Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΞΥΠΝΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΝ, ΝΤΥΝΕΤΑΙ, ΟΠΛΙΖΕΤΑΙ, ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΣΚΗΠΤΡΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΓΕΙΡΕΙ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΓΗΡΑΙΟΤΕΡΟΥΣ-ΕΜΠΕΙΡΟΤΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ ΤΙ ΕΙΔΕ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟΝ ΤΟΥ, ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΠΟΥ ΕΠΕΤΑΙ. ΩΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΣΤΡΩΣΕΙ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟΝ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ, ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΒΓΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ
Ὣς ἄρα φωνήσας ἀπεβήσετο, τὸν δὲ λίπ’ αὐτοῦ
τὰ φρονέοντ’ ἀνὰ θυμὸν ἅ ῥ’ οὐ τελέεσθαι ἔμελλον·
φῆ γὰρ ὅ γ’ αἱρήσειν Πριάμου πόλιν ἤματι κείνῳ
νήπιος, οὐδὲ τὰ ᾔδη ἅ ῥα Ζεὺς μήδετο ἔργα·
θήσειν γὰρ ἔτ’ ἔμελλεν ἐπ’ ἄλγεά τε στοναχάς τε
Τρωσί τε καὶ Δαναοῖσι διὰ κρατερὰς ὑσμίνας.
ἔγρετο δ’ ἐξ ὕπνου, θείη δέ μιν ἀμφέχυτ’ ὀμφή·
ἕζετο δ’ ὀρθωθείς, μαλακὸν δ’ ἔνδυνε χιτῶνα
καλὸν νηγάτεον, περὶ δὲ μέγα βάλλετο φᾶρος·
ποσσὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα,
ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετο ξίφος ἀργυρόηλον·
εἵλετο δὲ σκῆπτρον πατρώϊον ἄφθιτον αἰεὶ
σὺν τῷ ἔβη κατὰ νῆας Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων·
Ἠὼς μέν ῥα θεὰ προσεβήσετο μακρὸν Ὄλυμπον,
Ζηνὶ φόως ἐρέουσα καὶ ἄλλοις ἀθανάτοισιν·
αὐτὰρ ὃ κηρύκεσσι λιγυφθόγγοισι κέλευσε
κηρύσσειν ἀγορὴν δὲ κάρη κομόωντας Ἀχαιούς·
οἳ μὲν ἐκήρυσσον, τοὶ δ’ ἠγείροντο μάλ’ ὦκα·
Βουλὴν δὲ πρῶτον μεγαθύμων ἷζε γερόντων
Νεστορέῃ παρὰ νηῒ Πυλοιγενέος βασιλῆος·
τοὺς ὅ γε συγκαλέσας πυκινὴν ἀρτύνετο βουλήν·
«κλῦτε φίλοι· θεῖός μοι ἐνύπνιον ἦλθεν ὄνειρος
ἀμβροσίην διὰ νύκτα· μάλιστα δὲ Νέστορι δίῳ
εἶδός τε μέγεθός τε φυήν τ’ ἄγχιστα ἐῴκει·
στῆ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ κεφαλῆς καί με πρὸς μῦθον ἔειπεν·
εὕδεις Ἀτρέος υἱὲ δαΐφρονος ἱπποδάμοιο·
οὐ χρὴ παννύχιον εὕδειν βουληφόρον ἄνδρα,
ᾧ λαοί τ’ ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλε·
νῦν δ’ ἐμέθεν ξύνες ὦκα· Διὸς δέ τοι ἄγγελός εἰμι,
ὃς σεῦ ἄνευθεν ἐὼν μέγα κήδεται ἠδ’ ἐλεαίρει·
θωρῆξαί σε κέλευσε κάρη κομόωντας Ἀχαιοὺς65
πανσυδίῃ· νῦν γάρ κεν ἕλοις πόλιν εὐρυάγυιαν
Τρώων· οὐ γὰρ ἔτ’ ἀμφὶς Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντες
ἀθάνατοι φράζονται· ἐπέγναμψεν γὰρ ἅπαντας
Ἥρη λισσομένη, Τρώεσσι δὲ κήδε’ ἐφῆπται
ἐκ Διός· ἀλλὰ σὺ σῇσιν ἔχε φρεσίν· ὣς ὃ μὲν εἰπὼν
ᾤχετ’ ἀποπτάμενος, ἐμὲ δὲ γλυκὺς ὕπνος ἀνῆκεν.
