆς δασεῖας καὶ δωρικῶς μὲ προφορὰ καὶ τοῦ δίγαμμα κατέληξε λατινιστὶ sylva). Ὁ Ὑλαῖος λοιπὸν ἐκλήθη λατινιστὶ Σύλβιος. Ὁ υἰὸς τοῦ Αἰνείου, Ἴουλος, παρ' ὅτι ἀπαίτησε τὴν ἐξουσία δὲν κατάφερε νὰ τὴν πάρει, παρὰ μόνον ἔλαβε τιμὲς τὶς ὁποῖες κληροδότησε καὶ στοὺς ἀπογόνους του, ποὺ ὠνομάσθησαν ἐξ αὐτοῦ Ἰούλιοι.
6. Πάρα πολὺ ἀργότερα φτάνουμε στὶς πρόσφατες γιὰ τὴν μακρὰ ἱστορία μας ἀποικίες τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἀναφέρονται πὼς ἔγιναν τὴν 1η χιλιετία π.κ.ἐ στὴν Ἰταλία.
Καὶ ἄς γίνει παράδειγμα ἡ σημερινὴ ἱστορικὴ παραχάραξις καὶ ντροπὴ γιὰ τὸ τί συμβαίνει ὅταν δὲν προστατεύει κανεὶς μὲ κάθε τρόπον καὶ κόστος, σωματικῶς καὶ ψυχικῶς τὰ πάτρια καὶ τὴν κληρονομιά του ἀπὸ τὰ διάφορα ἁρπακτικά καὶ ὅταν δὲν ὑπερασπίζεται τὴν ἱστορία του. Ἤδη ἔχει χαθεῖ ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ἀληθείας, ἤδη οἱ διάφοροι ψωμόδουλοι «καταρτισμένοι ἰθύνοντες» ἔχουν παραχωρήσει μὲ τὶς «ἐπιστημονικὲς» αὐθαιρεσίες τους γῆ καὶ ὕδωρ σὲ ὅποιον θέλει νὰ νοσφισθεῖ τὴν κληρονομιά μας καὶ ἤδη ἀνατρέφονται γενιὲς ὁλόκληρες ἀδαῶν καὶ ἀγνωμώνων ἠλιθιοποιημένων, ἕως ὅτου νὰ ἀντικατασταθοῦν καὶ αὐτὲς ἀπὸ ὀθνείους ποὺ δὲν θὰ ἔχουν καὶ κανέναν λόγον νὰ ὑπερασπιστοῦν ξένες περιουσίες, ἤτοι τὰ δικά μας ὅσια καὶ ἱερὰ πάτρια ἐδάφη καὶ ἤθη.
(Δυστυχῶς ἡ μαγνητοσκόπησις τόσον ἀκουστικῶς, ὅσον καὶ ὀπτικῶς προαπαιτεῖ νὰ εἶναι κανεὶς γνώστης τῶν ἐκβαρβαρισμένων ἐκδοχῶν τῆς ἑλληνικῆς, ἤτοι τῆς ἰταλικῆς ἤ/καὶ τῆς ἀγγλικῆς γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ συμβατικῶς τί συζητᾶται. Γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ ὅμως τί διακυβεύεται χρειάζεται νὰ συλλογιστεῖ πῶς ἀπὸ ὑψαύχην Τιτανόπαις ὑψιπέτης κατήντησε ταπεινὸν ὑψιπετὲς ἀνδράποδον. Καὶ ἐπιπλέον ἄς ὑπογραμμιστεῖ γιὰ ἀκόμη μία φορὰ πὼς ἡ ἄριστη γνῶσις τῆς ἑλληνικῆς καὶ ἡ ἐπισκόπησις τῆς κακοποιήσεως αὐτῆς ἀνὰ τὴν ὑφήλιον εἶναι τὸ κλειδὶ γιὰ νὰ κατανοήσει ὁ ὁποιοσδήποτε πολὺ εὔκολα πλεῖστες ἄλλες «ξένες» γλῶσσες).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου