ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ, Α', 223-244

Η ΑΘΗΝΑ ΠΕΙΘΕΙ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΝΑ ΜΗ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ. Ο ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΜΑΖΕΥΕΙ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΒΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ. ΤΟΥ ΟΡΚΙΖΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΩΣ ΘΑ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΕΙ ΠΙΚΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ 

Πηλεΐδης δ’ ἐξαῦτις ἀταρτηροῖς ἐπέεσσιν

Ἀτρεΐδην προσέειπε, καὶ οὔ πω λῆγε χόλοιο·

«Οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ’ ἔχων, κραδίην δ’ ἐλάφοιο,

οὔτέ ποτ’ ἐς πόλεμον ἅμα λαῷ θωρηχθῆναι

οὔτε λόχον δ’ ἰέναι σὺν ἀριστήεσσιν Ἀχαιῶν

τέτληκας θυμῷ· τὸ δέ τοι κὴρ εἴδεται εἶναι.

ἦ πολὺ λώϊόν ἐστι κατὰ στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν

δῶρ’ ἀποαιρεῖσθαι ὅς τις σέθεν ἀντίον εἴπῃ·

δημοβόρος βασιλεὺς ἐπεὶ οὐτιδανοῖσιν ἀνάσσεις·

ἦ γὰρ ἂν Ἀτρεΐδη νῦν ὕστατα λωβήσαιο.

ἀλλ’ ἔκ τοι ἐρέω καὶ ἐπὶ μέγαν ὅρκον ὀμοῦμαι·

ναὶ μὰ τόδε σκῆπτρον, τὸ μὲν οὔ ποτε φύλλα καὶ ὄζους

φύσει, ἐπεὶ δὴ πρῶτα τομὴν ἐν ὄρεσσι λέλοιπεν,

οὐδ’ ἀναθηλήσει· περὶ γάρ ῥά ἑ χαλκὸς ἔλεψε

φύλλά τε καὶ φλοιόν· νῦν αὖτέ μιν υἷες Ἀχαιῶν

ἐν παλάμῃς φορέουσι δικασπόλοι, οἵ τε θέμιστας

πρὸς Διὸς εἰρύαται· ὃ δέ τοι μέγας ἔσσεται ὅρκος·

ἦ ποτ’ Ἀχιλλῆος ποθὴ ἵξεται υἷας Ἀχαιῶν

σύμπαντας· τότε δ’ οὔ τι δυνήσεαι ἀχνύμενός περ

χραισμεῖν, εὖτ’ ἂν πολλοὶ ὑφ’ Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο

θνήσκοντες πίπτωσι· σὺ δ’ ἔνδοθι θυμὸν ἀμύξεις

χωόμενος ὅ τ’ ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισας». 

Τὸ ἠχητικὸν ἀπόσπασμα ἐδῶ : ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ, Α', 223-244

Σημειώσεις : 

«λώϊόν» : < λαύω < λῶ ( = ἐπιθυμῶ σφοδρῶς)· ἐξ οὗ ἀπόλαυσις ( = τὸ νὰ πάρεις ὅ,τι σφοδρῶς ἐπιθυμεῖς), λαυκανία ( = λαιμός) κλπ. Τὸ ῥῆμα ἀπολαύω ( = ἐπωφελοῦμαι, τέρπομαι) διαφέρει τοῦ ἀπολαμβάνω ( = λαμβάνω κάτι ἀπὸ κάποιον, ἀφαιρῶ, παίρνω). 

«ἔλεψε» : < λέπω = ξεφλουδίζω· ἐξ οὗ λώπη ( = ἳμάτιον), λεπτός ( = ἰσχνός, ξεφλουδισμένος), λεπρός ( = ὁ ἔχων τὴν ὄψιν ξεφλουδισμένου), λωποδύτης ( = ὁ δύων τὰ χέρια του στὰ ἱμάτια τῶν ἄλλων, κυρίως λουομένων καὶ διαβατῶν, γιὰ νὰ τὰ κλέψει -βλ. ἔκφρασιν «μοῦ «βούτηξε» τὰ πράγματα» -, ὁ κλέπτης), λέπια ( = οἱ φλοῦδες), λεβηρίς ( = τὸ δέρμα τοῦ ὄφεως, καθὼς εἶναι γνωστὸν πὼς οἱ ὄφεις «ἀλλάζουν» δέρμα), λέπυρον ( = τὸ φλούδι), κλπ· ἀλλὰ καὶ τὰ ἀλλόθροα robe ( = λώπη, ἱμάτιον), garderobe ( = ἱματιοθήκη, ἐκεῖ ποὺ ἐρύει κάποιος τὴν λώπη του), rauben/ rob/ rapinare/ rubare/ dérober/ robar/ oropati/ beroven ( = ληστεύω, ὑπὸ τὴν ἔννοια τῆς ἀφαιρέσεως τῆς λώπης), berauben ( = στερῶ), lumpen ( = κουρέλια) κοκ.  

«χραισμεῖν» : < χράω = παρέχω τὰ ἀναγκαῖα, βοηθῶ· ἐξ οὗ χρησμός, χρή ( = εἶναι ἀνάγκη, πρέπει), χρεία ( = ἀνάγκη, χρησιμότης), χρήσιμος ( = ἐπωφελής, ἀναγκαῖος) κλπ.