ἀλλ’ ἄγετ’ αἴ κέν πως θωρήξομεν υἷας Ἀχαιῶν·
πρῶτα δ’ ἐγὼν ἔπεσιν πειρήσομαι, ἣ θέμις ἐστί,
καὶ φεύγειν σὺν νηυσὶ πολυκλήϊσι κελεύσω·
ὑμεῖς δ’ ἄλλοθεν ἄλλος ἐρητύειν ἐπέεσσιν».
Τὸ ἠχητικὸν ἀπόσπασμα ἐδῶ : ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ, Β', 37-75
Σημειώσεις :
«μήδετο» : < μήδομαι. «Μέδω» ἤ «μήδομαι» σημαίνει προνοῶ, φροντίζω, συλλογίζομαι (ἐξ οὗ μῆτις =σοφία καὶ τὰ ἀλλόθροα medeor = φροντίζω, θεραπεύω, > médecin, médico = ἰατρός) καὶ λόγῳ αὐτοῦ -εἶμαι ἱκανὸς νά- ἄρχω, κυβερνῶ, προστατεύω.
Ἐξ οὗ καὶ οἱ ὄρχεις διόλου τυχαίως ὀνομάζονται καὶ μήδεα.
«Μήδεα παρὰ τοῖς παλαιοῖς οἱ ὄρχεις, παρὰ τὸ μέδειν, ὅ ἐστὶν ἄρχειν»·
«Μήδεα τὰ αἰδοῖα, ἐκ τοῦ μήδω, τὸ κρατῶ καὶ ἄρχω».
Γι' αὐτὸ ὁ μέδων, ὡς διαθέτων μέδεα λέγεται καὶ ἀρχηγός, ὄρχαμος, καθὼς μέδεα/μήδεα καὶ ὄρχεις εἶναι συνώνυμα. Ἐξ οὗ καὶ ὁ μεζές (μέζεα ὀνομάζονται τὰ μέδεα τῶν ζώων), διότι τὰ μέζεα-ἀμελέτητα τῶν ζώων ἐθεωροῦντο ἐκλεκτὸς... μεζές.
«Ὀρχηδὸν» σημαίνει «κατ' ἄνδρα», γιατὶ οἱ ἄνδρες μόνον διαθέτουν ὄρχεις καὶ δι' αὐτὸν ἁρμόζει μόνον σὲ ὀρχάμους νὰ ἄρχουν, νὰ εἶναι ἄνακτες ( < ἄνω + ἄγω) καὶ βασιλεῖς ( < βάσις + λαοῦ) καὶ ὄχι ἁπλοὶ ρῆγες ( < rex = λατ. βασιλεύς, < rego = εὐθύνω, διευθύνω < ὀ-ρέγω = εὐθύνω, ἁπλώνω τὰ χέρια, ἐξ οὗ καὶ ὅρεξις, τὸ νὰ ἁπλώνεις τὰ χέρια γιὰ νὰ πιάσεις νὰ φᾶς· ἡ διαφορὰ τῶν Ἑλλήνων μὲ τοὺς Λατίνους εἶναι πὼς οἱ μὲν ἀντελήφθησαν τὸν ἀρχηγὸν ὡς διαθέτοντα ὄρχεις, βάσιν τοῦ λαοῦ καὶ κάποιον ποὺ θὰ ἄγει αὐτὸν τὸν λαὸν πρὸς τὰ ἄνω -γι' αὐτὸ καὶ οἱ Ἕλληνες βασιλεῖς πολεμοῦσαν στὴν πρώτη γραμμή-, ἐνῶ οἱ Λατῖνοι ἀντελήφθησαν τὸν ἀρχηγόν τους, σὰν κάποιον ποὺ ἁπλῶς ἐκτείνει τὰς χείρας καὶ διατάσσει, ὡς ρῆγα δηλαδή).
Ὁ δὲ ὄρχαμος ἐτυμολογεῖται ἐκ τοῦ ἄρχω > ἄρχαμος > ὄρχαμος. Τὸ δὲ «ἀρχίδιον» ποὺ λέγομεν σήμερα τὸν ὄρχιν-τοὺς ὄρχεις, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλον ἀπὸ τὸ ὑποκοριστικὸν τοῦ «ἀρχή» =ἐξουσία, ὑπούργημα, ὑπὸ τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἔννοια· πὼς μόνον σὲ ἔνορχεις ἄνδρες ἁρμόζει ἡ ἐξουσία.
Γι' αὐτὸ κι ὁ Ἀριστοφάνης γράφει στὴν «Λυσιστράτη» (στ. 661) πὼς :
«Ἀμυντέον τὸ πρᾶγμ' ὅστις γ' ἐνόρχης ἔστ' ἀνήρ».
( = Νὰ ἄμυνθεῖ ὅποιος ἄνδρας ἔχει ὄρχεις).
ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΕΡΙ ΜΗΔΕΩΝ
Σχετικῶς δὲ μὲ τὴν θέσιν τῶν ὄρχεων, αὐτοὶ βρίσκονται σὲ ἐξωτερικὴ θέσιν («Ἐκ δὲ σώματος κρεμαστοὶ ἐκτὸς οἰκίην νέμονται ἔκγονοι κτίσται ὄρχεις», Ἐπιστολές, 23, Ἱπποκράτης), ἐντὸς ὀσχέου, ὄχι τυχαίως, ἀλλὰ γιατὶ ἔτσι εἶναι δυνατὸν νὰ διατηρεῖται ἰδανικὴ ἡ θερμοκρασία τους, ὥστε νὰ ὑπάρξει σπερματογένεσις, ἀλλὰ καὶ ἐπιβίωσις τοῦ σπέρματος ἀφ' ὅτου αὐτὸ παραχθεῖ. Σὲ αὐτὸ συμβάλλουν ὁ δαρτὸς μῦς ( < δέρω = γδέρνω, βλ. δέρμα), καὶ ὁ κρεμαστὴρ μῦς, ὁ ὁποῖος συστελλόμενος ἤ διαστελλόμενος συμβάλλει στὸ νὰ ἐξισορροπηθεῖ ἡ ἰδανικὴ θερμοκρασία στοὺς ὄρχεις, ἀνυψώνοντας ἤ ὑποβιβάζοντάς τους, καθῶς σὲ ὑψηλὲς θερμοκρασίες τὸ σπέρμα καταστρέφεται. Γι' αὐτὸ καὶ παρατηρεῖται ὑψηλὸν ποσοστὸν στειρότητος σὲ ἄνδρες ποὺ μὲ διαφόρους τρόπους, ὅπως καθιστικὴ ζωή, στενὰ ἐσώρουχα, ἀκτινοβολίες κοκ, διατηροῦν ὑψηλὲς τὶς θερμοκρασίες στὴν περιοχή τῶν ὄρχεων.
Οἱ ὄρχεις πρέπει νὰ βρίσκονται σὲ χαμηλότερη θερμοκρασία ἀπὸ αὐτὴν τοῦ σώματος, ἐξ οὗ καὶ ἡ θέσις τους. Ὁ μέγας ἰατρὸς Ἱπποκράτης συνιστᾶ οἱ ἄνδρες νὰ κρατοῦν τοὺς ὄρχεις δροσεροὺς καὶ οἱ γυναῖκες ζεστὲς τὶς ὠοθῆκες τους (προφανῶς εἶχε παρατηρήσει τὸ ἀνδρικὸν σῶμα, ἀλλὰ καὶ τὴν αὔξησιν τῆς θερμοκρασίας ποὺ συμβαίνει στὶς γυναῖκες κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὠορρηξίας, ὥστε νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ γονιμοποίησις).
Συμβουλὴ ποὺ ἔχει ἐπιβιώσει μέσῳ τῆς λαϊκῆς σοφίας μέχρι σήμερα, ἀλλὰ καὶ μέσῳ διαφόρων σκωμμάτων μεταξὺ ἀνδρῶν ποὺ φιλονεικοῦν, οἱ ὁποῖοι συχνάκις παροτρύνουν τὸν ἀντίπαλον τους νὰ τοὺς «ἀερίσει τοὺς ὄρχεις», ἐπιδεικνύοντας ἔτσι ὅτι ὡς ὄρχαμοι εἶναι ἕτοιμοι νὰ τιμήσουν τοὺς ὄρχεις τους, γι' αὐτὸ καὶ μποροῦν νὰ ἄρχουν καὶ νὰ ἐπιβληθοῦν στὸν ἀντιμαχόμενόν τους· ὅ,τι δηλαδὴ ὑποδεικνύει καὶ ἡ ἀντίστοιχος μέγιστη προσβολή γιὰ ἕναν ἔνορχιν ἄνδρα, ἡ περιλαμβάνουσα τὸ «γαμέω-ῶ».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου